«῾Η ζωή σου μέσα στό κόσμο νά εἶναι ὅπως τό ψάρι μέσα στή θάλασσα. ᾿Ενῶ ζεῖ σέ ἁλμυρό νερό τό κρέας του δέν εἶναι ἁλμυρό». Λόγια ἁπλά, πατρικά, γεμάτα σοφία, ποῦ σημάδεψαν τήν ψυχή ἑνός παιδιοῦ, ὅταν τά ἄκουσε στά ἕντεκά του χρόνια. ῾Ο πόθος τῆς ἱερωσύνης ἀπό φλόγα ποῦ ἦταν γινόταν φωτιά μέσα στή παιδική ψυχή, γιατί ἕνας ἀεικίνητος ἱερέας ἔπνεε σάν ἄνεμος ποῦ δρόσιζε, ἐνέπνεε, παρακινοῦσε, χειραγωγοῦσε.
«Τά παιδιά τοῦ ἱερέα εἶναι παιδιά τοῦ Θεοῦ καί τά παιδιά τοῦ Θεοῦ εἶναι παιδιά τοῦ ἱερέα». ῾Η πνευματική πατρότητα σέ ὅλο της τό μεγαλεῖο ἀποτύπωνε ἀνεξίτηλα στόν ψυχισμό τοῦ ἐφήβου πλέον τά πιό ὄμορφα στοιχεῖα τῆς πνευματικῆς οἰκογένειας, τῆς ἐνορίας. Μαζί στή λατρεία, μαζί στό γραφεῖο τοῦ ναοῦ, μαζί στίς ἀγορές, μαζί στίς συνάξεις, μαζί στίς διακοπές, μαζί στό ἱερατικό σπίτι, μαζί στό οἰκογενειακό τραπέζι, μαζί στίς μικρές ἐκδρομικές ἀποδράσεις. ᾿Αμέτρητες οἱ μικρές ἀλλά τόσο χαριτωμένες ἱστορίες ἀπό τήν προσωπική του ζωή, συγκλόνιζαν, δίδασκαν, διασκέδαζαν, παραδειγμάτιζαν. ῞Ενας πατέρας χωρίς διακρίσεις. Πρῶτα πνευματικός πατέρας καί μετά πατέρας τῶν παιδιῶν του, σύζυγος, συγγενής. Τό μέγεθος τῆς πατρότητάς του μεταμορφωνόταν σέ δύναμη ἀδελφωσύνης. ῾Η μακαριστή πρεσβυτέρα του, τά κατά σάρκα παιδιά του, τά πνευματικά παιδιά του, ὅλοι μιά οἰκογένεια. Πλημμύρα χάριτος καί εὐλογίας. Καί ἀπό μέρους του, τίποτε ἀποκλειστικά δικό του. Μοιραζόταν τήν ἱερατική του εὐθύνη διδάσκοντας, τή χαρισματική του εὐστροφία νουθετώντας, τά πηγαία συναισθήματά του συγκινώντας, ὁλόκληρο τόν ἑαυτό τοῦ πλουτίζοντάς μας. ᾿Αλησμόνητες στιγμές ἀγάπης, στοργῆς, παιδαγωγίας κατά Χριστόν, ἐκπαίδευσης γιά πνευματικούς καταδρομεῖς. Μία μυσταγωγία ἡ ζωή του, μία ἀκοίμητη ἱκεσία ἡ ψυχή του, ἕνα ἀσφαλές λιμάνι ἡ ἀγκαλιά του. ᾿Αντηχεῖ μέσα μου ἡ ἀφυπνιστική φωνή τοῦ ὅταν ἔβλεπε πνευματική ἀδιαφορία· «Καί σύ τί κάνεις;» Μονόδρομος τότε ἡ ἐνεργοποίηση τῆς προσευχῆς, τῆς ὑπευθυνότητας. Κανένα περιθώριο δικαιολογίας, ἄρνησης, ἀδιαφορίας. Μέ αὐτό τόν τρόπο ὡρίμαζε ἡ ποιμαντική αὐτοσυνειδησία, τό μυστικό της ἱερατικῆς διακονίας. ᾿Εργασιομανής, ἐφευρετικός, ὑπερβολικά πρακτικός, πρωτοπόρος, ἀποφασιστικός, ἀταλάντευτος, ζωηρός,μέ τή ματιά στραμμένη στό μέλλον. Ποιμαντική ἐργασία στό ναό, στό σπίτι, στίς διακοπές, ἀκόμη καί στόν ὕπνο.