«Ο τον λόγον μου ακούων και πιστεύων τω πέμψαντί με έχει ζωήν αιώνιον και εις κρίσιν ουκ έρχεται αλλά μεταβέβηκεν εκ του θανάτου εις την ζωήν».
Οι λόγοι αυτοί του Κυρίου, οι οποίοι ακούστηκαν πριν λίγο στο ευαγγελικό ανάγνωσμα, αποτελούν για όλους εμάς, τους συναδέλφους του μακαριστού π. Δημητρίου Τζέρπου, την βαθύτατη αλήθεια, η οποία μας συνέχει την ώρα τούτη της εξοδίου ακολουθίας του. Μάς συνέχει η αλήθεια ότι, επειδή εβίωσε τους λόγους του Κυρίου και αποδέχθηκε στη ζωή του τα καλέσματα του Θεού, Ο π. Δημήτριος είναι εκείνος που δια του θανάτου έχει ήδη μεταβεί στη ζωή.
Όσοι συμπορευθήκαμε μαζί του εδώ και πολλά χρόνια τόσο στον ευρύτερο χώρο της θεολογικής σπουδής και επιστήμης, όσο και στον στενότερο του κλάδου της Λειτουργικής, θεωρούμε εαυτούς ευτυχείς, διότι στο πρόσωπό του συναντήσαμε τον ειλικρινή αδελφό, τον συνεργάσιμο συνάδελφο, τον συνεπή επιστήμονα, τον ταπεινό συνοδοιπόρο, τον οραματιστή για τη θεολογία και την Εκκλησία.
O π. Δημήτριος γεννήθηκε το 1946 στα Κούρεντα Ζίτσας Iωαννίνων. Αριστούχος απόφοιτος του Ιεροδιδασκαλείου Βελλάς Ιωαννίνων, της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και αριστούχος διδάκτωρ της ιδίας σχολής. Ειδικεύτηκε στον κλάδο της Λειτουργικής επί τετραετία, με μεταπτυχιακές σπουδές στην Γερμανία και τη Γαλλία. Το 1978 χειροτονήθηκε διάκονος και το 1980 πρεσβύτερος, διακονών έκτοτε ως εφημέριος- πρωτοπρεσβύτερος στον Ιερό τούτο Ναό της Αγίας Φιλοθέης Αττικής. Νυμφευθείς την Πολυτίμη Κατσίκα, απέκτησε πέντε τέκνα, ο δε πρωτότοκος υιός του Βασίλειος είναι Δρ. Θεολογίας.
Το 2002 το Τμήμα Θεολογίας του ΕΚΠΑ τον εξέλεξε Λέκτορα, το 2007 αν. καθηγητή, πρόσφατα δε εξελέγη ομοφώνως πρωτοβάθιος καθηγητής. Στο τμήμα Θεολογιας της Θεολογικής Σχολής Αθηνών δίδαξε το μάθημα της Λειτουργικής και Ομιλητικής σε πτυχιακό και μεταπτυχιακό επίπεδο, επιβλέποντας τις Διπωματικές εργασίες των φοιτητών του, καθώς και κάποιες διδακτορικές διατριβές, αναδεικνυόμενος δε σε άξιο διδάσκαλο, με αμεριστο ενδιαφέρον για την προαγωγή των λειτουργικών σπουδών.
Ο π. Δημήτριος διετέλεσε επιμελητής λειτουργικών εκδόσεων της Αποστολικής Διακονίας, υπήρξε δε γραμματέας και αργότερα μέλος της Ειδικής Συνοδικής Επιτροπής Λειτουργικής Αναγεννήσεως, στην οποία συνεργαστήκαμε (εδώ και 14 χρόνια) για την οργάνωση των Πανελλήνιων Λειτουργικών Συμποσίων που προέβαλαν την έρευνα περί την Θεία Λατρεία και εξύψωσαν το κύρος της Ελλαδικής Εκκλησίας σε παγκόσμιο επίπεδο. Στα συνέδρια αυτά συμμετείχε πάντοτε με εισήγηση, παρέχοντας την ευκαιρία για βαθύτερους προβληματισμούς. Για όλους αυτούς τους λόγους, άλλωστε, η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος του απένημε τον «Χρυσούν Σταυρόν του Αποστόλου Παύλου». Δακριτική, επίσης, υπήρξε η παρουσία του στη «Εταιρεία για την Ανατολική Λατρεία» (SOL).
Ο π. Δημήτριος εστίασε το ερευνητικό του ενδιαφέρον στη συνάφεια ιστορίας και θεολογίας της Λατρείας με τη σύγχρονη ποιμαντική πράξη. Όλες οι μελέτες του διαπνέονται από μία αγωνία για την αρτιότερη επιτέλεση του ποιμαντικού έργου της Εκκλησίας· προς την κατεύθυνση αυτή ήταν προσανατολισμένη η σπουδή και, ταυτόχρονα, η ιερατική του διακονία.
