Γιά ὅλα οἱ ἄλλοι φταῖνε! Γιά τήν ἀκαταστασία τοῦ σπιτιοῦ φταίει ὁ ἄντρας λέει ἡ γυναίκα. Αὐτός, «ὁ προκομμένος», μοῦ κατέστρεψε τό σπίτι! Τό ἴδιο λέει καί ὁ ἄντρας: Αὐτή φταίει γιά ὅλα, ἡ γλωσσοῦ, ἡ ἀχαΐρευτη!
* Καί ἄν ξανοιχτοῦμε στόν κύκλο τῆς κοινωνίας ἤ τῆς πολιτικῆς, δεν θά δοῦμε τήν εὐθύτητα τῆς παραδοχῆς τῆς εὐθύνης. Γιά ὅλα οἱ ἄλλοι φταῖνε, ἐμεῖς τό κόμμα μας, ἡ θρησκευτική ἤ πολιτική μας παρέα, σέ τίποτε δέν φταίει!
* Καί ἄν μποῦμε στό χριστιανικό χῶρο, εἴμαστε ἕτοιμοι νά κάνουμε μετάθεσι εὐθυνῶν. Κανείς σχεδόν δέν παραδέχεται, ὅτι ἡ δική του ἡ ζωή, ὅπως ὅλων, εἶναι «ἱστορία λαθῶν καί παθῶν». Λέμε, ὅτι ὁ ληστής ἔγινε πρῶτος κάτοικος τοῦ παραδείσου, μά δέν λέμε τή βασική αἰτία.
Δέν μπῆκε στόν παράδεισο, ἐπειδή σωστά θεολόγησε γιά τό πρόσωπο τοῦ Ἐσταυρωμένου, οὔτε γιατί προσευχήθηκε νά τόν θυμηθῆ ὁ Χριστός «ἐν τῃ βασιλείᾳ» Του. Κυρίως μπῆκε γιά τά λόγια, πού εἶπε στόν ἄλλο ληστή: «Καί ἡμεῖς μέν δικαίως, ἄξια γάρ ὧν ἐπράξαμεν ἀπολαμβάνομεν» (Λουκ. κγ’ 41). Ὅσες φορές καί ἄν ὁμολογήσουμε τόν Χριστό καί τήν ἀναμαρτησία Του, ἄν δέν ὁμολογήσουμε τή δική μας ἁμαρτωλότητα, ὁ παράδεισος μένει γιά μᾶς κλειστός.
* Καί ἄν περάσουμε στόν ὀρθόδοξο χῶρο, θ’ ἀκούσουμε τά πλέον παράδοξα γιά μεταθέσεις εὐθυνῶν.
Ἐμεῖς; Σέ τίποτε δέν φταῖμε. Ο Διάβολος τά φταίει ὅλα. Λές καί θά μποροῦσε νά ἐνεργήση μέ μονόλογο ὁ Διάβολος, χωρίς τό διάλογο μαζί μας. Μαζί του ἄνοιξε τό διάλογο ἡ Εὔα, καί ὕστερα ἔρριξε τίς εὐθύνες στό Διάβολο. Λέει σχετικά ὁ ἱερός Χρυσόστομος: «Ταῦτα πάντα εἴρηται, οὐχ ἵνα τόν διάβολον ἐγκλημάτων ἀπαλλάξω, ἀλλ’ ἵνα ἡμᾶς ἐλευθερώσω τῆς ραθυμίας. Καί γάρ σφόδρα βούλεται ἐκεῖνος τῶν ἡμετέρων ἁμαρτημάτων ἐπ’ αὐτόν ἄγειν τήν αἰτίαν, ἵνα ταύταις ταῖς ελπίσι τῶν ἡμετέρων ἁμαρτημάτων ἐπ’ αὐτόν ἄγειν τήν αἰτίαν, ἵνα ταύταις ταῖς ελπίσι τρεφόμενοι, καί πᾶν εἶδος κακίας ἐπιόντες, πολλήν αὐξήσωμεν καθ’ ἑυατῶν τήν κόλασιν οὐδεμιᾶς τυγχάνοντες συγγνώμης ἀπό τοῦ μετατιθένται ἐπ’αυτόν τήν αἰτίαν, ὥσπερ οὐν οὐδέ ἡ Εὔα ἔτυχεν». (Ε.Π.Ε. 31,90). Μετάφρασις: Ὅλα αὐτά σᾶς τά εἶπα, ὄχι γιά νά ἀπαλλάξω ἀπό τήν κατηγορία τόν διάβολο, ἀλλά γιά νά σᾶς λευτερώσω ἀπό τή ραθυμία. Ἄλλωστε ὁ διάβολος εἶναι ἐκεῖνος, πού ἐπιθυμεῖ πολύ νά ἐπιρρίπτουμε σ’ αὐτόν τίς εὐθύνες τῶν δικῶν μας ἁμαρτημάτων ὥστε νά τρεφόμαστε μ’ αὐτή τήν ἐλπίδα καί νά διαπράττουμε κάθε εἴδους κακία ἔτσι αὐξάνουμε μόνοι μας τήν εὐθύνη μας καί τή βαρειά μας τιμωρία. Καθόλου δέν συγχωρούμαστε μέ τήν μετάθεσι τῆς εὐθύνης γιά τά ἁμαρτήματά μας στό διάβολο, ὅπως τό ἔκανε καί ἡ Εὔα καί γι’ αὐτό δέν συγχωρήθηκε.