Τά ὄνειρά του γινόντουσαν στόχοι μας, ὁ πόνος τοῦ προσευχή μας, τό ἔργο τοῦ καύχημά μας. Ρίζα τῆς ἱερωσύνης του ἡ ἀνύστακτη συνείδητή του, κορμός ἡ ἀφιέρωση, κλαδιά τό ποιμαντικό ἐνδιαφέρον, καρποί τά ἱερά μυστήρια. «Δέν μπορεῖς νά ἡσυχάζεις ὅταν οἱ ἄνθρωποι πονοῦν, οἱ αἱρετικοί προσπαθοῦν, οἱ ψυχές χάνονται». ῾Υψηλά μαθήματα ἱερατικοῦ ἤθους. Λειτουργός, ποιμένας, κατηχητής. Τό τρίπτυχό της ζωῆς του. «Μή μιλᾶτε στό ἱερό Βῆμα, μή κινεῖσθε ἀσκόπως. ᾿Ενοχλεῖτε τούς ἀγγέλους». «Τό πανεπιστήμιο τῆς ἱερωσύνης εἶναι τό ἱερό Βῆμα, τό ἀναλόγιο, ὁ ναός, τό πνευματικό κέντρο, ἡ ἐνοριακή δράση». «῾Η ἐνορία εἶναι ἡ πνευματική οἰκογένεια». ᾿Ακούραστα ἐπανελάμβανε τά λόγια αὐτά γιά νά τυπωθοῦν καλά μέσα στή ψυχή. ῾Ο ἐπίλογος κάθε ἐξομολόγησης ἦταν· «προεσεχε, ἄκουσε μέ, κᾶνε προσευχή καί θά δώσει λύση ὁ Θεός». ῾Η πείρα ἑνωμένη μέ τήν πυρά τῆς χάριτος, θεράπευε, ἀναπλήρωνε, ἀναζωογονοῦσε. Προσιτός, φιλικός, ἀνθρώπινος ἀλλά χωρίς νά ἀφήνει περιθώρια ἐξοικείωσης. «Νά εἶσαι ἐπιεικής στούς ἀνθρώπους καί αὐστηρός στόν ἑαυτό σου». «῞Οταν σέ παρασύρει ὁ κακός ἑαυτό σου νά τοῦ βάζεις κανόνα». ῾Η πνευματική πατρότητα ἀρχίζει ἀπό τόν ἑαυτό μας. Πνευματικός πατέρας ἄγευστος ἐσωτερικῆς πάλης μέ τόν κακό ἑαυτό τοῦ εἶναι σάν τόν γεωπόνο τοῦ θρανίου καί ὄχι τοῦ χωραφιοῦ. ᾿Ιδιαίτερα προσεκτικός στό θέμα τῆς σχέσης πνευματικοῦ καί ἐξομολογουμένου, τόνιζε· «Νά συνδεθεῖς μέ τόν Χριστό διά τοῦ πνευματικοῦ καί ὄχι μέ τόν πνευματικό διά τοῦ Χριστοῦ». Δέν ἄφηνε κανένα περιθώριο γιά ἀρρωστημένες πνευματικές ἐξαρτήσεις. «Εἶμαι κοντά σου μέ τίς συμβουλές μου. ῎Οχι μέ τή συνεχῆ ἐπικοινωνία μας. Δέν θά ὡριμάσεις ἔτσι ποτέ». ᾿Απέφευγε τήν προσωπολατρεία, ἐπιθυμοῦσε τήν πνευματική πρόοδο, πονοῦσε μέ τήν ἀγνωμοσύνη. «Δέν μέ ἄκουσε». Μέ τά λόγια αὐτά ἔπνιγε τόν πόνο του σέ κάθε πτώση ἤ περιπέτεια κάποιου πνευματικοῦ του παιδιοῦ. Τό μόνιμο σχόλιό του κάθε φορᾶ ποῦ ἕνα ἐκκλησιαστικό σκάνδαλο τραυμάτιζε τό λαό ἦταν· «Δέν πονοῦν τήν ἐκκλησία». ᾿Αμετακίνητος στίς ἀπόψεις του γιά τήν ἐκκλησία καί τήν προσφορά της στό ἔθνος, ὄρθωνε τό πνευματικό του ἀνάστημα μπροστά στά πρόσωπα τῆς κοσμικῆς ἐξουσίας καί μέ θάρρος, ἐπιχειρήματα καί παρρησία ὑπερασπιζόταν τό δίκαιο, δίχως συμβιβασμούς καί ὑποχωρήσεις. «῎Ετσι νά κάνεις καί σύ. Αὐτός ὁ τόπος γέννησε ἁγίους καί μάρτυρες. Νά μή φοβᾶσαι. ῾Η ἀλήθεια πρέπει νά λέγεται ὅποιο κόστος κι ἄν ἔχει».
