“και αρξάμενος καταποντίζεσθαι, έκραξε, λέγων, Κύριε, σώσόν με.”
Υπέδειξε πραγματικά μεγάλη τόλμη και θάρρος ο Πέτρος όταν ζήτησε να περπατήσει πάνω στη γεμάτη τρικυμίες και φουρτούνα θάλασσα. Μπορεί βέβαια ο μαθητής του Χριστού να ήταν εξοικειωμένος με το υγρό στοιχείο λόγω του επαγγέλματός του αλλά πρέπει να είχε και πικρή εμπειρία από το θυμό της θάλασσας όταν ξεσπούσαν φουρτούνες.
κείνο όμως που τον έκανε τώρα να αψηφά με τόση περιφρόνηση τον φόβο των κυμμάτων και τον κίνδυνο του καταποντισμού δεν ήταν τίποτε άλλο παρά η μεγάλη αγάπη προς τον Διδάσκαλό του, το Χριστό. Αυτό φαίνεται και από το γεγονός ότι εξεδήλωσε έντονη επιθυμία να σπεύσει να πάει κοντά Του. Έστω και αν χρειαζόταν να περπατήσει πάνω στα κύμματα.
Αναποδογυρίσματα ολιγοπιστίας
Ωστόσο, η ολιγοπιστία που τον κυρίευσε εκείνη τη στιγμή παρολίγο να του στερήσει τη χαρά να ξαναβρεθεί κοντά στον Κύριο. Είχε ξεκινήσει με μεγάλη πίστη και μπορούμε να πούμε ότι πέτυχε το ανθρωπίνως αδύνατον. Όμως στην κρίσιμη στιγμή δεν έμεινε σταθερός μέχρι τέλους στην πίστη του, με αποτέλεσμα να βρεθεί μπροστά στον κίνδυνο του καταποντισμού. Και όμως, ο Πέτρος είχε έντονη την εμπειρία της παρουσίας του Διδασκάλου που αποβαίνει τόσο σωτήρια στη ζωή μας.
Όταν και εμείς βρισκόμαστε μπροστά στις τρικυμίες της ζωής, τις δυσκολίες και τις δοκιμασίες, δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που μας καταλαμβάνει η ολιγοπιστία και μας λυγίζει, όπως στο περιστατικό με τον Πετρο. Αυτό δείχνει ότι δεν εναποθέτουμε πάντοτε με απόλυτη εμπιστοσύνη τον εαυτό μας στην αγάπη του Κυρίου, ούτε και θυμούμαστε αδιάλειπτα την παντοδυναμία Του, αλλά και την πανταχού παρουσία Του. Είναι οι περιπτώσεις εκείνες κατά τις οποίες στηριζόμαστε περισσότερο στις δικές μας δυνάμεις που δεν είναι λίγες οι φορές που μας προδίδουν και μας εγκαταλείπουν. Στηριζόμαστε ακόμα στην ανθρώπινη λογική που συχνά φαντάζει τόσο άλογη μπροστά στην αγάπη του Θεού, η οποία μας καθιστά ικανούς να επιτυγχάνουμε τα πάντα. Όταν ο Πέτρος εμφάνισε συμπτώματα ελλείμματος πίστης, τότε ο Κύριος τον αποκάλεσε ολιγόπιστο. Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι το πρώτο βήμα που έκανε να περπατήσει στα κύμματα, το κατάφερε με την πίστη που διέθετε. Στο δεύτερο όμως που βυθίστηκε στα βαθειά νερά απέτυχε γιατί φοβήθηκε τον ισχυρό άνεμο. Ο άλλοτε τολμηρός μαθητής δεν είχε σκεφθεί σίγουρα ότι Εκείνος που τον ενίσχυσε και περπάτησε στα κύμματα θα τον ενίσχυε για να αντισταθεί και στον ισχυρό άνεμο. Κοντά μας ο Χριστός
Πόσο διδακτική αλήθεια είναι η διήγηση της Ευαγγελικής περικοπής που τόσο όμορφα ξετυλίγεται μπροστά μας σήμερα. Μήπως και εμείς πολλές φορές δεν ξεκινάμε με πολύ μεγάλη λαχτάρα για να βρεθούμε κοντά στην αγάπη του Κυρίου και να αισθανόμαστε έτσι ασφάλεια; Ξεκινάμε με μεγάλο πόθο αλλά και με ενθουσιασμό για να βρεθούμε κοντά σε Αυτόν που είναι η Ζωή, το Φως, η μεγάλη Ελπίδα. Μένουμε όμως μέχρι τέλους σταθεροί στην πίστη;
Αγαπητοί αδελφοί, μπορεί οι φουρτούνες και οι τρικυμές της ζωής να υψώνονται απειλητικά και οι δοκιμασίες να εμφανίζονται σε κάθε μας βήμα. Θα πρέπει όμως να γνωρίζουμε ότι στο τιμόνι του καραβιού της ψυχής μας στέκει πάντοτε ο Χριστός, ο μόνιμος και ασφαλής οδηγός. Έτοιμος να απλώσει το προστατευτικό και πανίσχυρο χέρι Του για να μας στηρίζει στις περιπτώσεις που αισθανόμαστε ότι βυθιζόμαστε. Γιατί λοιπόν να κλονιζόμαστε και να δειλιούμε όταν είμαστε βέβαιοι ότι κοντά μας έχουμε πάντοτε τον Παντοδύναμο Κύριο; Είναι δυνατόν να μας εγκαταλείψει αβοήθητους σ΄ ένα τόσο ωραίο αγώνα στον οποίο ο ίδιος μας κατευθύνει και μας καθοδηγεί; Η ισχυρή διαβεβαιώσή Του “ου μη σε ανώ, ουδ’ μη σε εγκαταλείπω” αποτελεί τον δείκτη εκείνο που μπορεί να μας παρακινεί σε μια πορεία που κατευθύνεται από την αγάπη του Θεού και εξασφαλίζει τη σωτηρία μας από τους οποιουσδήποτε κινδύνους και τις παγίδες της ζωής.
churchofcyprus.org.cy
κείνο όμως που τον έκανε τώρα να αψηφά με τόση περιφρόνηση τον φόβο των κυμμάτων και τον κίνδυνο του καταποντισμού δεν ήταν τίποτε άλλο παρά η μεγάλη αγάπη προς τον Διδάσκαλό του, το Χριστό. Αυτό φαίνεται και από το γεγονός ότι εξεδήλωσε έντονη επιθυμία να σπεύσει να πάει κοντά Του. Έστω και αν χρειαζόταν να περπατήσει πάνω στα κύμματα.
