Βράδυ Μεγάλης Παρασκευῆς, μιά μοναδική στιγμή τοῦ χρόνου γεμάτη κατάνυξη καί συντριβή πού βλέπουμε νά χάνεται ἀπό μπροστά μας ὁ Νυμφίος! Πόσο εἴχαμε ἀνάγκη νά τόν ξαναπροσεγγίσουμε, ὡς νυμφίο τῆς ψυχῆς, αὐτόν, τόν Νυμφίο τῆς ᾿Εκκλησίας μας.
Πού συγχώρεσε τήν πόρνη, πού ἔσωσε τόν τελώνη καί εἶπε ξεκάθαρα «γιά τούς ἁμαρτωλούς ἦρθα πάνω στή γῆ».
Αὐτόν πού εὐλόγησε τόν γάμο τῆς Κανᾶ γιά νά μή στερήσει τή χαρά ἀπ’ τίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων.
Αὐτόν πού ὑψώθηκε στό σταυρό μετά ἀπό τήν προδοσία ἑνός μαθητῆ, ἀλλά εἶχε τήν δύναμη νά λέγει στόν πατέρα «ἄφες αὐτοῖς, οὐ γάρ οἴδασι τί ποιοῦσι».
Αὐτόν τόν φίλο πού Τόν ζητᾶμε τοῦτο τόν καιρό, γιατί μείναμε χωρίς φίλους.
Αὐτόν τόν σύμμαχο στόν κάθε ἀγώνα τῆς ζωῆς μας, στόν ἀγώνα τόν πνευματικό, γιατί εἴδαμε νά μένουμε χωρίς συμμάχους.
Αὐτόν τόν ᾿Αγαπημένο πού ποτέ δέν μᾶς πρόδωσε, πού ποτέ δέν μᾶς ἐγκατέλειψε, ἀλλά πού εἶναι γιά μᾶς ἡ ζωντανή ἐλπίδα, πού τόσο τήν ἔχουμε ἀνάγκη στίς μέρες μας. Γιατί μόνο ἐμεῖς οἱ χριστιανοί τολμᾶμε καί ἐλπίζουμε.
Καί εἶναι τούτη ἡ βραδιά τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς καί ἡ παρουσία τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ μία ἀπάντηση αὐτῆς τῆς ἐλπίδας. Γιατί τούτη τήν ὥρα, πού Αὐτός εἶναι ἐκεῖ, στό μνημεῖο, ἐμεῖς ξέρουμε καλά ὅτι εἶναι γιά νά νικήσει, εἶναι γιά νά μᾶς δώσει καί πάλι τή δύναμη νά ἀντισταθοῦμε στό φόβο τοῦ θανάτου. Εἶναι αὐτός πού θά μᾶς πεῖ ὅτι δέν μετράει στόν ἄνθρωπο αὐτό πού ἔχει ἀλλά αὐτό πού εἶναι. Καί μᾶς δείχνει καί πάλι τό δρόμο μιᾶς αὐτογνωσίας πού θά μᾶς δώσει τόν ἐσωτερικό μας κόσμο ξεκάθαρο, διαφανῆ, εἰλικρινῆ, ὅπως πρέπει νά τόν δοῦμε, προκειμένου νά ἀναγνωρίσουμε τά σφάλματά μας. Νά δοῦμε τίς ἐλλείψεις μας καί νά τολμήσουμε καί πάλι νά συμπορευθοῦμε μαζί Του.
Εἶναι τούτη ἡ βραδιά τῆς σιωπῆς. Ταυτόχρονα τῆς ζωντανῆς προσευχῆς πού τήν βλέπουμε νά ζωγραφίζεται στά μάτια τῶν παιδιῶν, τῶν ἡλικιωμένων, τῶν ὡρίμων, ἀκόμη κι ἄν κάποια στιγμή περνάει ἀπ’ τό μυαλό μας κάποια ἀμφιβολία.
