Αὐτούς οἱ “μικροί” συνάνθρωποί τους
τούς ἐχθρεύονται, ἐπειδή τούς ζηλεύουν. Γι’αὐτό:
μέ κάθε τρόπο ἐπιδιώκουν νά τούς ἀφανίσουν.
ἐάν παρά ταῦτα τό φέρουν οἱ περιστάσεις καί αὐτοί ἀναδειχθοῦν, τότε μέ τήν πρώτη εὐκαιρία τούς ταπεινώνουν, τούς κακοποιοῦν ἤ καί τούς θανατώνουν.
Δυστυχῶς ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες πρωτοστατοῦμε σέ αὐτό, ἕνας λόγος πού δικαιολογεῖ καί τήν κατάντια μας.
ΜΙΛΤΙΑΔΗΣ. Ὁ νικητής τῆς μάχης τοῦ Μαραθώνα.
Μετά τήν μάχη αὐτή ἐπιτέθηκε στήν Πάρο, τήν ὁποία δέν κατώρθωσε νά ἐκπορθήσει. Οἱ ἀντίπαλοί του βρῆκαν τήν εὐκαιρία νά τόν κατηγορήσουν καί τό δικαστήριο τόν καταδίκασε σέ χρηματική ἀποζημίωση πενῆντα ταλάντων. Ἐπειδή δέν εἶχε νά πληρώσει καί ἐπειδή κανένας δέν τόν δάνειζε, ὁδηγήθηκε σιδηροδέσμιος στή φυλακη. Ἐκεῖ πέθανε καί τό πῶμα του παρέμεινε δεμένο μέ τίς ἁλυσίδες, μέχρις ὅτου βρεθεῖ κάποιος νά ξεπληρώσει τό χρέος του.
Τότε ἀναγκάστηκε ὁ υἱός του Κίμων νά ὁδηγηθεῖ αὐτός σιδηροδέσμιος στή φυλακή, γιά νά ἐλευθερωθεῖ τό πτῶμα τοῦ πατέρα του καί νά ταφεῖ!! Ὅσο γιά τό χρέος, τελικά βρέθηκε ἕνας πλούσιος Ἀθηναῖος,ὁ ὁποῖος ἔλαβε ὡς γυναίκα του τήν κόρη τοῦ Μιλτιάδη, μέ τήν συμφωνία νά πληρώσει τό ποσόν ἐλευθερώνοντας ἔτσι τόν Κίμωνα.
περ. “‘Ιχώρ” Ὀκτώβρ. 2000 σελ. 69-74.
Πηγή εδώ
