Με την ευχή και την ευλογία του Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου μας κ.κ. Ιγνατίου, το πρωί της 3ης Ιανουαρίου, τα μέλη όλων των κατηχητικών τμημάτων της Ενορίας Πέτρου και Παύλου Λαρίσης με την συνοδεία του Εφημερίου μας, Πατρός Δημητρίου Καρανίκα, των κατηχητών, αρκετών γονέων και συνεργατών του Ναού, ταξιδέψαμε για δεύτερη συνεχή χρονιά στα ευλογημένα και ηρωικά χώματα της Μακεδονίας και πιο συγκεκριμένα στην Καστοριά, προκειμένου αρχικά να επισκεφθούμε τον τάφο και έπειτα τον τόπο θυσίας του μεγάλου ήρωα Μακεδονομάχου Παύλου Μελά.
Την έμπνευση και την ώθηση για την πραγματοποίηση αυτού του εθνικοθρησκευτικού προσκυνήματος, μας έδωσε η επέτειος της συμπλήρωσης των 100 χρόνων ελευθερίας της Μακεδονίας, αλλά και η συμμετοχή μας, στις αρχές Δεκεμβρίου, στην επετειακή εορτή της Μητροπόλεως μας, η οποία ήταν αφιερωμένη στην Μακεδονία και σε όλους τους σύγχρονους αγώνες υπέρ αυτής. Θελήσαμε, έστω για λίγο, να περπατήσουμε στα βήματα του Παύλου Μελά, του Μητροπολίτη Γερμανού Καραβαγγέλη και των χιλιάδων άλλων ηρώων, που πότισαν με το αίμα τους την Μακεδονική γη και να κλίνουμε ευλαβικά το γόνυ, μπροστά στο μεγαλείο του βίου, των αγώνων και της θυσίας Τους.
.JPG)
Αμέσως μετά την άφιξή μας στην γραφική και πανέμορφη Καστοριά, ανηφορίσαμε πεζή στον Μητροπολιτικό Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου και στο παρακείμενο Επισκοπείο της Ιεράς Μητροπόλεως Καστορίας, όπου μας υποδέχθηκε εγκάρδια ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Καστορίας κκ. Σεραφείμ. Εν συνεχεία, εντός του Ιερού Ναού, προσκυνήσαμε την περίπυστη και θαυματουργή Ιερά Εικόνα της Παναγίας της Πορφύρας, την οποία στο παρελθόν είχαμε φιλοξενήσει στην Ενορία μας επ’ευκαιρία της Ιεράς μας Πανηγύρεως, καθώς και το χέρι της Αγίας Σοφίας από την Κλεισούρα Καστοριάς, της οποίας η αγιοκατάταξη έλαβε χώρα τον Ιούνιο του 2012, παρουσία της ΑΘΠ του Οικουμενικού Πατριάρχου και έκτοτε τιμάται λαμπρά από την Μητρόπολη Καστορίας, ως τοπική Αγία, αλλά και από ολόκληρη την Ορθοδοξία. Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Καστορίας στο καλωσόρισμά του, μας μίλησε για τον βίο της Αγίας Σοφίας, καθώς και για τις δύο μεγάλες ιστορικές μορφές του Γερμανού Καραβαγγέλη και του Παύλου Μελά και μας συνόδευσε μέχρι το μνημείο με την ψηφιδωτή απεικόνιση των δύο ηρώων, όπου φυλάσσονται τα λείψανα του αειμνήστου ήρωα Μητροπολίτη. Εκεί, παρουσία του, ο π. Δημήτριος τέλεσε τρισάγιο, ακολούθησε κατάθεση στεφάνου εκ μέρους των κατηχητικών σχολείων της Ενορίας μας και στο τέλος ψάλαμε όλοι μαζί τον Εθνικό Ύμνο.
