« Ο χριστιανός που λειτουργήθηκε και μετέλαβε των Αχράντων Μυστηρίων είναι ο μόνος άνθρωπος επί της γης που δικαιούται να ρωτάει : που σου, θάνατε, το κέντρον; Που σου άδη το νίκος; Ο πιστός που βίωσε την Ευχαριστία, είναι ο θεατής της Αποκαλύψεως. Όταν ο θεατής της Αποκαλύψεως γράφει: « εγώ Ιωάννης και ο αδελφός υμών …εγενόμην εν πνεύματι εν τη Κυριακή ημέρα…και είδον ουρανόν καινόν και γη καινήν», είναι σαν να μας λένε: εγώ ο αδελφός ημών Ιωάννης Λειτουργήθηκα». ( π .Β. Γοντικάκης).
Γεύτηκα ποτήριον σωτηρίου σημαίνει απόκτησα αίσθηση της Αναστάσεως. Σημαίνει ξεπέρασα κάθε επίπλαστη βεβαιότητα και στήριξα την ελπίδα και την προσδοκία μου για την νοηματοδότηση της ζωής μου στην αδιάψευστη μαρτυρία του κενού Τάφου, στην επίγνωση ότι ο Άδης επικράνθη. Στη βεβαιότητα ότι ο θάνατος νικήθηκε μετά την ασύγχυτη και αδιαίρετη ένωση κτιστού και άκτιστου, στο Θεανθρώπινο Σώμα του Κυρίου Ιησού. ( Μ. Αθανάσιος), τον εκούσιο σταυρικό θάνατο, την « εις Άδου κάθοδον» και την τριήμερη Του έγερση.
Όταν η νοσταλγία δια την αληθινή μας πατρίδα ξεπεράσει τη λήθη χάρη στην οποία καταφέρουμε να επιβιώσουμε στην επίγεια ιστορία μας, τότε δεν μένει παρά να αναζητήσουμε το « ποτήριον σωτηρίου». Τότε μπορεί κανείς ν’ αγαπήσει, γιατί δεν υπάρχει πια θάνατος, γιατί και ο θάνατος είναι πια γεμάτος απ’ τον Θεό.
Αλλά που όλα αυτά;
Στον άνεμο που φυσάει
Ο Ιησούς είναι αναστημένος και από εδώ και πέρα « το πνεύμα όπου θέλει πνει και την φωνή αυτού ακούεις, αλλ’ ουκ οίδα πόθεν δέχεται και που υπάγει. Ούτως έστι πας ο γεγενημένος εκ του Πνεύματος» ( Ο. Κλεμάν).
( «Παραμυθητική Θεολογία» εκδόσεων ΑΡΧΟΝΤΑΡΙΚΙ)
Γεύτηκα ποτήριον σωτηρίου σημαίνει απόκτησα αίσθηση της Αναστάσεως. Σημαίνει ξεπέρασα κάθε επίπλαστη βεβαιότητα και στήριξα την ελπίδα και την προσδοκία μου για την νοηματοδότηση της ζωής μου στην αδιάψευστη μαρτυρία του κενού Τάφου, στην επίγνωση ότι ο Άδης επικράνθη. Στη βεβαιότητα ότι ο θάνατος νικήθηκε μετά την ασύγχυτη και αδιαίρετη ένωση κτιστού και άκτιστου, στο Θεανθρώπινο Σώμα του Κυρίου Ιησού. ( Μ. Αθανάσιος), τον εκούσιο σταυρικό θάνατο, την « εις Άδου κάθοδον» και την τριήμερη Του έγερση.
Όταν η νοσταλγία δια την αληθινή μας πατρίδα ξεπεράσει τη λήθη χάρη στην οποία καταφέρουμε να επιβιώσουμε στην επίγεια ιστορία μας, τότε δεν μένει παρά να αναζητήσουμε το « ποτήριον σωτηρίου». Τότε μπορεί κανείς ν’ αγαπήσει, γιατί δεν υπάρχει πια θάνατος, γιατί και ο θάνατος είναι πια γεμάτος απ’ τον Θεό.
Αλλά που όλα αυτά;
Στον άνεμο που φυσάει
Ο Ιησούς είναι αναστημένος και από εδώ και πέρα « το πνεύμα όπου θέλει πνει και την φωνή αυτού ακούεις, αλλ’ ουκ οίδα πόθεν δέχεται και που υπάγει. Ούτως έστι πας ο γεγενημένος εκ του Πνεύματος» ( Ο. Κλεμάν).
( «Παραμυθητική Θεολογία» εκδόσεων ΑΡΧΟΝΤΑΡΙΚΙ)
