Γεννιέται κανείς μονάχος, μονάχος και πεθαίνει. Όσο όμως ζει, προσπαθεί να αποσείσει για λίγο το βαρύ νόμο της μοναξιάς του, ρίχνοντας τα χέρια τριγύρω να βρει, να φτιάξει, να κρατηθεί από φίλους. Αυτοί είναι τα πιο αγνά και αφιλοκερδή πλάσματα που μπορεί να συναντήσει μέσα στον δύσκολο αγώνα του να γίνει άνθρωπος -άνθρωπος αληθινός. Όμως, μέσα σε αυτόν τον κόσμο που αρρωσταίνει τους πάντες με το μόλυσμα της δειλίας, και της προδοσίας, κόσμο τοξινομένο από τον ατομισμό και αποσυσχετισμένο από το Θεό, πώς να πλάσεις τους φίλους σου; Γιατί οι φίλοι βρίσκονται, χάρη σε μια μυστηριώδη εσωτερική συγγένεια, όμως μαζί πλάθονται με θυσία, με τρυφερότητα, με συντροφικότητα, με κατανόηση, με πίστη, με ενθουσιασμό και με αλήθεια, για να γίνουν τα πλάσματα όπου στέρεα μπορείς να ακουμπήσεις, να στηρίξεις την καρδιά σου και να κοιτάξεις τη ζωή και τον ουρανό με κάποια αισιοδοξία. Η κρίση ενός πολιτισμού είναι κρίση ανθρώπων. Οι αγίνωτοι, εύθρυπτοι χαρακτήρες των σημερινών ανθρώπων, ο αριβισμός τους, η συμφεροντολογία τους, η υλοφροσύνη τους, έχουν φανερώσει στεγνωμένες τις πηγές της φιλίας στα στήθη τους. Γι’ αυτό και η ζωή παρουσιάζει αυτή την καλπάζουσα αγριότητα. Όλοι μας ζούμε με κάποια υποκατάστατα φιλίας, κάποιες σκιές, κάποια φαντάσματα φίλων, προετοιμασμένοι να τους δούμε δειλούς, να μας προδίδουν, να σωπαίνουν, να διαχωρίζουν τη θέση τους από τη δική μας με υπολογιστικότητα και σιχαμερή φρόνηση. Γιατί η φρόνηση γίνεται σιχαμερή όταν δεν συνταιριάζει με την ευγένεια και την τιμιότητα του ανθρώπου. Όταν φοβάται την αλήθεια και κρύβει τη φιλία στην σκοπιμότητα.
Και εκεί που δένεται κόμπος στο λαιμό μας η απαισιοδοξία, ο Θεός μας στέλνει μια δέσμη φώς καθαρό, φώς της πιο τίμιας, γενναίας και ευγενικής καρδιάς που έχει μάθει το ύψιστο μάθημα: της θυσίας. Τέτοιος είναι ο φίλος μας ο Χριστός, τέτοιοι είναι οι αληθινοί μαθητές του. Και υπάρχουν και σήμερα, έστω και λίγοι. Ένας τέτοιος φίλος της θυσίας πάντα θα κατηγορείτε από τους άλλους πως δεν γνωρίζει να « πολιτεύεται » να σωπαίνει, να κάνει πως δεν καταλαβαίνει, να ξεφεύγει όταν η περιστάσεις του ζητούν να είναι παρών. Να, το σταυρικό σημείο του ανθρώπου. Του ανοίγονται μπροστά του δύο δυνατότητες και πρέπει να εκλέξει. Την αλήθεια και τη θυσία, η τι σιωπή και την καλοπέραση. Οι άνθρωποι φαίνεται να αγαπούν περισσότερο την καλοπέραση από την ελευθερία. Τη φτηνή ευλάβεια από την αλήθεια, την υποδούλωση από τη θυσία. Τότε ποια αγάπη υπηρετούμε; Ποια αλήθεια φωνάζουμε; Τι αξίες πρεσβεύουμε;
