Κατά την ομιλία του στον Πανηγυρικό Εσπερινό αναφέρθηκε στους τρεις εορταζομένους Αγίους της ημέρας, εξάγοντας το μήνυμα που εκπέμπει ο βίος του καθενός. Αναφερόμενος στην Αγία Βαρβάρα, μίλησε για την αλήθεια την οποία υπερασπίστηκε μέχρι μαρτυρίου και επεσήμανε: «Το μαρτύριο είναι η μαρτυρία της αλήθειας. Είναι καρπός της άπειρης αγάπης προς τον Νυμφίο Χριστό, όπως έκαναν όλοι οι Μάρτυρες της Εκκλησίας. Η Αγία αρνήθηκε να υποκύψει στην εξουσία της εποχής, αρνήθηκε τον εκβιασμό και την ελκυστική ζωή της κοσμικότητας και θυσίασε τα πάντα για τον Χριστό…»
Μιλώντας για τον Όσιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό, αναφέρθηκε στην μαρτυρική διάσταση του Μοναχισμού και το στοιχείο της μετανοίας που τον χαρακτηρίζει: «Και στην περίπτωση του Οσίου Ιωάννου μια ανάλογη μαρτυρική πορεία υπάρχει, της αφοσιώσεως και αφιερώσεως, που είναι καρπός, επίσης, μεγίστης αγάπη στον Θεό. Ο μοναχός φεύγει από τα ανθρώπινα μέτρα και επιλέγει δρόμο σταυρικής πορείας, μαρτυρίας και μετανοίας. Αφιερώνεται όχι για να σώσει απλά το άτομό του, αλλά, μέσα από την δική του αφιέρωση και θυσία, να σώσει όλο τον κόσμο, αφού ο ίδιος γίνεται ζωντανή προσευχή για τον κόσμο. Δεν είναι άρνηση ζωής ο μοναχισμός, είναι κατάφαση ζωής, η όντως ζωή, είναι προσφορά, είναι κύτταρο της Εκκλησίας. Τον Όσιο Ιωάννη τον χαρακτηρίζει η ακραιφνής αλήθεια της πίστεως, χωρίς, ταυτόχρονα, να αρνείται τον διάλογο με τον αιρετικό, προκειμένου να τον σώσει και να τον φέρει στην αλήθεια…»
Στη συνέχεια ο κ. Ιγνάτιος αναφέρθηκε στο πρόσωπο του τρίτου Αγίου της ημέρας Ιερομάρτυρος Σεραφείμ, Επισκόπου Φαναρίου και μίλησε για το πρόσωπο του Επισκόπου, το οποίο χαρακτήρισε «σημείο ενότητας της Εκκλησίας». Μεταξύ άλλων σημείωσε ότι «Το ένδυμα του Επισκόπου, η δική του ταπείνωση είναι το μαύρο ράσο και η δόξα του Χριστού είναι τα άμφια των Ιερέων και των Αρχιερέων στη Θεία Λατρεία. Όσο και αν φαίνεται στα μάτια των ανθρώπων λαμπρή η ζωή ενός Επισκόπου δεν παύει να είναι ένα διαρκές μαρτύριο εάν θέλει να είναι όντως Επίσκοπος, γιατί ο Επίσκοπος που έχει συνείδηση της αποστολής του γνωρίζει ότι πάνω στο λαιμό του κρέμονται χιλιάδες ψυχές για τις οποίες θα δώσει λόγο στο Θεό. Γνωρίζει ότι είναι το σημείο της ενότητας της Εκκλησίας και το σπουδαιότερο έργο του είναι να κρατήσει ενωμένους τους ανθρώπους γύρω από το Μυστήριο της Ευχαριστίας, αλλά και να ρίξει δίχτυα σ’ όλο τον κόσμο για να φέρει το Ευαγγέλιο στις καρδιές των ανθρώπων. Καλείται να γίνει μιμητής Χριστού, να μπει σε σπίτια αμαρτωλών, να ελέγξει, αλλά και να διδάξει, να συγχωρήσει και να φέρει ανθρώπους στη σωτηρία. Καλείται να διαλεχθεί με την εποχή του, όπως οι Πατέρες της Εκκλησίας. Καλείται να γίνει και Μάρτυρας και Όσιος και Πατέρας και Αδελφός. Είναι μια ζωή μαρτυρική, που στα μάτια των ανθρώπων φαίνεται ένδοξη, αλλά, στην αυθεντική της μορφή, είναι προσφορά και θυσία…»
Στη συνέχεια ο Σεβασμιώτατος, με πατρική αγωνία αναφέρθηκε σε ευσεβείς, κατά τα άλλα, ανθρώπους, που παρασύρονται σε ακραίες εκδηλώσεις Ορθοδοξότητας, καθοδηγούμενοι από κάποιους «πνευματικούς», βάλλοντας κατά της ενότητας της Εκκλησίας και παρατήρησε χαρακτηριστικά: «Αν κάποιος νομίζει ότι, από τη μια στιγμή στην άλλη, μπορεί να πάρει στα χέρια του την αλήθεια της πίστεως και να την κάνει φλάμπουρο και να την υπερασπίζεται, τάχα, δημιουργώντας, πολλές φορές, ρήγμα στους κόλπους Της, αυτός υπηρετεί την αίρεση. Δυστυχώς, υπάρχει αυτή η παγίδα σε ανθρώπους θερμούς, που αγαπούν τον Χριστό και με την ευθύνη κάποιων που λογίζονται πνευματικοί τους, δε θυσιάζονται, τελικά, αλλά θυσιάζουν την ενότητα της Εκκλησίας…»
Ο κ. Ιγνάτιος ολοκλήρωσε την ομιλία του τονίζοντας την σπουδαιότητα του τριπτύχου «Αγάπη – Μετάνοια – Ενότητα», που εξάγεται από τον βίο και την εορτή των τριών Αγίων και κάλεσε τους πιστούς να επενδύσουν σ’ αυτό, ως την μόνη δυνατή και εφικτή διέξοδο από τα αδιέξοδα της εποχής και την πολυεπίπεδη κρίση της κοινωνίας μας.