Καί ὅταν ὁ ἔφηβος ἐνηλικιώθηκε ρώτησε· «Γάμος ἤ ἀγαμία;» Καί ἡ ἀπάντηση τοῦ πατέρα ἦταν· «Ρώτησε τούς ἁγίους». Πῶς; «Μέ νηστεία καί προσευχή». Χειραγώγηση μέσω τῶν ἁγίων καί τῆς πάλης μέ τόν Θεό. Τά μυστικά τῆς ἱερατικῆς ζωῆς δέν διδάσκονται. Μεταδίδονται, ἀποκαλύπτονται ἀπό τόν πατέρα στό παιδί μέ τό παράδειγμα, τή συμμετοχή, τήν προσευχή. ῾Η θυσία, ὁ πόνος, ἡ ἐγρήγορση, ἡ διακονία, ἡ καθαρότητα, ἡ εὐσυνειδησία, ἡ ἐφευρετικότητα, ἡ πρωτοτυπία, ἡ αὐστηρότητα μεταφυτεύονται ἀπό τό πατρικό θερμοκήπιο στούς ἀγρούς τῶν ψυχῶν τῶν κατά σάρκα καί κατά πνεῦμα υἱῶν. «῾Η θέση τοῦ ἱερέα εἶναι στό ναό, ἡ καρδιά του στό Θεό, οἱ σκέψεις του στούς ἐνορίτες του». Οἱ δυσκολίες τοῦ ἐνοριακοῦ ἔργου ξεπερνιοῦνται μέ τήν προσευχή, τά ἐμπόδια μέ τήν ὑπομονή. «῾Η ἐπιτυχία κάθε ἐνοριακῆς δραστηριότητας βρίσκεται στή καλή σχέση τῶν συνεφημερίων του ναοῦ. Οἱ λαϊκοί συνεργάτες εἶναι τά χέρια τοῦ ποιμένα. Τό προσωπικό του ναοῦ εἶναι ἡ βιτρίνα τοῦ ναοῦ». «Νά τιμᾶς τούς συνεργάτες σου. Νά μοιράζεις ἁρμοδιότητες. Τά λάθη εἶναι δική σου εὐθύνη. Οἱ ἐπιτυχίες δῶρο τοῦ Θεοῦ. ῾Η δουλειά σου εἶναι νά σπέρνεις, νά καλλιεργεῖς, νά ἐργάζεσαι. ῾Η αὔξηση καί ἡ καρποφορία εἶναι τοῦ Θεοῦ». ῾Ο ἱερέας δέν γίνεται, γεννιέται. Τό ράσο εἶναι τό δέρμα του, ψυχή του ἡ ἱερωσύνη. ῾Η διακονία τοῦ οἱ αἰσθήσεις του, ἀναπνοή ἡ προσευχή του. Σπίτι τοῦ ὁ ναός του, συγγενεῖς του οἱ ἅγιοι. ῎Εργο τοῦ ὁ εὐαγγελισμός τῶν ψυχῶν, σταυρός ἡ ζωή του. «Πάσαν τήν ζωήν ἠμῶν Χριστῷ τῷ Θεῶ παραθώμεθα». Τό ἀπόσταγμα τῶν τριάντα ἑπτά χρόνων πνευματικῆς υἱότητας. Τώρα πιά ἀναζήτηση υἱοθεσίας... Τριάντα ἑπτά χρόνια! Καί ὅμως. Ποτέ δέν τόν συνήθισα. Ποτέ δέν ἐξοικιώθηκα. Ποτέ δέν τόν ἐξάντλησα& Μία γνώση, μία γεύση, ἡ ζωή μου μαζί του. Τώρα πιά μιά ἀνάμνηση, ποῦ ὅσο κι ἄν ἀνήκει στό παρελθόν, φθάσει ὡς τά ἔσχατά μου. Μία παρακαταθήκη...
