Οσο μακραίνει και βαθαίνει η οικονομική κρίση τόσο πολλαπλασιάζονται οι εκδηλώσεις και οι συνέπειές της.
Τελευταίως καταγράφονται στα αστικά κέντρα και στην ύπαιθρο φαινόμενα κοινωνικής αποδιάρθρωσης.
Πλήθος συμπολιτών μας περιπίπτει σταδιακά στην ανέχεια και στην πενία. Οικογένειες ξεμένουν από δουλειές και εισοδήματα, δεν καταφέρνουν να καλύψουν βασικές ανάγκες τους. Εχουν παρατηρηθεί επίσης περιπτώσεις παιδιών που πάνε νηστικά ή υποσιτισμένα στα σχολεία. Για να μην αναφερθούμε σε περιπτώσεις ανήμπορων ηλικιωμένων που απειλούνται με εγκατάλειψη.
Και επειδή δεν προβλέπεται ταχεία έξοδος από την κρίση και τα δημόσια οικονομικά δεν αφήνουν πολλά περιθώρια κάλυψης των πάντων, είναι σημαντικό να αναπτυχθούν δίκτυα αλληλεγγύης. Μέχρι τώρα ο μόνος φορέας που έγκαιρα επέδειξε κοινωνική ευαισθησία και κάλυψε ανάγκες των φτωχών νοικοκυριών ήταν η Εκκλησία. Ομως και της Εκκλησίας οι δυνατότητες δεν είναι απεριόριστες.
Το επόμενο διάστημα θα χρειασθεί η ευαισθητοποίηση και κινητοποίηση κι άλλων κοινωνικών δυνάμεων.
Τα κόμματα, τα συνδικάτα, τα επιμελητήρια, εθελοντικές και άλλες οργανώσεις, τα μέσα ενημέρωσης επίσης, οφείλουν να διαμορφώσουν περιβάλλον ανάπτυξης δικτύων κοινωνικής αλληλεγγύης. Γιατί απλούστατα το έχει ανάγκη η κοινωνία και το οφείλουν έναντι των καλών ημερών που απήλαυσαν όλα τα προηγούμενα χρόνια.