Έπειτα, κατευθυνθήκαμε στον Ιερό Ναό των «Μεγάλων Ταξιαρχών», ο οποίος βρίσκεται σε απόσταση λίγων μέτρων από τον Μητροπολιτικό Ναό, για να τελέσουμε τρισάγιο και να αποδώσουμε τις δέουσες τιμές στον τάφο του μεγάλου ήρωα Μακεδονομάχου Παύλου Μελά και της συζύγου του, Ναταλίας Δραγούμη. Πρωτόγνωρο δέος και μεγάλη συγκίνηση κατέλαβαν όλους μας εκείνη την ώρα, κατά την οποία σταθήκαμε για λίγο μπροστά στο μνήμα εκείνου, που προσωποποίησε και ενσάρκωσε τους αγώνες της Μακεδονίας και που κατέστη σύμβολο λαμπρό και αιώνιο, της Ελευθερίας και της Ελληνικότητάς Της.
Επόμενος σταθμός της περιήγησής μας στην Καστοριά ήταν το Μουσείο Μακεδονικού Αγώνα, το οποίο στεγάζεται στο άριστα αναπαλαιωμένο αρχοντικό του Αναστασίου Πηχιώνος. Εκεί, ο Πρόεδρος του Μουσείου κ. Χρυσόστομος Παπασταύρος, μας ξενάγησε στους χώρους με τα θαυμάσια εκθέματα και μας ανέπτυξε σύντομα, αλλά πολύ περιεκτικά όλη την ιστορία του Μακεδονικού Αγώνα, φωτίζοντας μάλιστα λεπτομέρειες και ιδιαίτερα στοιχεία, τα οποία μέχρι πρότινος αγνοούσαμε, για τον απλούστατο λόγο, ότι ποτέ στο σχολείο, δεν διδαχθήκαμε, όπως έπρεπε τον Μακεδονικό Αγώνα, ο οποίος, εξάλλου, δεν είχε ποτέ την θέση, που του αρμόζει στα διδακτικά βιβλία.
Μετά από μια μικρή ανάπαυλα για φαγητό και ξεκούραση στην «παραλία» της Καστοριάς, πήραμε τον δρόμο για τον τελευταίο σταθμό του προσκυνήματός μας, τον τόπο θυσίας του Παύλου Μελά και συγκεκριμένα το χωριό Μελάς (το οποίο παλαιότερα ονομαζόταν Στάτιστα), όπου βρίσκεται η οικία «Καντζάκη», το σπίτι, στο οποίο φιλοξενήθηκε και τελικά λαβώθηκε θανάσιμα, από τούρκικο βόλι ο μεγάλος ήρωας. Στην πλατεία του μικρού αυτού χωριού, λίγο πριν πέσει η νύχτα, καταθέσαμε στεφάνι στην προτομή Του, ψάλαμε τον Εθνικό μας Ύμνο και αμέσως κατευθυνθήκαμε προς το σπίτι της θυσίας Του, τραγουδώντας κατά την πορεία μας δυνατά το «Μακεδονία Ξακουστή», ως ελάχιστο φόρο τιμής σε όλους όσους αγωνίστηκαν για να παραμείνει η Μακεδονία Ελληνική.
Κάτω από το χαγιάτι εκείνου του παλαιού μακεδονίτικου αρχοντικού, το οποίο, αξίζει να σημειωθεί, διασώθηκε από την λήθη και την καταστροφή με πρωτοβουλία του Μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου και γενναία δαπάνη εκ μέρους της Ιεράς Συνόδου, ο φύλακας και εγγονός των τότε ιδιοκτητών του μας διηγήθηκε με πολύ φυσικό, άμεσο και συγκινητικό τρόπο ολόκληρο το ιστορικό της θυσίας του Παύλου Μελά. Μάλιστα, μας υπέδειξε και το ακριβές σημείο της αυλής του σπιτιού, στο οποίο έπεσε πληγωμένος θανάσιμα, καθώς και το κατώι, στο οποίο το νεκρό σώμα Του παρέμεινε για ένα βράδυ, κρυμμένο μέσα στα άχυρα, για να μην γίνει αντιληπτό από τους Τούρκους, μέχρι το επόμενο πρωί, όταν γυναίκες της Στάτιστας έθαψαν με μοιρολόγια τον ήρωα λίγο έξω από το χωριό. Η διήγηση του αυτή, πραγματικά μας συγκλόνισε, αφού ήταν τόσο ζωντανή και πηγαία, προερχόμενη από τις γνήσιες και ανόθευτες διηγήσεις, όσων έζησαν τότε τα γεγονότα και όχι από την μελέτη κάποιου μεταγενεστέρου ιστορικού εγχειριδίου.