«῾Η εὐχή μου νά σέ συνοδεύει σέ κάθε σου βῆμα» ἦταν ἡ κληρονομιά τῆς μητέρας μου. ῾Η προσευχή τοῦ πνευματικοῦ μου πατέρα μακαριστοῦ π. Μαρίνου εἴθε νά γίνει τό κάθε μου βῆμα.
«Τά παιδιά τοῦ ἱερέα εἶναι παιδιά τοῦ Θεοῦ καί τά παιδιά τοῦ Θεοῦ εἶναι παιδιά τοῦ ἱερέα». ῾Η πνευματική πατρότητα σέ ὅλο της τό μεγαλεῖο ἀποτύπωνε ἀνεξίτηλα στόν ψυχισμό τοῦ ἐφήβου πλέον τά πιό ὄμορφα στοιχεῖα τῆς πνευματικῆς οἰκογένειας, τῆς ἐνορίας. Μαζί στή λατρεία, μαζί στό γραφεῖο τοῦ ναοῦ, μαζί στίς ἀγορές, μαζί στίς συνάξεις, μαζί στίς διακοπές, μαζί στό ἱερατικό σπίτι, μαζί στό οἰκογενειακό τραπέζι, μαζί στίς μικρές ἐκδρομικές ἀποδράσεις. ᾿Αμέτρητες οἱ μικρές ἀλλά τόσο χαριτωμένες ἱστορίες ἀπό τήν προσωπική του ζωή, συγκλόνιζαν, δίδασκαν, διασκέδαζαν, παραδειγμάτιζαν. ῞Ενας πατέρας χωρίς διακρίσεις. Πρῶτα πνευματικός πατέρας καί μετά πατέρας τῶν παιδιῶν του, σύζυγος, συγγενής. Τό μέγεθος τῆς πατρότητάς του μεταμορφωνόταν σέ δύναμη ἀδελφωσύνης. ῾Η μακαριστή πρεσβυτέρα του, τά κατά σάρκα παιδιά του, τά πνευματικά παιδιά του, ὅλοι μιά οἰκογένεια. Πλημμύρα χάριτος καί εὐλογίας. Καί ἀπό μέρους του, τίποτε ἀποκλειστικά δικό του. Μοιραζόταν τήν ἱερατική του εὐθύνη διδάσκοντας, τή χαρισματική του εὐστροφία νουθετώντας, τά πηγαία συναισθήματά του συγκινώντας, ὁλόκληρο τόν ἑαυτό τοῦ πλουτίζοντάς μας. ᾿Αλησμόνητες στιγμές ἀγάπης, στοργῆς, παιδαγωγίας κατά Χριστόν, ἐκπαίδευσης γιά πνευματικούς καταδρομεῖς. Μία μυσταγωγία ἡ ζωή του, μία ἀκοίμητη ἱκεσία ἡ ψυχή του, ἕνα ἀσφαλές λιμάνι ἡ ἀγκαλιά του. ᾿Αντηχεῖ μέσα μου ἡ ἀφυπνιστική φωνή τοῦ ὅταν ἔβλεπε πνευματική ἀδιαφορία· «Καί σύ τί κάνεις;» Μονόδρομος τότε ἡ ἐνεργοποίηση τῆς προσευχῆς, τῆς ὑπευθυνότητας. Κανένα περιθώριο δικαιολογίας, ἄρνησης, ἀδιαφορίας. Μέ αὐτό τόν τρόπο ὡρίμαζε ἡ ποιμαντική αὐτοσυνειδησία, τό μυστικό της ἱερατικῆς διακονίας. ᾿Εργασιομανής, ἐφευρετικός, ὑπερβολικά πρακτικός, πρωτοπόρος, ἀποφασιστικός, ἀταλάντευτος, ζωηρός,μέ τή ματιά στραμμένη στό μέλλον. Ποιμαντική ἐργασία στό ναό, στό σπίτι, στίς διακοπές, ἀκόμη καί στόν ὕπνο.