Η υποδούλωση μας εκδηλώνεται με δύο σκοπούς: σαν ένας ναρκωτικός κατευνασμός και σαν ένα ακατάσχετο κυνηγητό εκπλήρωσης περιττών αξιωμάτων, χωρίς ουσία αφού για να κατακτηθούν, θυσιάζεις τους άλλους και την αλήθεια. Υπηρετώντας αυτούς τους δύο σκοπούς δημιουργούμε για τον εαυτό μας την αθλιότητα της πλεονεξίας και την αθλιότητα της ανέχειας. Και έτσι κατατρέχουμε σε « αποδοτικές » απόψεις, αυτές που θα μας δώσουν πόντους στο παιχνίδι της εξουσίας. Παρατηρούμε με πολύ πόνο σήμερα μια ανερυθρίαστη μετριότητα να χειρίζεται τους πνευματικούς θησαυρούς, δημιουργώντας έναν μηχανισμό που θα μπορέσει να ξεπουλήσει τη δική του πραμάτεια. Όποιος θέλει να κερδοσκοπήσει σε βάρος της αλήθειας και των ανθρώπων δεν έχει πάρα να ενταχθεί σ’ αυτό το μηχανισμό που γεννά συνεχώς υποσχέσεις και που ξορκίζει το κακό με το να αναζητά ενόχους έξω από αυτούς που θέλει να προσηλυτίσει με την κολακεία. Όποιος τολμήσει σήμερα να αντιταχθεί, σ’ αυτή την κατάσταση, θελήσει να σηκώσει τη ζωή λίγο παραπάνω από εκεί που τη γνωρίζουμε και να ξεμουδιάσει τα πνευματικά του μέλη σε έναν χώρο ελευθερίας, θα χαρακτηριστεί σύμμαχος και συνεργός σκοτεινών δυνάμεων, σκοτεινών εγκεφάλων, εχθρός της πίστης και της πατρίδας. Και θα δεχθεί μια λυσσαλέα επίθεση από το ζωτικό μίσος του μειονεκτικού, τη μνησικακία των ατάλαντων και απνευμάτιστων και τον αρνητισμό των μετριοτήτων. Ο αρνητισμός είναι η εύκολη διέξοδος των μειονεκτικών, οι οποίοι απλώς καταρρίπτουν τα μέτρα που τους μετρούν ελλειμματικούς. Η γνήσια πνευματική εμβίωση είναι πάντοτε αναγωγή σε ότι υπερβαίνει το ατομικό το οποίο, έτσι, το σώζει.
Όμως η ελπίδα πάντα υπάρχει και φωλιάζει στην καρδιά εκείνων που ακούνε το μήνυμα της καθημερινής ανάστασης του ανθρώπου. Το μήνυμα που διαλαλεί η καμπάνα κάθε Κυριακή και παίρνει σάρκα και οστά αναστημένου Χριστού. Η ελπίδα είναι σε εκείνον που σταυρώνεται μαζί με τον ξένο ,τον άγνωστο, τον φτωχό, τον ταλαιπωρημένο. Είναι εκεί που ζει και μεγαλουργεί η ελευθερία και η αγάπη και αναιρείτε η ματαιότητα. Εκεί που εμείς κάθε Κυριακή παίρνουμε μαζί μας σε μια διαρκείας βιωτή τον Χριστό και οι άλλοι τον κόσμο τούτο. Ένας άνθρωπος που ζει, φωνάζει και θυσιάζετε για την αλήθεια είναι μια διάνοιξη καλού αγγέλματος, ότι αναιρείτε η ματαιότητα. Γιατί έχει μάθει και μόνο αυτό ξέρει να τους αγαπάει όλους, με μια αγάπη διαφορετική, αγάπη του Σταυρού που νικάει τη ματαιότητα…
Και εκεί που δένεται κόμπος στο λαιμό μας η απαισιοδοξία, ο Θεός μας στέλνει μια δέσμη φώς καθαρό, φώς της πιο τίμιας, γενναίας και ευγενικής καρδιάς που έχει μάθει το ύψιστο μάθημα: της θυσίας. Τέτοιος είναι ο φίλος μας ο Χριστός, τέτοιοι είναι οι αληθινοί μαθητές του. Και υπάρχουν και σήμερα, έστω και λίγοι. Ένας τέτοιος φίλος της θυσίας πάντα θα κατηγορείτε από τους άλλους πως δεν γνωρίζει να « πολιτεύεται » να σωπαίνει, να κάνει πως δεν καταλαβαίνει, να ξεφεύγει όταν η περιστάσεις του ζητούν να είναι παρών. Να, το σταυρικό σημείο του ανθρώπου. Του ανοίγονται μπροστά του δύο δυνατότητες και πρέπει να εκλέξει. Την αλήθεια και τη θυσία, η τι σιωπή και την καλοπέραση. Οι άνθρωποι φαίνεται να αγαπούν περισσότερο την καλοπέραση από την ελευθερία. Τη φτηνή ευλάβεια από την αλήθεια, την υποδούλωση από τη θυσία. Τότε ποια αγάπη υπηρετούμε; Ποια αλήθεια φωνάζουμε; Τι αξίες πρεσβεύουμε;