Πλημμυρισμένοι από συγκίνηση και με συναισθήματα εθνικής ανάτασης και υπερηφανείας αποχαιρετήσαμε το χωριό Μελάς, δοξάζοντας τον Θεό, που μας αξίωσε να πραγματοποιήσουμε αυτό το προσκύνημα και δίνοντας την υπόσχεση, να μην ξεχάσουμε ποτέ αυτόν τον ηρωικό τόπο με τα λιγοστά πια ανοιχτά σπίτια. Η σκέψη μας και η προσευχή μας θα είναι πάντοτε κοντά σ’αυτούς τους ανθρώπους, οι οποίοι μένουν εκεί, κρατώντας ζωντανή την μνήμη του ήρωα και αναμμένη την φλόγα της Πατρίδας και της Ελευθερίας. Παραμένουν εκεί για να διατρανώνουν με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο προς τους απλήστους και ανιστόρητους γείτονες μας, ότι η Μακεδονία είναι μία και Ελληνική και ότι ποτέ ξανά «δεν θα πατήσει τύραννος, εχθρός για να την πάρει…»
Την έμπνευση και την ώθηση για την πραγματοποίηση αυτού του εθνικοθρησκευτικού προσκυνήματος, μας έδωσε η επέτειος της συμπλήρωσης των 100 χρόνων ελευθερίας της Μακεδονίας, αλλά και η συμμετοχή μας, στις αρχές Δεκεμβρίου, στην επετειακή εορτή της Μητροπόλεως μας, η οποία ήταν αφιερωμένη στην Μακεδονία και σε όλους τους σύγχρονους αγώνες υπέρ αυτής. Θελήσαμε, έστω για λίγο, να περπατήσουμε στα βήματα του Παύλου Μελά, του Μητροπολίτη Γερμανού Καραβαγγέλη και των χιλιάδων άλλων ηρώων, που πότισαν με το αίμα τους την Μακεδονική γη και να κλίνουμε ευλαβικά το γόνυ, μπροστά στο μεγαλείο του βίου, των αγώνων και της θυσίας Τους.
.JPG)
Έπειτα, κατευθυνθήκαμε στον Ιερό Ναό των «Μεγάλων Ταξιαρχών», ο οποίος βρίσκεται σε απόσταση λίγων μέτρων από τον Μητροπολιτικό Ναό, για να τελέσουμε τρισάγιο και να αποδώσουμε τις δέουσες τιμές στον τάφο του μεγάλου ήρωα Μακεδονομάχου Παύλου Μελά και της συζύγου του, Ναταλίας Δραγούμη. Πρωτόγνωρο δέος και μεγάλη συγκίνηση κατέλαβαν όλους μας εκείνη την ώρα, κατά την οποία σταθήκαμε για λίγο μπροστά στο μνήμα εκείνου, που προσωποποίησε και ενσάρκωσε τους αγώνες της Μακεδονίας και που κατέστη σύμβολο λαμπρό και αιώνιο, της Ελευθερίας και της Ελληνικότητάς Της.
Επόμενος σταθμός της περιήγησής μας στην Καστοριά ήταν το Μουσείο Μακεδονικού Αγώνα, το οποίο στεγάζεται στο άριστα αναπαλαιωμένο αρχοντικό του Αναστασίου Πηχιώνος. Εκεί, ο Πρόεδρος του Μουσείου κ. Χρυσόστομος Παπασταύρος, μας ξενάγησε στους χώρους με τα θαυμάσια εκθέματα και μας ανέπτυξε σύντομα, αλλά πολύ περιεκτικά όλη την ιστορία του Μακεδονικού Αγώνα, φωτίζοντας μάλιστα λεπτομέρειες και ιδιαίτερα στοιχεία, τα οποία μέχρι πρότινος αγνοούσαμε, για τον απλούστατο λόγο, ότι ποτέ στο σχολείο, δεν διδαχθήκαμε, όπως έπρεπε τον Μακεδονικό Αγώνα, ο οποίος, εξάλλου, δεν είχε ποτέ την θέση, που του αρμόζει στα διδακτικά βιβλία.