Τά ὄνειρά του γινόντουσαν στόχοι μας, ὁ πόνος τοῦ προσευχή μας, τό ἔργο τοῦ καύχημά μας. Ρίζα τῆς ἱερωσύνης του ἡ ἀνύστακτη συνείδητή του, κορμός ἡ ἀφιέρωση, κλαδιά τό ποιμαντικό ἐνδιαφέρον, καρποί τά ἱερά μυστήρια. «Δέν μπορεῖς νά ἡσυχάζεις ὅταν οἱ ἄνθρωποι πονοῦν, οἱ αἱρετικοί προσπαθοῦν, οἱ ψυχές χάνονται». ῾Υψηλά μαθήματα ἱερατικοῦ ἤθους. Λειτουργός, ποιμένας, κατηχητής. Τό τρίπτυχό της ζωῆς του. «Μή μιλᾶτε στό ἱερό Βῆμα, μή κινεῖσθε ἀσκόπως. ᾿Ενοχλεῖτε τούς ἀγγέλους». «Τό πανεπιστήμιο τῆς ἱερωσύνης εἶναι τό ἱερό Βῆμα, τό ἀναλόγιο, ὁ ναός, τό πνευματικό κέντρο, ἡ ἐνοριακή δράση». «῾Η ἐνορία εἶναι ἡ πνευματική οἰκογένεια». ᾿Ακούραστα ἐπανελάμβανε τά λόγια αὐτά γιά νά τυπωθοῦν καλά μέσα στή ψυχή. ῾Ο ἐπίλογος κάθε ἐξομολόγησης ἦταν· «προεσεχε, ἄκουσε μέ, κᾶνε προσευχή καί θά δώσει λύση ὁ Θεός». ῾Η πείρα ἑνωμένη μέ τήν πυρά τῆς χάριτος, θεράπευε, ἀναπλήρωνε, ἀναζωογονοῦσε. Προσιτός, φιλικός, ἀνθρώπινος ἀλλά χωρίς νά ἀφήνει περιθώρια ἐξοικείωσης. «Νά εἶσαι ἐπιεικής στούς ἀνθρώπους καί αὐστηρός στόν ἑαυτό σου». «῞Οταν σέ παρασύρει ὁ κακός ἑαυτό σου νά τοῦ βάζεις κανόνα». ῾Η πνευματική πατρότητα ἀρχίζει ἀπό τόν ἑαυτό μας. Πνευματικός πατέρας ἄγευστος ἐσωτερικῆς πάλης μέ τόν κακό ἑαυτό τοῦ εἶναι σάν τόν γεωπόνο τοῦ θρανίου καί ὄχι τοῦ χωραφιοῦ. ᾿Ιδιαίτερα προσεκτικός στό θέμα τῆς σχέσης πνευματικοῦ καί ἐξομολογουμένου, τόνιζε· «Νά συνδεθεῖς μέ τόν Χριστό διά τοῦ πνευματικοῦ καί ὄχι μέ τόν πνευματικό διά τοῦ Χριστοῦ». Δέν ἄφηνε κανένα περιθώριο γιά ἀρρωστημένες πνευματικές ἐξαρτήσεις. «Εἶμαι κοντά σου μέ τίς συμβουλές μου. ῎Οχι μέ τή συνεχῆ ἐπικοινωνία μας. Δέν θά ὡριμάσεις ἔτσι ποτέ». ᾿Απέφευγε τήν προσωπολατρεία, ἐπιθυμοῦσε τήν πνευματική πρόοδο, πονοῦσε μέ τήν ἀγνωμοσύνη. «Δέν μέ ἄκουσε». Μέ τά λόγια αὐτά ἔπνιγε τόν πόνο του σέ κάθε πτώση ἤ περιπέτεια κάποιου πνευματικοῦ του παιδιοῦ. Τό μόνιμο σχόλιό του κάθε φορᾶ ποῦ ἕνα ἐκκλησιαστικό σκάνδαλο τραυμάτιζε τό λαό ἦταν· «Δέν πονοῦν τήν ἐκκλησία». ᾿Αμετακίνητος στίς ἀπόψεις του γιά τήν ἐκκλησία καί τήν προσφορά της στό ἔθνος, ὄρθωνε τό πνευματικό του ἀνάστημα μπροστά στά πρόσωπα τῆς κοσμικῆς ἐξουσίας καί μέ θάρρος, ἐπιχειρήματα καί παρρησία ὑπερασπιζόταν τό δίκαιο, δίχως συμβιβασμούς καί ὑποχωρήσεις. «῎Ετσι νά κάνεις καί σύ. Αὐτός ὁ τόπος γέννησε ἁγίους καί μάρτυρες. Νά μή φοβᾶσαι. ῾Η ἀλήθεια πρέπει νά λέγεται ὅποιο κόστος κι ἄν ἔχει».
