Καθημερινά ακούμε για αρρώστιες, δυσκολίες, πόνο, θάνατο. Κι όταν συμβαίνουν σε μας, τότε η αναστάτωση είναι έντονη. Αλλά και τα ερωτήματα: Πού είναι ο Θεός; Γιατί τα επιτρέπει; Γιατί τόσος πόνος;
Από την άλλη, ακούμε να λέει η εκκλησία: «Του ελέους Κυρίου πλήρης η γη». Έλεος! Πού βρίσκεται, πού φαίνεται; Πώς εκφράζεται;
Νομίζω ότι η λογική ενασχόληση με τα πιο πάνω ερωτήματα θα οδηγήσει αναπόφευκτα σε αδιέξοδο. Δεν υπάρχει λογική στη λογική του Θεού! «Τις έγνω νουν Κυρίου;». Πώς είναι δυνατό να ερμηνεύσει απλανώς ο άνθρωπος το Θεό;
Ωστόσο, κι αν δεν ερμηνεύεται λογικά, κατανοείται εμπειρικά ότι όντως «ο Θεός αγάπη εστί». Αγάπη ανερμήνευτη, χωρίς όρια, αληθινή, σ’ όλη τη γη! Μια αγάπη που κρύβεται, που δεν επιβάλλεται, που δεν σε υποχρεώνει. Μια αγάπη που βλέπει μακρυά την ανθρώπινη πορεία, που δεν διστάζει ν’ αφήσει τον αγαπώμενο να υποφέρει αλλά συγχρόνως παρακολουθεί και συμπορεύεται όπως ο γιατρός με τον ασθενή.
Η ερμηνεία που δίνεται στα φαινόμενα πηγάζει από τη θεώρηση της ζωής και του εαυτού μας. Αν π.χ. η βάση είναι το «φάγωμεν, πίωμεν, αύριον γαρ αποθνήσκομεν», τότε ο πόνος δεν έχει νόημα. Αν διακρίνουμε πίσω από τα φαινόμενα τα γενόμενα που ετοιμάζουν την ολοκλήρωσή μας ως πρόσωπα, τη θεραπεία μας από τον εγωκεντρισμό και την προέκταση της ύπαρξής μας στην αιωνιότητα του Κυρίου, τότε ο πόνος έχει νόημα.
Μπροστά στο σύμπαν τι είναι η γη μας; Μπροστά στο Θεό το δημιουργό του σύμπαντος, τι είναι ο άνθρωπος; Δεν θα πρέπει να σταθεί με μια ταπείνωση; Δεν θα πρέπει να σταθεί μπροστά στα μυστήρια του Θεού με μια σιωπή και να μην ρωτά πώς και γιατί;
Αν ο Χριστός, ως Θεάνθρωπος, πέρασε τον πόνο της αμφισβήτησης, της απόρριψης, της εγκατάλειψης, τον πόνο της καρδιάς και του σώματος «έως θανάτου», αλήθεια τι μπορούμε να πούμε εμείς για οτιδήποτε επιτρέψει η αγάπη τού Θεού να περάσουμε; Άλλωστε δεν είναι «δια του σταυρού που ήλθε χαρά σε όλο τον κόσμο»; δεν είναι «δια του θανάτου που πατήθηκε ο θάνατος;»
Όπως μέσα από τον τάφο του Χριστού, το Αμήν της ιστορίας Του, ετοιμαζόταν η Ανάστασή Του, έτσι και στην όποια δοκιμασία του ανθρώπου ετοιμάζεται η προσωπική του ανάσταση. «Πίσω από τον κάθε ανθρώπινο πόνο κρύβεται ο Θεός» (Μοναχός Μωυσής Αγιορείτης). Κι αν έτσι έχουν τα πράγματα, τελικά οι ευλογημένοι του Θεού είναι οι δοκιμαζόμενοι και το «όποιον αγαπάει ο Κύριος τον διαπαιδαγωγεί και μαστιγώνει καθέναν που παραδέχεται για παιδί του» είναι αλήθεια.
Έτσι, όσοι δέχονται την υιοθεσία υπομένουν, αντέχουν, ελπίζουν. Όσοι την αρνούνται, αγχώνονται, αγανακτούν, απορρίπτουν την σχέση με το Θεό, υποφέρουν χωρίς αντίκρυσμα.
Η εκκλησία ως μάνα, σε κάθε ακολουθία, προσεύχεται για όλους, για τους εγγύς και τους μακράν, για τους εντός και εκτός, για τους υπομένοντες και τους αγανακτούντες, ώστε όλοι να φτάσουμε «εις την επίγνωσιν του Θεού» (Κολ. 1,10)
Πηγή: http://www.agiosgeorgiosmakris.com/
