τ’ απέριττο καλύβι του
αψηλά στα Καρούλια.
Κάτω η θάλασσα
με το καθημερινό ημέρωμα των βράχων
στα Καρουλιώτικα ακροβράχια.
Και παρεμπρός τ’ ατρύγητο κλήμα,
πλάϊ στην απλωταριά,
περίσσια να ισκιώνει
ίσαμε όλοι μέσα να χωράμε
για του ήλιου το καύμα
κι ο γέροντας στη μέση
πράος, γαλήνιος, ειρηνικός.
Θα ήταν η πρώτη φορά
που κατάλαβα για την άλλη ειρήνη
που δεν είναι του κόσμου τούτου
και για κείνη τη πλατύσκιωτη αγάπη
που περίσσια να ισκιώνει
ίσαμε όλοι μέσα να χωράμε.
(Από την ποιητική συλλογή “Αθωνικό διάβα”)