Καί ὅταν ὁ ἔφηβος ἐνηλικιώθηκε ρώτησε· «Γάμος ἤ ἀγαμία;» Καί ἡ ἀπάντηση τοῦ πατέρα ἦταν· «Ρώτησε τούς ἁγίους». Πῶς; «Μέ νηστεία καί προσευχή». Χειραγώγηση μέσω τῶν ἁγίων καί τῆς πάλης μέ τόν Θεό. Τά μυστικά τῆς ἱερατικῆς ζωῆς δέν διδάσκονται. Μεταδίδονται, ἀποκαλύπτονται ἀπό τόν πατέρα στό παιδί μέ τό παράδειγμα, τή συμμετοχή, τήν προσευχή. ῾Η θυσία, ὁ πόνος, ἡ ἐγρήγορση, ἡ διακονία, ἡ καθαρότητα, ἡ εὐσυνειδησία, ἡ ἐφευρετικότητα, ἡ πρωτοτυπία, ἡ αὐστηρότητα μεταφυτεύονται ἀπό τό πατρικό θερμοκήπιο στούς ἀγρούς τῶν ψυχῶν τῶν κατά σάρκα καί κατά πνεῦμα υἱῶν. «῾Η θέση τοῦ ἱερέα εἶναι στό ναό, ἡ καρδιά του στό Θεό, οἱ σκέψεις του στούς ἐνορίτες του». Οἱ δυσκολίες τοῦ ἐνοριακοῦ ἔργου ξεπερνιοῦνται μέ τήν προσευχή, τά ἐμπόδια μέ τήν ὑπομονή. «῾Η ἐπιτυχία κάθε ἐνοριακῆς δραστηριότητας βρίσκεται στή καλή σχέση τῶν συνεφημερίων του ναοῦ. Οἱ λαϊκοί συνεργάτες εἶναι τά χέρια τοῦ ποιμένα. Τό προσωπικό του ναοῦ εἶναι ἡ βιτρίνα τοῦ ναοῦ». «Νά τιμᾶς τούς συνεργάτες σου. Νά μοιράζεις ἁρμοδιότητες. Τά λάθη εἶναι δική σου εὐθύνη. Οἱ ἐπιτυχίες δῶρο τοῦ Θεοῦ. ῾Η δουλειά σου εἶναι νά σπέρνεις, νά καλλιεργεῖς, νά ἐργάζεσαι. ῾Η αὔξηση καί ἡ καρποφορία εἶναι τοῦ Θεοῦ». ῾Ο ἱερέας δέν γίνεται, γεννιέται. Τό ράσο εἶναι τό δέρμα του, ψυχή του ἡ ἱερωσύνη. ῾Η διακονία τοῦ οἱ αἰσθήσεις του, ἀναπνοή ἡ προσευχή του. Σπίτι τοῦ ὁ ναός του, συγγενεῖς του οἱ ἅγιοι. ῎Εργο τοῦ ὁ εὐαγγελισμός τῶν ψυχῶν, σταυρός ἡ ζωή του. «Πάσαν τήν ζωήν ἠμῶν Χριστῷ τῷ Θεῶ παραθώμεθα». Τό ἀπόσταγμα τῶν τριάντα ἑπτά χρόνων πνευματικῆς υἱότητας. Τώρα πιά ἀναζήτηση υἱοθεσίας... Τριάντα ἑπτά χρόνια! Καί ὅμως. Ποτέ δέν τόν συνήθισα. Ποτέ δέν ἐξοικιώθηκα. Ποτέ δέν τόν ἐξάντλησα& Μία γνώση, μία γεύση, ἡ ζωή μου μαζί του. Τώρα πιά μιά ἀνάμνηση, ποῦ ὅσο κι ἄν ἀνήκει στό παρελθόν, φθάσει ὡς τά ἔσχατά μου. Μία παρακαταθήκη...
«῾Η εὐχή μου νά σέ συνοδεύει σέ κάθε σου βῆμα» ἦταν ἡ κληρονομιά τῆς μητέρας μου. ῾Η προσευχή τοῦ πνευματικοῦ μου πατέρα μακαριστοῦ π. Μαρίνου εἴθε νά γίνει τό κάθε μου βῆμα.