Εἶναι τούτη ἡ βραδιά λίγο πρίν ἀπ’ τή μεγάλη καί εὐλογημένη μέρα πού καταργεῖται ὁ ῞Αδης καί νικιέται ὁ θάνατος. Γι’ αὐτό ἄς ἀντλήσουμε αὐτές τίς στιγμές δύναμη γιά νά κρατήσουμε, ὅπως κρατᾶμε ἀναμμένες τίς λαμπάδες, ἀναμμένη τή λαμπάδα τῆς ἐλπίδας. Αὐτή ἡ ἐλπίδα πού εἶναι ὁ πλοῦτος μας γιατί μᾶς δίνει ὑπομονή καί κουράγιο. Πού εἶναι δύναμη γιατί μᾶς ἑνώνει καί μᾶς ξαναδείχνει τό δρόμο τῆς ἀδελφοσύνης, τῆς ἀλληλεγγύης, τῆς συμπαράστασης, τῆς προσφορᾶς καί τῆς θυσίας.
Αὐτή εἶναι ἡ ἐλπίδα μας, ὁ Κύριός μας ᾿Ιησοῦς Χριστός, πού ἀναμένουμε νά δοῦμε τό κενό Του μνημεῖο καί ἀπό ἐκεῖ θά πάρουμε καί πάλι τή φλόγα τῆς ζωῆς, τῆς ἀληθινῆς ζωῆς, τῆς χαρᾶς, τῆς εἰρήνη , τῆς δικῆς Του δικαιοσύνης πού κανείς δέν μπορεῖ νά μᾶς τή στερήσει ἀπό τήν ψυχή.
῞Ολοι μας, μέ πρώτους ἐμᾶς τούς ποιμένες, θά πρέπει νά ἀναγνωρίζουμε τά σφάλματά μας καί τίς πτώσεις μας. ᾿Αλλά ξέρουμε ὅτι εἴμαστε εἰς τύπον καί τόπον ᾿Εκείνου καί θά δώσουμε τή μάχη καί τόν ἀγώνα.
Κανείς νά μήν ἀπελπιστεῖ!
Κανείς νά μή μείνει μόνος!
Μαζί ὅλοι νά γιορτάσουμε τό ἀναμενόμενο γεγονός τῆς κοινωνίας μέ τόν ἀναστάντα Χριστό!
῎Ας δώσουμε τά χέρια!
῎Ας ἀπαντήσουμε στή βία μέ τήν ταπεινή ἀγάπη!
῎Ας πορευθοῦμε ἑνωμένοι καί τίποτα δέν εἶναι αὐτό πού μπορεῖ πραγματικά νά μᾶς βλάψει!
Πού συγχώρεσε τήν πόρνη, πού ἔσωσε τόν τελώνη καί εἶπε ξεκάθαρα «γιά τούς ἁμαρτωλούς ἦρθα πάνω στή γῆ».
Αὐτόν πού εὐλόγησε τόν γάμο τῆς Κανᾶ γιά νά μή στερήσει τή χαρά ἀπ’ τίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων.
Αὐτόν πού ὑψώθηκε στό σταυρό μετά ἀπό τήν προδοσία ἑνός μαθητῆ, ἀλλά εἶχε τήν δύναμη νά λέγει στόν πατέρα «ἄφες αὐτοῖς, οὐ γάρ οἴδασι τί ποιοῦσι».
Αὐτόν τόν φίλο πού Τόν ζητᾶμε τοῦτο τόν καιρό, γιατί μείναμε χωρίς φίλους.
Αὐτόν τόν σύμμαχο στόν κάθε ἀγώνα τῆς ζωῆς μας, στόν ἀγώνα τόν πνευματικό, γιατί εἴδαμε νά μένουμε χωρίς συμμάχους.
Αὐτόν τόν ᾿Αγαπημένο πού ποτέ δέν μᾶς πρόδωσε, πού ποτέ δέν μᾶς ἐγκατέλειψε, ἀλλά πού εἶναι γιά μᾶς ἡ ζωντανή ἐλπίδα, πού τόσο τήν ἔχουμε ἀνάγκη στίς μέρες μας. Γιατί μόνο ἐμεῖς οἱ χριστιανοί τολμᾶμε καί ἐλπίζουμε.
