Το χώρο του ιερού προσκυνήματος, όπως πάντα τέτοια μέρα, κατέκλυσαν χιλιάδες προσκυνητές Πόντιοι εκ Ρωσίας – όπου ως γνωστόν η εορτή της Παναγίας εορτάζεται στις 28 Αυγούστου.
Στην ομιλία του ο σεβασμιώτατος τόνισε: «Την εν πρεσβείαις ακοίμητον Θεοτόκον και προστασίαις αμετάθετον ελπίδα τάφος και νέκρωσις ουκ εκράτησεν».
Με απόλυτη βεβαιότητα ψάλλει, αδελφοί μου, και σήμερα ο ιερός υμνογράφος και μαζί του και όλοι εμείς, τα πιστά τέκνα της Παναγίας μας, ότι «τάφος και νέκρωσις ουκ εκράτησεν», ότι δηλαδή η Κοίμησις της Παναγίας που εορτάσαμε πριν από λίγες ημέρες δεν ήταν νέκρωση αλλά μετάσταση από τη γη προς τον ουρανό, δεν ήταν νίκη του θανάτου επί της ζωής αλλά μετάβαση προς την αιώνια ζωή.
Και αυτή η ασυνήθιστη εξέλιξη στην περίπτωση της Υπεραγίας Θεοτόκου, και αυτή η ανατροπή των νόμων της φύσεως είναι που δίνει σε μας τους ανθρώπους αυτή τη βεβαιότητα , ότι μπορούμε, δηλαδή, να στηρίζουμε ανεπιφύλακτα την ελπίδα μας στην παναγία, ότι μπορούμε να την εμπιστευόμαστε, γιατί όντως δεν εγκατέλειψε με την Κοίμησή της τον κόσμο, αλλά βρίσκεται και στον ουρανό και τη γη και λειτουργεί ως κλίμαξ και γέφυρα «των εκ της γης προς ουρανών», πρέσβειρα και μεσίτρια για όλους μας στον Θεό.
Ελπίδα μας, λοιπόν, η Παναγία, αδελφοί μου· και αυτή η ιδιότητά της είναι το μεγαλύτερο δώρο της προς εμάς. Γιατί δεν υπάρχει άνθρωπος που να μπορεί να ζήσει στον κόσμο χωρίς ελπίδα, γιατί η ελπίδα είναι αυτή που τροφοδοτεί τη ζωή μας, που μας κάνει να πιστεύουμε στο μέλλον και να θέλουμε να ζήσουμε· είναι αυτή που μας δίνει δύναμη για να αγωνιζόμαστε και να προσπαθούμε, αυτή που μας δίνει την αντοχή για να ανταπεξερχόμεθα στις δυσκολίες και τα προβλήματα της ζωής μας.
Και όταν αυτή η ελπίδα προσωποποιείται στην ιερή μορφή της Παναγίας μας, τότε δεν υπάρχει τίποτε πιο ασφαλές και πιο παρήγορο για τον άνθρωπο, που αναζητά στη ζωή του την προστασία.
Διότι, αν η Παναγία μας υπήρξε κατά την επίγεια ζωή της μητέρα του Χριστού, μετά την κοίμησή της έγινε η μητέρα όλων μας, μητέρα στοργική που μεριμνά για τις ανάγκες των παιδιών της και τα προστατεύει.
Και όπως τα παιδιά εμπιστεύονται τις ελπίδες τους στη μητέρα τους, έτσι και εμείς πρέπει να εμπιστευόμαστε στην Παναγία, την πνευματική μας μητέρα, τις αγωνίες και τις λαχτάρες μας, τους φόβους και τις δυσκολίες μας, την ελπίδα του παρόντος και του μέλλοντός μας, γιατί Εκείνη είναι η μόνη ελπίδα του κάθε ανθρώπου, καθώς στο πρόσωπό της ενσαρκώθηκε η ελπίδα ολόκληρης της ανθρωπότητας, αφού χάρη σ’ αυτήν και στον εξ’ αυτής γεννηθέντα Χριστό έγινε πραγματικότητα η ελπίδα της σωτηρίας του ανθρωπίνου γένους.
Κι αν σ’ αυτήν την περίπτωση δεν μας απογοήτευσε, είναι δυνατόν, αδελφοί μου, να μας απογοητεύσει στα μικρότερα και στα ευτελέστερα που μπορεί καθημερινά να της ζητούμε; Ασφαλώς όχι. Γι’ αυτό κι ας στηρίζουμε με πίστη στο ιερό πρόσωπό της την πάσαν ελπίδα μας και ας την εμπιστευόμαστε ως προσωπική μας προστάτιδα και αρωγό, γιατί σ’ αυτή ο ίδιος ο Χριστός έχει εναποθέσει τη φροντίδα όσων τον πιστεύουν.
Και την έχει εναποθέσει από την ημέρα της Σταυρώσεώς του, όταν στρέφοντας προς αυτήν το βλέμμα του πάνω από τον Σταυρό της είπε δείχνοντας τον αγαπημένο του μαθητή Ιωάννη· «γύναι, ιδού ο υιός σου».
Στη θέση του Ιωάννη είμαστε, αδελφοί μου, όλοι, εφόσον περιβάλλουμε την Παναγία μας με την εμπιστοσύνη και την αγάπη που την περιέβαλε και εκείνος, εφόσον απευθυνόμαστε προς αυτήν εκφράζοντάς της την αγάπη μας και τον σεβασμό μας, όχι μόνο τις ημέρες που την εορτάζουμε, όχι μόνο τις στιγμές που έχουμε ανάγκη τη βοήθειά της, αλλά κάθε ημέρα και κάθε στιγμή της ζωής μας. Μπορούμε να είμαστε, αδελφοί μου, στη θέση του Ιωάννη, εφόσον ακολουθούμε το παράδειγμα της δικής της αγίας ζωής, εφόσον προσπαθούμε να την μιμηθούμε στην καθαρότητα του βίου, στην υπακοή και την ταπείνωση.
Και τότε η παναγία θα είναι η προστάτις μας, θα είναι η ελπίδα μας, θα είναι αυτή που θα ακούει τα αιτήματα της ψυχής μας και θα τα μεταφέρει στον Υιό της, θα είναι αυτή που θα μεριμνά και θα φροντίζει και για το επίγειο συμφέρον μας αλλά κυρίως για το αιώνιο».