* Καί ὅταν γιά τήν πνευματική μας «κακομοιριά» δέν ἀρκοῦν οἱ αἱρετικοί, οἱ ἄθεοι, οἱ ἀσεβεῖς, ὁ Διάβολος, τότε διεισδύουμε σέ σκοτεινά … τοῦνελ! Φταῖνε, λέμε, οἱ σκοτεινές δυνάμεις! Αὐτές κινοῦν τά νήματα τοῦ κακοῦ!
* Κανείς φυσικά δέν ὑποτιμᾶ τό κακό, πού γίνεται ἀπό ἄλλους, ἀπό πειρασμούς, ἀπό τή σύγχρονη τεχνολογία, ἀπό ἀθέους, ἀπίστους καί αἱρετικούς, ἀπό τό Διάβολο καί ἀπό «σκοτεινές» δυνάμεις. Μά ἄν μείνουμε σ’ αὐτά, τότε ὑποτιμᾶμε τήν ἐν Χριστῳ ἐλευθερία καί κοιμίζουμε τή συνείδησί μας.
Ὁ χριστιανός δέν μεταθέτει τίς εὐθύνες. Γιά ὅλα, παραδέχεται, ὅτι φταίει αὐτός. Τό πολύ – πολύ νά χρησιμοποιοῦμε πληθυντικό ἀριθμό: «Πολλά πταίομεν ἅπαντες» (Ἰακ. γ΄2)
* Καί ἄν ξανοιχτοῦμε στόν κύκλο τῆς κοινωνίας ἤ τῆς πολιτικῆς, δεν θά δοῦμε τήν εὐθύτητα τῆς παραδοχῆς τῆς εὐθύνης. Γιά ὅλα οἱ ἄλλοι φταῖνε, ἐμεῖς τό κόμμα μας, ἡ θρησκευτική ἤ πολιτική μας παρέα, σέ τίποτε δέν φταίει!
* Καί ἄν μποῦμε στό χριστιανικό χῶρο, εἴμαστε ἕτοιμοι νά κάνουμε μετάθεσι εὐθυνῶν. Κανείς σχεδόν δέν παραδέχεται, ὅτι ἡ δική του ἡ ζωή, ὅπως ὅλων, εἶναι «ἱστορία λαθῶν καί παθῶν». Λέμε, ὅτι ὁ ληστής ἔγινε πρῶτος κάτοικος τοῦ παραδείσου, μά δέν λέμε τή βασική αἰτία.
Δέν μπῆκε στόν παράδεισο, ἐπειδή σωστά θεολόγησε γιά τό πρόσωπο τοῦ Ἐσταυρωμένου, οὔτε γιατί προσευχήθηκε νά τόν θυμηθῆ ὁ Χριστός «ἐν τῃ βασιλείᾳ» Του. Κυρίως μπῆκε γιά τά λόγια, πού εἶπε στόν ἄλλο ληστή: «Καί ἡμεῖς μέν δικαίως, ἄξια γάρ ὧν ἐπράξαμεν ἀπολαμβάνομεν» (Λουκ. κγ’ 41). Ὅσες φορές καί ἄν ὁμολογήσουμε τόν Χριστό καί τήν ἀναμαρτησία Του, ἄν δέν ὁμολογήσουμε τή δική μας ἁμαρτωλότητα, ὁ παράδεισος μένει γιά μᾶς κλειστός.
