Αγαπημένη μου Αισιοδοξία,
Τι κάνεις, χάθηκες... Που είσαι; Σε ψάχνω. Στα τηλέφωνα δεν σε βρίσκω, στα μηνύματα δεν απαντάς. Διάλεξα τον παραδοσιακό
τρόπο να επικοινωνήσω μαζί σου, την αλληλογραφία. Αναζητώ τη γνώμη σου όταν όλα πάνε στραβά, τότε που χάνω την υπομονή μου. Στα παιχνίδια του μυαλού μου, στην κενή θέση δίπλα μου, στα τραγούδια που ακούω.
Και να σου εκμυστηρευτώ κάτι. Τον τελευταίο καιρό προσπαθεί να μου φορτωθεί η Μελαγχολία. Έχει γίνει της προσκολλήσεως και εγώ την αποφεύγω διαρκώς. Ψάχνω δικαιολογίες για να μη βρεθούμε, αλλά εκείνη είναι πολύ φορτική και τη βρίσκω συνέχεια μπροστά μου. Εμφανίζεται στο internet, στην τηλεόραση, στα πρόσωπα των γύρω μου, πίσω από χρωματιστά γυαλιά, μέσα σε υγρά βλέμματα, στο απέναντι μπαλκόνι που η γιαγιά περπατάει σκυφτή στον οίκο ευγηρίας, αν μπορεί να ονομάζεται έτσι.
Βλέποντας τη γιαγιά απέναντι που η μόνη συντροφιά της είναι τα ρυθμικά κορναρίσματα και το βουητό της Μεσογείων, σκέφτηκα να πάω στην δική μου να την δω, γιατί είχα να πάω μέρες. Ξέρω ότι εκείνη σε έχει ξεχάσει τελείως πολλά χρόνια τώρα, αλλά οι επισκέψεις καμιά φορά της θυμίζουν την ύπαρξη σου, έστω και για λίγο. Της είπα ότι έχω πολύ δουλειά και γι’αυτό δεν πηγαίνω συχνά και συζητούσαμε για την καθημερινότητα και τους ανθρώπους σήμερα. Και ξέρεις τί μου είπε; «Οι άνθρωποι σήμερα δεν ξέρουνε γιατί ζούνε...».
Γι’ αυτό χώρισε το ευ με το ζην. Δεν ξέρω αν το έμαθες. Η έλλειψη επικοινωνίας, το άγχος της της επιβίωσης, ο κορεσμός της καθημερινότητας , η απώλεια της αίσθησης του μέτρου, η αδυναμία αξιολόγησης των επιθυμιών τους, ήρθε και η μείωση μισθού και τους αποτελείωσε. Δεν απολάμβαναν τίποτα και δεν ήθελαν τα ίδια πράγματα. Το εύ ενδιαφερόταν για τα πνευματικά και το ζην για τα υλικά, βρίσκονταν σε άλλη φάση.
Κανόνισε να τα πούμε κι από κοντά. Θέλω μια ωριαία συνάντηση μαζί σου. Ή στείλε μου ένα μήνυμα, σύντομο και ουσιαστικό. Σε χρειάζομαι, σε χρειαζόμαστε....
ΥΓ: Σου αφιερώνω, το αγαπημένο σου τραγούδι: «Σφύριξε χαρούμενα μπορείς,
Δες τη φωτεινή πλευρά της ζωής...»
Τι κάνεις, χάθηκες... Που είσαι; Σε ψάχνω. Στα τηλέφωνα δεν σε βρίσκω, στα μηνύματα δεν απαντάς. Διάλεξα τον παραδοσιακό
τρόπο να επικοινωνήσω μαζί σου, την αλληλογραφία. Αναζητώ τη γνώμη σου όταν όλα πάνε στραβά, τότε που χάνω την υπομονή μου. Στα παιχνίδια του μυαλού μου, στην κενή θέση δίπλα μου, στα τραγούδια που ακούω.
Και να σου εκμυστηρευτώ κάτι. Τον τελευταίο καιρό προσπαθεί να μου φορτωθεί η Μελαγχολία. Έχει γίνει της προσκολλήσεως και εγώ την αποφεύγω διαρκώς. Ψάχνω δικαιολογίες για να μη βρεθούμε, αλλά εκείνη είναι πολύ φορτική και τη βρίσκω συνέχεια μπροστά μου. Εμφανίζεται στο internet, στην τηλεόραση, στα πρόσωπα των γύρω μου, πίσω από χρωματιστά γυαλιά, μέσα σε υγρά βλέμματα, στο απέναντι μπαλκόνι που η γιαγιά περπατάει σκυφτή στον οίκο ευγηρίας, αν μπορεί να ονομάζεται έτσι. Βλέποντας τη γιαγιά απέναντι που η μόνη συντροφιά της είναι τα ρυθμικά κορναρίσματα και το βουητό της Μεσογείων, σκέφτηκα να πάω στην δική μου να την δω, γιατί είχα να πάω μέρες. Ξέρω ότι εκείνη σε έχει ξεχάσει τελείως πολλά χρόνια τώρα, αλλά οι επισκέψεις καμιά φορά της θυμίζουν την ύπαρξη σου, έστω και για λίγο. Της είπα ότι έχω πολύ δουλειά και γι’αυτό δεν πηγαίνω συχνά και συζητούσαμε για την καθημερινότητα και τους ανθρώπους σήμερα. Και ξέρεις τί μου είπε; «Οι άνθρωποι σήμερα δεν ξέρουνε γιατί ζούνε...».
Γι’ αυτό χώρισε το ευ με το ζην. Δεν ξέρω αν το έμαθες. Η έλλειψη επικοινωνίας, το άγχος της της επιβίωσης, ο κορεσμός της καθημερινότητας , η απώλεια της αίσθησης του μέτρου, η αδυναμία αξιολόγησης των επιθυμιών τους, ήρθε και η μείωση μισθού και τους αποτελείωσε. Δεν απολάμβαναν τίποτα και δεν ήθελαν τα ίδια πράγματα. Το εύ ενδιαφερόταν για τα πνευματικά και το ζην για τα υλικά, βρίσκονταν σε άλλη φάση.
Κανόνισε να τα πούμε κι από κοντά. Θέλω μια ωριαία συνάντηση μαζί σου. Ή στείλε μου ένα μήνυμα, σύντομο και ουσιαστικό. Σε χρειάζομαι, σε χρειαζόμαστε....
ΥΓ: Σου αφιερώνω, το αγαπημένο σου τραγούδι: «Σφύριξε χαρούμενα μπορείς,
Δες τη φωτεινή πλευρά της ζωής...»
