Ο σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων
το πρωί της Τετάρτης 29 Αυγούστου χοροτάτησε στον όρθρο και στη συνέχεια τέλεσε αρχιερατική θεία Λειτουργία και κήρυξε το θείο λόγο.
Την παραμονή έψαλαν αδελφές από την ιερά μονή Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Μουτσιάλη ενώ την κυριώνυμο ημέρα έψαλαν αδελφές από την ιερά μονή Αγίων Πάντων Βεργίνας.
Στο τέλος της θείας λειτουργίας ο σεβασμιώτατος ευλόγησε τα καζάνια με τη νερόβραστη παραδοσιακή φασολάδα που διανεμήθηκε μετά σε όλους τους προσκυνητές της μονής.
Η ομιλία του σεβασμιωτάτου:
Στην ομιλία του ο σεβασμιώτατος τόνισε: ««Τον προφήτην και βαπτιστήν του Σωτήρος δεύτε, πιστοί, ευφημήσωμεν».
Μας καλεί, αδελφοί μου, σήμερα ο ιερός υμνογράφος να τιμήσουμε τον επίγειο άγγελο, τον προφήτη και πρόδρομο και βαπτιστή του Κυρίου, αυτόν που σήμερα αποτέμνεται την κεφαλήν, γιατί ήλεγξε την ανομία του Ηρώδου και κατέκρινε την παράνομη πράξη του.
Πίστεψε ο Ηρώδης ότι με τον τρόπο αυτό θα έκανε τη φωνή του Προδρόμου να σιγήσει και θα έπαυε να αισθάνεται τον έλεγχό του στη ζωή του. Όμως διαψεύστηκε, γιατί δεν ήταν η φωνή του τιμίου Προδρόμου που τον ήλεγχε, αλλά η αγιότητα της ζωής του.
Η δική του καθαρότητα ήταν έλεγχος για τη δική του βυθισμένη στο βούρκο της αμαρτίας ζωή. Η δική του διδασκαλία, διδασκαλία του λόγου και του νόμου του Θεού, του ήταν ενοχλητική, γιατί τον έκανε να διαπιστώνει, έστω και αν δεν ήθελε να το παραδεχτεί, πόσο παράνομη ήταν η δική του ζωή.
Γι’ αυτό και αποφάσισε τον αποκεφαλισμό του. Για να μην υπάρχει πλέον στη ζωή και να μην υπάρχει δυνατότητα να συγκρίνεται με την ακόλαστη δική του.
Όμως, ο τίμιος Πρόδρομος είχε ήδη επιτελέσει το έργο του και είχε προείπει το τέλος του· «εκείνον δει αυξάνεσθαι, εμέ δε ελαττούσθαι».
Η φωνή του Προδρόμου σίγησε, το κήρυγμα του ελέγχου και της μετανοίας που για χρόνια ακουόταν, προσπαθώντας να ξυπνήσει τις ναρκωμένες από την ανομία και την αμαρτία ψυχές έπαυσε να ακούεται σ’ αυτήν την γη. Συνεχίζει όμως να ακούεται μέσα από το λόγο των ευαγγελίων που μας μιλούν για τη ζωή και για το κήρυγμά του, συνεχίζει να ακούεται ως φωνή βοώντος εν τη ερήμω του σύγχρονου κόσμου, που μέσα στην παραζάλη της ταχύτητος, των ανέσεων, του χρήματος, της δόξης, του ευδαιμονισμού, των μέσων που προσφέρει ο σύγχρονος πολιτισμός, αλλά και της κρίσεως που μαστίζει εσχάτως την κοινωνία μας, ξεχνά την ύπαρξη και τη σημασία του Σωτήρος Χριστού, ξεχνά τη σημασία και την αναγκαιότητα του λόγου και του νόμου του Θεού, ξεχνά την αγιότητα και περιπίπτει απερίσκεπτα στην αμαρτία.
Και δεν είναι λίγες οι φορές που ο σύγχρονος άνθρωπος επιδιώκει να κάνει φωνές σαν του τιμίου Προδρόμου να σιγήσουν, να τις κάνει να μην ακούονται, γιατί τον ενοχλούν.
Και δεν είναι λίγες οι φορές που και εμείς οι ίδιοι ακόμη προσπαθούμε να κάνουμε τη φωνή της συνειδήσεώς μας, που είναι η φωνή του νόμου του Θεού μέσα στη ψυχή μας, να σιγήσει, να σταματήσει, να σιωπήσει, γιατί μας ελέγχει για τις πράξεις και τις επιθυμίες μας.
Μάταια όμως προσπαθούμε, γιατί οι προσπάθειες αυτές δεν ευοδώνονται ποτέ, όπως δεν ευοδώθηκε και η προσπάθεια της Ηρωδιάδος να απαλλαγεί από τον τίμιο Πρόδρομο με την αποτομή της ιεράς κεφαλής του.
Και εάν εκείνος απετμήθη την κεφαλήν διά τον νόμον Κυρίου, όπως ψάλλει ο ιερός υμνογράφος, ας σκεφθούμε, αδελφοί μου, πόσο μεγάλη ανάγκη είναι να αποκόψουμε και εμείς από τον εαυτό μας, από την ψυχή μας και από την ζωή μας, όλες εκείνες τις πράξεις και τις ενέργειες, τις σκέψεις και τις επιθυμίες και τις συνήθειες που είναι αντίθετες με τον νόμο και τις εντολές του Θεού, Ας σκεφθούμε και ας αποφασίσουμε να μην ακολουθήσουμε το παράδειγμα της Ηρωδιάδος και του Ηρώδου· ας μην επιχειρήσουμε να φιμώσουμε τη φωνή του Θεού, με όποιον τρόπο κι αν φθάνει στην ψυχή μας, για να μην μας ελέγχει.
Και ας ακολουθήσουμε το παράδειγμα της αγίας ζωής του αγίου ενδόξου προφήτου, προδρόμου και βαπτιστού Ιωάννου, αποκόπτοντας με την νηστεία, την προσευχή και την άσκηση κάθε τι στη ζωή μας που αντίκειται στις εντολές του Θεού, είτε ζούμε μέσα στον κόσμο ως λαϊκοί ή ως κληρικοί, είτε ζούμε εκτός αυτού ως μοναχοί.Και ακόμη αντί να προσπαθούμε να κάνουμε τη φωνή του Θεού να μην ακούεται στην ψυχή μας, ας προσπαθήσουμε να την ενισχύσουμε με κάθε τρόπο. Και ακόμη ας την επιζητούμε είτε μέσα από την μελέτη του λόγου του Θεού είτε μέσω της συμμετοχής μας στη μυστηριακή και λειτουργική ζωή της Εκκλησίας μας, κυρίως όμως ας προσπαθήσουμε να ζούμε έχοντας αυτήν ως οδηγό, ώστε να φθάσουμε και εμείς, διά πρεσβειών του τιμίου Προδρόμου στο ποθητό τέρμα, που δεν είναι άλλο από τη βασιλεία των ουρανών».