Μετά από μια μικρή ανάπαυλα για φαγητό και ξεκούραση στην «παραλία» της Καστοριάς, πήραμε τον δρόμο για τον τελευταίο σταθμό του προσκυνήματός μας, τον τόπο θυσίας του Παύλου Μελά και συγκεκριμένα το χωριό Μελάς (το οποίο παλαιότερα ονομαζόταν Στάτιστα), όπου βρίσκεται η οικία «Καντζάκη», το σπίτι, στο οποίο φιλοξενήθηκε και τελικά λαβώθηκε θανάσιμα, από τούρκικο βόλι ο μεγάλος ήρωας. Στην πλατεία του μικρού αυτού χωριού, λίγο πριν πέσει η νύχτα, καταθέσαμε στεφάνι στην προτομή Του, ψάλαμε τον Εθνικό μας Ύμνο και αμέσως κατευθυνθήκαμε προς το σπίτι της θυσίας Του, τραγουδώντας κατά την πορεία μας δυνατά το «Μακεδονία Ξακουστή», ως ελάχιστο φόρο τιμής σε όλους όσους αγωνίστηκαν για να παραμείνει η Μακεδονία Ελληνική.
Κάτω από το χαγιάτι εκείνου του παλαιού μακεδονίτικου αρχοντικού, το οποίο, αξίζει να σημειωθεί, διασώθηκε από την λήθη και την καταστροφή με πρωτοβουλία του Μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου και γενναία δαπάνη εκ μέρους της Ιεράς Συνόδου, ο φύλακας και εγγονός των τότε ιδιοκτητών του μας διηγήθηκε με πολύ φυσικό, άμεσο και συγκινητικό τρόπο ολόκληρο το ιστορικό της θυσίας του Παύλου Μελά. Μάλιστα, μας υπέδειξε και το ακριβές σημείο της αυλής του σπιτιού, στο οποίο έπεσε πληγωμένος θανάσιμα, καθώς και το κατώι, στο οποίο το νεκρό σώμα Του παρέμεινε για ένα βράδυ, κρυμμένο μέσα στα άχυρα, για να μην γίνει αντιληπτό από τους Τούρκους, μέχρι το επόμενο πρωί, όταν γυναίκες της Στάτιστας έθαψαν με μοιρολόγια τον ήρωα λίγο έξω από το χωριό. Η διήγηση του αυτή, πραγματικά μας συγκλόνισε, αφού ήταν τόσο ζωντανή και πηγαία, προερχόμενη από τις γνήσιες και ανόθευτες διηγήσεις, όσων έζησαν τότε τα γεγονότα και όχι από την μελέτη κάποιου μεταγενεστέρου ιστορικού εγχειριδίου.
Πλημμυρισμένοι από συγκίνηση και με συναισθήματα εθνικής ανάτασης και υπερηφανείας αποχαιρετήσαμε το χωριό Μελάς, δοξάζοντας τον Θεό, που μας αξίωσε να πραγματοποιήσουμε αυτό το προσκύνημα και δίνοντας την υπόσχεση, να μην ξεχάσουμε ποτέ αυτόν τον ηρωικό τόπο με τα λιγοστά πια ανοιχτά σπίτια. Η σκέψη μας και η προσευχή μας θα είναι πάντοτε κοντά σ’αυτούς τους ανθρώπους, οι οποίοι μένουν εκεί, κρατώντας ζωντανή την μνήμη του ήρωα και αναμμένη την φλόγα της Πατρίδας και της Ελευθερίας. Παραμένουν εκεί για να διατρανώνουν με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο προς τους απλήστους και ανιστόρητους γείτονες μας, ότι η Μακεδονία είναι μία και Ελληνική και ότι ποτέ ξανά «δεν θα πατήσει τύραννος, εχθρός για να την πάρει…»
