(Θεία Λειτουργία Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου)
Σου γράφω μάνα σήμερα μη θαρρείς πως σε ξεχνώ
είκοσι τρία χρόνια μέτρησα λεπτό με το λεπτό
Στα μάτια μου η όψη σου έχει ξεθωριάσει
μα στο φιλί του χωρισμού γένια δεν έχουν πιάσει
Κι αν τη φωνή σου μάνα δεν μπορώ να θυμηθώ
οι προσευχές που 'μαθες με κρατούνε ζωντανό
Σ' ένα γράμμα, τι να θυμηθεί κανείς, τι να ξεχάσει
είχα τα χρόνια του Χριστού, κι έχω πιά γεράσει
Μη ρωτάς αν θα με δείς ποτέ, αν θα σε ξαναδώ
Μη ρωτάς πως τα περνώ, είμαι καλά, δόξα τω Θεώ.
Που να γυρίσω μάνα, θα 'μαστε σ' ένα κόσμο ξένοι
κάνε υπομονή μάνα ένας Παράδεισος μας περιμένει.
Πoιάς νίκης τα κλαδιά θα με στεφανώσουν μάνα ;
Ποιάς μνήμης η ματιά για μένα θα βουρκώσει μάνα;
Ποιοί θα χαρούν σαν θα με δούν ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ τους μάνα;
Μη ρωτάς αν έχω πονέσει, και τι μου έχουν κάνει
Συγχώρα τους μάνα, τόσο τους κόβει, τόσο τους φτάνει.
Μάνα, ξέρω πως ζεις, σε βλέπω κάθε μέρα
Σε βλέπω στον εσπερινό, κερί π' ανάβεις και για μένα.
Δεν είμαι μόνος τώρα Μάνα, έχω τον Θεό μου
γι αυτό και κάθε μου στιγμή κάνω το Σταυρό μου
Με τη γλώσσα μου το Σταυρό μου μεσ' στο στόμα κάνω
με δίχως χέρια οι Τούρκοι νόμιζαν, Σταυρό πως δεν θα πιάνω.
Τόσα χρόνια μάνα εδώ, ο Θεός με λυπήθηκε
κι αυτό το γράμμα να σου στείλω δεν μ' αρνήθηκε.
Με τη μελάνη του μυαλού και με το πόθο του καημού
με το αίμα του τρελλού και την αγάπη του παιδιού
σού γράφω το γράμμα τούτο το πρώτο και στερνό
και τους Αγγέλους να στο δώσουν θερμά παρακαλώ.
Μιά χάρη μόνο θέλω, στους πατριώτες μας να πείς
Ο γιός μου είναι ΗΡΩΑΣ, όχι αγνοούμενος ντροπής.
1997
Βασίλειος Ν. Κατζικάς
είκοσι τρία χρόνια μέτρησα λεπτό με το λεπτό
Στα μάτια μου η όψη σου έχει ξεθωριάσει
μα στο φιλί του χωρισμού γένια δεν έχουν πιάσει
Κι αν τη φωνή σου μάνα δεν μπορώ να θυμηθώ
οι προσευχές που 'μαθες με κρατούνε ζωντανό
Σ' ένα γράμμα, τι να θυμηθεί κανείς, τι να ξεχάσει
είχα τα χρόνια του Χριστού, κι έχω πιά γεράσει
Μη ρωτάς αν θα με δείς ποτέ, αν θα σε ξαναδώ
Μη ρωτάς πως τα περνώ, είμαι καλά, δόξα τω Θεώ.
Που να γυρίσω μάνα, θα 'μαστε σ' ένα κόσμο ξένοι
κάνε υπομονή μάνα ένας Παράδεισος μας περιμένει.
Πoιάς νίκης τα κλαδιά θα με στεφανώσουν μάνα ;
Ποιάς μνήμης η ματιά για μένα θα βουρκώσει μάνα;
Ποιοί θα χαρούν σαν θα με δούν ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ τους μάνα;
Μη ρωτάς αν έχω πονέσει, και τι μου έχουν κάνει
Συγχώρα τους μάνα, τόσο τους κόβει, τόσο τους φτάνει.
Μάνα, ξέρω πως ζεις, σε βλέπω κάθε μέρα
Σε βλέπω στον εσπερινό, κερί π' ανάβεις και για μένα.
Δεν είμαι μόνος τώρα Μάνα, έχω τον Θεό μου
γι αυτό και κάθε μου στιγμή κάνω το Σταυρό μου
Με τη γλώσσα μου το Σταυρό μου μεσ' στο στόμα κάνω
με δίχως χέρια οι Τούρκοι νόμιζαν, Σταυρό πως δεν θα πιάνω.
Τόσα χρόνια μάνα εδώ, ο Θεός με λυπήθηκε
κι αυτό το γράμμα να σου στείλω δεν μ' αρνήθηκε.
Με τη μελάνη του μυαλού και με το πόθο του καημού
με το αίμα του τρελλού και την αγάπη του παιδιού
σού γράφω το γράμμα τούτο το πρώτο και στερνό
και τους Αγγέλους να στο δώσουν θερμά παρακαλώ.
Μιά χάρη μόνο θέλω, στους πατριώτες μας να πείς
Ο γιός μου είναι ΗΡΩΑΣ, όχι αγνοούμενος ντροπής.
1997
Βασίλειος Ν. Κατζικάς