Αναποδογυρίσματα ολιγοπιστίας
Ωστόσο, η ολιγοπιστία που τον κυρίευσε εκείνη τη στιγμή παρολίγο να του στερήσει τη χαρά να ξαναβρεθεί κοντά στον Κύριο. Είχε ξεκινήσει με μεγάλη πίστη και μπορούμε να πούμε ότι πέτυχε το ανθρωπίνως αδύνατον. Όμως στην κρίσιμη στιγμή δεν έμεινε σταθερός μέχρι τέλους στην πίστη του, με αποτέλεσμα να βρεθεί μπροστά στον κίνδυνο του καταποντισμού. Και όμως, ο Πέτρος είχε έντονη την εμπειρία της παρουσίας του Διδασκάλου που αποβαίνει τόσο σωτήρια στη ζωή μας.
Όταν και εμείς βρισκόμαστε μπροστά στις τρικυμίες της ζωής, τις δυσκολίες και τις δοκιμασίες, δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που μας καταλαμβάνει η ολιγοπιστία και μας λυγίζει, όπως στο περιστατικό με τον Πετρο. Αυτό δείχνει ότι δεν εναποθέτουμε πάντοτε με απόλυτη εμπιστοσύνη τον εαυτό μας στην αγάπη του Κυρίου, ούτε και θυμούμαστε αδιάλειπτα την παντοδυναμία Του, αλλά και την πανταχού παρουσία Του. Είναι οι περιπτώσεις εκείνες κατά τις οποίες στηριζόμαστε περισσότερο στις δικές μας δυνάμεις που δεν είναι λίγες οι φορές που μας προδίδουν και μας εγκαταλείπουν. Στηριζόμαστε ακόμα στην ανθρώπινη λογική που συχνά φαντάζει τόσο άλογη μπροστά στην αγάπη του Θεού, η οποία μας καθιστά ικανούς να επιτυγχάνουμε τα πάντα. Όταν ο Πέτρος εμφάνισε συμπτώματα ελλείμματος πίστης, τότε ο Κύριος τον αποκάλεσε ολιγόπιστο. Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι το πρώτο βήμα που έκανε να περπατήσει στα κύμματα, το κατάφερε με την πίστη που διέθετε. Στο δεύτερο όμως που βυθίστηκε στα βαθειά νερά απέτυχε γιατί φοβήθηκε τον ισχυρό άνεμο. Ο άλλοτε τολμηρός μαθητής δεν είχε σκεφθεί σίγουρα ότι Εκείνος που τον ενίσχυσε και περπάτησε στα κύμματα θα τον ενίσχυε για να αντισταθεί και στον ισχυρό άνεμο. Κοντά μας ο Χριστός
Πόσο διδακτική αλήθεια είναι η διήγηση της Ευαγγελικής περικοπής που τόσο όμορφα ξετυλίγεται μπροστά μας σήμερα. Μήπως και εμείς πολλές φορές δεν ξεκινάμε με πολύ μεγάλη λαχτάρα για να βρεθούμε κοντά στην αγάπη του Κυρίου και να αισθανόμαστε έτσι ασφάλεια; Ξεκινάμε με μεγάλο πόθο αλλά και με ενθουσιασμό για να βρεθούμε κοντά σε Αυτόν που είναι η Ζωή, το Φως, η μεγάλη Ελπίδα. Μένουμε όμως μέχρι τέλους σταθεροί στην πίστη;
Αγαπητοί αδελφοί, μπορεί οι φουρτούνες και οι τρικυμές της ζωής να υψώνονται απειλητικά και οι δοκιμασίες να εμφανίζονται σε κάθε μας βήμα. Θα πρέπει όμως να γνωρίζουμε ότι στο τιμόνι του καραβιού της ψυχής μας στέκει πάντοτε ο Χριστός, ο μόνιμος και ασφαλής οδηγός. Έτοιμος να απλώσει το προστατευτικό και πανίσχυρο χέρι Του για να μας στηρίζει στις περιπτώσεις που αισθανόμαστε ότι βυθιζόμαστε. Γιατί λοιπόν να κλονιζόμαστε και να δειλιούμε όταν είμαστε βέβαιοι ότι κοντά μας έχουμε πάντοτε τον Παντοδύναμο Κύριο; Είναι δυνατόν να μας εγκαταλείψει αβοήθητους σ΄ ένα τόσο ωραίο αγώνα στον οποίο ο ίδιος μας κατευθύνει και μας καθοδηγεί; Η ισχυρή διαβεβαιώσή Του “ου μη σε ανώ, ουδ’ μη σε εγκαταλείπω” αποτελεί τον δείκτη εκείνο που μπορεί να μας παρακινεί σε μια πορεία που κατευθύνεται από την αγάπη του Θεού και εξασφαλίζει τη σωτηρία μας από τους οποιουσδήποτε κινδύνους και τις παγίδες της ζωής.
churchofcyprus.org.cy