Καί εἶναι τούτη ἡ βραδιά τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς καί ἡ παρουσία τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ μία ἀπάντηση αὐτῆς τῆς ἐλπίδας. Γιατί τούτη τήν ὥρα, πού Αὐτός εἶναι ἐκεῖ, στό μνημεῖο, ἐμεῖς ξέρουμε καλά ὅτι εἶναι γιά νά νικήσει, εἶναι γιά νά μᾶς δώσει καί πάλι τή δύναμη νά ἀντισταθοῦμε στό φόβο τοῦ θανάτου. Εἶναι αὐτός πού θά μᾶς πεῖ ὅτι δέν μετράει στόν ἄνθρωπο αὐτό πού ἔχει ἀλλά αὐτό πού εἶναι. Καί μᾶς δείχνει καί πάλι τό δρόμο μιᾶς αὐτογνωσίας πού θά μᾶς δώσει τόν ἐσωτερικό μας κόσμο ξεκάθαρο, διαφανῆ, εἰλικρινῆ, ὅπως πρέπει νά τόν δοῦμε, προκειμένου νά ἀναγνωρίσουμε τά σφάλματά μας. Νά δοῦμε τίς ἐλλείψεις μας καί νά τολμήσουμε καί πάλι νά συμπορευθοῦμε μαζί Του.
Εἶναι τούτη ἡ βραδιά τῆς σιωπῆς. Ταυτόχρονα τῆς ζωντανῆς προσευχῆς πού τήν βλέπουμε νά ζωγραφίζεται στά μάτια τῶν παιδιῶν, τῶν ἡλικιωμένων, τῶν ὡρίμων, ἀκόμη κι ἄν κάποια στιγμή περνάει ἀπ’ τό μυαλό μας κάποια ἀμφιβολία.
Εἶναι τούτη ἡ βραδιά λίγο πρίν ἀπ’ τή μεγάλη καί εὐλογημένη μέρα πού καταργεῖται ὁ ῞Αδης καί νικιέται ὁ θάνατος. Γι’ αὐτό ἄς ἀντλήσουμε αὐτές τίς στιγμές δύναμη γιά νά κρατήσουμε, ὅπως κρατᾶμε ἀναμμένες τίς λαμπάδες, ἀναμμένη τή λαμπάδα τῆς ἐλπίδας. Αὐτή ἡ ἐλπίδα πού εἶναι ὁ πλοῦτος μας γιατί μᾶς δίνει ὑπομονή καί κουράγιο. Πού εἶναι δύναμη γιατί μᾶς ἑνώνει καί μᾶς ξαναδείχνει τό δρόμο τῆς ἀδελφοσύνης, τῆς ἀλληλεγγύης, τῆς συμπαράστασης, τῆς προσφορᾶς καί τῆς θυσίας.
Αὐτή εἶναι ἡ ἐλπίδα μας, ὁ Κύριός μας ᾿Ιησοῦς Χριστός, πού ἀναμένουμε νά δοῦμε τό κενό Του μνημεῖο καί ἀπό ἐκεῖ θά πάρουμε καί πάλι τή φλόγα τῆς ζωῆς, τῆς ἀληθινῆς ζωῆς, τῆς χαρᾶς, τῆς εἰρήνη , τῆς δικῆς Του δικαιοσύνης πού κανείς δέν μπορεῖ νά μᾶς τή στερήσει ἀπό τήν ψυχή.
῞Ολοι μας, μέ πρώτους ἐμᾶς τούς ποιμένες, θά πρέπει νά ἀναγνωρίζουμε τά σφάλματά μας καί τίς πτώσεις μας. ᾿Αλλά ξέρουμε ὅτι εἴμαστε εἰς τύπον καί τόπον ᾿Εκείνου καί θά δώσουμε τή μάχη καί τόν ἀγώνα.
Κανείς νά μήν ἀπελπιστεῖ!
Κανείς νά μή μείνει μόνος!
Μαζί ὅλοι νά γιορτάσουμε τό ἀναμενόμενο γεγονός τῆς κοινωνίας μέ τόν ἀναστάντα Χριστό!
῎Ας δώσουμε τά χέρια!
῎Ας ἀπαντήσουμε στή βία μέ τήν ταπεινή ἀγάπη!
῎Ας πορευθοῦμε ἑνωμένοι καί τίποτα δέν εἶναι αὐτό πού μπορεῖ πραγματικά νά μᾶς βλάψει!
Από το βιβλίο «Ὁ Χριστός πού σταυρώνουμε» τῶν ἐκδόσεων ΑΡΧΟΝΤΑΡΙΚΙ