* Καί ἄν περάσουμε στόν ὀρθόδοξο χῶρο, θ’ ἀκούσουμε τά πλέον παράδοξα γιά μεταθέσεις εὐθυνῶν.
Ἐμεῖς; Σέ τίποτε δέν φταῖμε. Ο Διάβολος τά φταίει ὅλα. Λές καί θά μποροῦσε νά ἐνεργήση μέ μονόλογο ὁ Διάβολος, χωρίς τό διάλογο μαζί μας. Μαζί του ἄνοιξε τό διάλογο ἡ Εὔα, καί ὕστερα ἔρριξε τίς εὐθύνες στό Διάβολο. Λέει σχετικά ὁ ἱερός Χρυσόστομος: «Ταῦτα πάντα εἴρηται, οὐχ ἵνα τόν διάβολον ἐγκλημάτων ἀπαλλάξω, ἀλλ’ ἵνα ἡμᾶς ἐλευθερώσω τῆς ραθυμίας. Καί γάρ σφόδρα βούλεται ἐκεῖνος τῶν ἡμετέρων ἁμαρτημάτων ἐπ’ αὐτόν ἄγειν τήν αἰτίαν, ἵνα ταύταις ταῖς ελπίσι τῶν ἡμετέρων ἁμαρτημάτων ἐπ’ αὐτόν ἄγειν τήν αἰτίαν, ἵνα ταύταις ταῖς ελπίσι τρεφόμενοι, καί πᾶν εἶδος κακίας ἐπιόντες, πολλήν αὐξήσωμεν καθ’ ἑυατῶν τήν κόλασιν οὐδεμιᾶς τυγχάνοντες συγγνώμης ἀπό τοῦ μετατιθένται ἐπ’αυτόν τήν αἰτίαν, ὥσπερ οὐν οὐδέ ἡ Εὔα ἔτυχεν». (Ε.Π.Ε. 31,90). Μετάφρασις: Ὅλα αὐτά σᾶς τά εἶπα, ὄχι γιά νά ἀπαλλάξω ἀπό τήν κατηγορία τόν διάβολο, ἀλλά γιά νά σᾶς λευτερώσω ἀπό τή ραθυμία. Ἄλλωστε ὁ διάβολος εἶναι ἐκεῖνος, πού ἐπιθυμεῖ πολύ νά ἐπιρρίπτουμε σ’ αὐτόν τίς εὐθύνες τῶν δικῶν μας ἁμαρτημάτων ὥστε νά τρεφόμαστε μ’ αὐτή τήν ἐλπίδα καί νά διαπράττουμε κάθε εἴδους κακία ἔτσι αὐξάνουμε μόνοι μας τήν εὐθύνη μας καί τή βαρειά μας τιμωρία. Καθόλου δέν συγχωρούμαστε μέ τήν μετάθεσι τῆς εὐθύνης γιά τά ἁμαρτήματά μας στό διάβολο, ὅπως τό ἔκανε καί ἡ Εὔα καί γι’ αὐτό δέν συγχωρήθηκε.
* Καί ὅταν γιά τήν πνευματική μας «κακομοιριά» δέν ἀρκοῦν οἱ αἱρετικοί, οἱ ἄθεοι, οἱ ἀσεβεῖς, ὁ Διάβολος, τότε διεισδύουμε σέ σκοτεινά … τοῦνελ! Φταῖνε, λέμε, οἱ σκοτεινές δυνάμεις! Αὐτές κινοῦν τά νήματα τοῦ κακοῦ!
* Κανείς φυσικά δέν ὑποτιμᾶ τό κακό, πού γίνεται ἀπό ἄλλους, ἀπό πειρασμούς, ἀπό τή σύγχρονη τεχνολογία, ἀπό ἀθέους, ἀπίστους καί αἱρετικούς, ἀπό τό Διάβολο καί ἀπό «σκοτεινές» δυνάμεις. Μά ἄν μείνουμε σ’ αὐτά, τότε ὑποτιμᾶμε τήν ἐν Χριστῳ ἐλευθερία καί κοιμίζουμε τή συνείδησί μας.
Ὁ χριστιανός δέν μεταθέτει τίς εὐθύνες. Γιά ὅλα, παραδέχεται, ὅτι φταίει αὐτός. Τό πολύ – πολύ νά χρησιμοποιοῦμε πληθυντικό ἀριθμό: «Πολλά πταίομεν ἅπαντες» (Ἰακ. γ΄2)