Η υποδούλωση μας εκδηλώνεται με δύο σκοπούς: σαν ένας ναρκωτικός κατευνασμός και σαν ένα ακατάσχετο κυνηγητό εκπλήρωσης περιττών αξιωμάτων, χωρίς ουσία αφού για να κατακτηθούν, θυσιάζεις τους άλλους και την αλήθεια. Υπηρετώντας αυτούς τους δύο σκοπούς δημιουργούμε για τον εαυτό μας την αθλιότητα της πλεονεξίας και την αθλιότητα της ανέχειας. Και έτσι κατατρέχουμε σε « αποδοτικές » απόψεις, αυτές που θα μας δώσουν πόντους στο παιχνίδι της εξουσίας. Παρατηρούμε με πολύ πόνο σήμερα μια ανερυθρίαστη μετριότητα να χειρίζεται τους πνευματικούς θησαυρούς, δημιουργώντας έναν μηχανισμό που θα μπορέσει να ξεπουλήσει τη δική του πραμάτεια. Όποιος θέλει να κερδοσκοπήσει σε βάρος της αλήθειας και των ανθρώπων δεν έχει πάρα να ενταχθεί σ’ αυτό το μηχανισμό που γεννά συνεχώς υποσχέσεις και που ξορκίζει το κακό με το να αναζητά ενόχους έξω από αυτούς που θέλει να προσηλυτίσει με την κολακεία. Όποιος τολμήσει σήμερα να αντιταχθεί, σ’ αυτή την κατάσταση, θελήσει να σηκώσει τη ζωή λίγο παραπάνω από εκεί που τη γνωρίζουμε και να ξεμουδιάσει τα πνευματικά του μέλη σε έναν χώρο ελευθερίας, θα χαρακτηριστεί σύμμαχος και συνεργός σκοτεινών δυνάμεων, σκοτεινών εγκεφάλων, εχθρός της πίστης και της πατρίδας. Και θα δεχθεί μια λυσσαλέα επίθεση από το ζωτικό μίσος του μειονεκτικού, τη μνησικακία των ατάλαντων και απνευμάτιστων και τον αρνητισμό των μετριοτήτων. Ο αρνητισμός είναι η εύκολη διέξοδος των μειονεκτικών, οι οποίοι απλώς καταρρίπτουν τα μέτρα που τους μετρούν ελλειμματικούς. Η γνήσια πνευματική εμβίωση είναι πάντοτε αναγωγή σε ότι υπερβαίνει το ατομικό το οποίο, έτσι, το σώζει.
Όμως η ελπίδα πάντα υπάρχει και φωλιάζει στην καρδιά εκείνων που ακούνε το μήνυμα της καθημερινής ανάστασης του ανθρώπου. Το μήνυμα που διαλαλεί η καμπάνα κάθε Κυριακή και παίρνει σάρκα και οστά αναστημένου Χριστού. Η ελπίδα είναι σε εκείνον που σταυρώνεται μαζί με τον ξένο ,τον άγνωστο, τον φτωχό, τον ταλαιπωρημένο. Είναι εκεί που ζει και μεγαλουργεί η ελευθερία και η αγάπη και αναιρείτε η ματαιότητα. Εκεί που εμείς κάθε Κυριακή παίρνουμε μαζί μας σε μια διαρκείας βιωτή τον Χριστό και οι άλλοι τον κόσμο τούτο. Ένας άνθρωπος που ζει, φωνάζει και θυσιάζετε για την αλήθεια είναι μια διάνοιξη καλού αγγέλματος, ότι αναιρείτε η ματαιότητα. Γιατί έχει μάθει και μόνο αυτό ξέρει να τους αγαπάει όλους, με μια αγάπη διαφορετική, αγάπη του Σταυρού που νικάει τη ματαιότητα…
