Μετά δε το κρουσθήναι το τάλαντον

Του Βασίλη Χαραλάμπους

Στου Πενταδάκτυλου το βουνοπλάγι
καταμεσίς στο Συγχαρί και το Βουνό
ο ερειπωμένος καημός μας
τ’ ανείπωτου εκείνου
χαλασμού
το μοναστήρι της Παναγιάς της Αψινθιώτισσας
κι ολοτρίγυρα αψινθιές και πεύκα
κυπαρίσσια, λιόδενδρα και χαρουπιές.

Κι ανεβαίνοντας το βουνοκόρφι της Αφεντρούσας
ανάμεσα σ’ αψινθιές κι αγριολούλουδα
η σπηλιά της Παναγιάς
ασκητήριον παλαιόν
«μοναστών καταφυγή».

Η αψίδα στην Τράπεζα αποζητά
το κάλλος το βυζαντινόν
από τις παμπάλαιες τοιχογραφίες.

Μαδημένα φωνήεντα του πόνου
από κείνο τον ατέρμονο ανασασμό
το παρακάλι στης Ψηθίας την Πάναγνο Κόρη.

Μετά δε το κρουσθήναι το τάλαντον
στη των Αψινθίων Μονή
τανάπαλιν θα’ πιστρέψουμε
τον μήνα τον Αλωνιστή
όσο κι αν τ’ άδικο ετούτο
παντοτινό φαντάζει.

(Από την ποιητική Συλλογή «Ασπελία»)