Σήμερα, διακατεχόμενοι από την σταυροαναστάσιμη ελπίδα, τόσο οι συνάδελφοί του στη Θεολογική Σχολή, όσο και οι ομότεχνοί του στον κλάδο της Λειτουργικής, αποχωριζόμαστε προσωρινώς τον αδελφό και συνάδελφο, απευθύνοντας προς εκείνον τα τελευταία επίγεια λόγια μας:
Πεφιλημένε αδελφέ μας, τα τελευταία χρόνια της δοκιμασίας της υγείας σου ακούσαμε πολλές φορές από το στόμα σου τη δοξολογία προς το Θεό για τον σταυρό που είχε εναποθέσει στους ώμους σου. Τον εσήκωσες αποδεχόμενος (για μια ακόμη φορά στη ζωή σου) το θέλημα του Κυρίου. Ατενίζοντάς σε σήμερα αποκτούμε την ακράδαντη βεβαιότητα ότι, μετά απο αυτή την υπακοή σου στη δοκιμασία, απόκειται σε εσένα ο της δικαιοσύνης στέφανος. Αποκτούμε την ακράδαντη βεβαιότητα ότι ευρίσκεσαι ήδη στην αιώνια και απόλυτη αγαλλίαση της αγάπης του Θεού και ότι τώρα καταυγάζεσαι από την λαμπρότητα της θέας Του, πρόσωπον προς πρόσωπον.
Πορεύεσαι ετοιμάσαι τόπον για εμάς, τους περιλειπόμενους. Δοξολογούμε το Θεό για την παρουσία σου κοντά μας και του απευθύνουμε τα λόγια εκείνα της εξοδίου ευχής εις κοιμηθέντα ιερέα: τον παρακαλούμε, όπως σε «κατεκόσμησε με πνευματική αξία» εδώ στη γη, να σε δεχθεί «ακατάκριτον στη δόξα» του υπερουράνιου θυσιαστηρίου Του. Σε προπέμπουμε με την προδοκία της συναντήσεώς μας και πάλι, την ευλογημένη ώρα του προσωπικού μας Πάσχα, τότε που θα μπορούμε να ανταλλάξουμε τον αναστάσιμο χαιρετισμό μας όχι μέσα από τη σκιά των παρόντων, αλλά μέσα από την απόλυτη βεβαιότητα των μελλόντων. Καλή Ανάσταση, συναδελφε και πεφιλιμένε αδελφέ μας, π. Δημήτριε.
Οι λόγοι αυτοί του Κυρίου, οι οποίοι ακούστηκαν πριν λίγο στο ευαγγελικό ανάγνωσμα, αποτελούν για όλους εμάς, τους συναδέλφους του μακαριστού π. Δημητρίου Τζέρπου, την βαθύτατη αλήθεια, η οποία μας συνέχει την ώρα τούτη της εξοδίου ακολουθίας του. Μάς συνέχει η αλήθεια ότι, επειδή εβίωσε τους λόγους του Κυρίου και αποδέχθηκε στη ζωή του τα καλέσματα του Θεού, Ο π. Δημήτριος είναι εκείνος που δια του θανάτου έχει ήδη μεταβεί στη ζωή.
Όσοι συμπορευθήκαμε μαζί του εδώ και πολλά χρόνια τόσο στον ευρύτερο χώρο της θεολογικής σπουδής και επιστήμης, όσο και στον στενότερο του κλάδου της Λειτουργικής, θεωρούμε εαυτούς ευτυχείς, διότι στο πρόσωπό του συναντήσαμε τον ειλικρινή αδελφό, τον συνεργάσιμο συνάδελφο, τον συνεπή επιστήμονα, τον ταπεινό συνοδοιπόρο, τον οραματιστή για τη θεολογία και την Εκκλησία.
O π. Δημήτριος γεννήθηκε το 1946 στα Κούρεντα Ζίτσας Iωαννίνων. Αριστούχος απόφοιτος του Ιεροδιδασκαλείου Βελλάς Ιωαννίνων, της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και αριστούχος διδάκτωρ της ιδίας σχολής. Ειδικεύτηκε στον κλάδο της Λειτουργικής επί τετραετία, με μεταπτυχιακές σπουδές στην Γερμανία και τη Γαλλία. Το 1978 χειροτονήθηκε διάκονος και το 1980 πρεσβύτερος, διακονών έκτοτε ως εφημέριος- πρωτοπρεσβύτερος στον Ιερό τούτο Ναό της Αγίας Φιλοθέης Αττικής. Νυμφευθείς την Πολυτίμη Κατσίκα, απέκτησε πέντε τέκνα, ο δε πρωτότοκος υιός του Βασίλειος είναι Δρ. Θεολογίας.
Το 2002 το Τμήμα Θεολογίας του ΕΚΠΑ τον εξέλεξε Λέκτορα, το 2007 αν. καθηγητή, πρόσφατα δε εξελέγη ομοφώνως πρωτοβάθιος καθηγητής. Στο τμήμα Θεολογιας της Θεολογικής Σχολής Αθηνών δίδαξε το μάθημα της Λειτουργικής και Ομιλητικής σε πτυχιακό και μεταπτυχιακό επίπεδο, επιβλέποντας τις Διπωματικές εργασίες των φοιτητών του, καθώς και κάποιες διδακτορικές διατριβές, αναδεικνυόμενος δε σε άξιο διδάσκαλο, με αμεριστο ενδιαφέρον για την προαγωγή των λειτουργικών σπουδών.
Ο π. Δημήτριος διετέλεσε επιμελητής λειτουργικών εκδόσεων της Αποστολικής Διακονίας, υπήρξε δε γραμματέας και αργότερα μέλος της Ειδικής Συνοδικής Επιτροπής Λειτουργικής Αναγεννήσεως, στην οποία συνεργαστήκαμε (εδώ και 14 χρόνια) για την οργάνωση των Πανελλήνιων Λειτουργικών Συμποσίων που προέβαλαν την έρευνα περί την Θεία Λατρεία και εξύψωσαν το κύρος της Ελλαδικής Εκκλησίας σε παγκόσμιο επίπεδο. Στα συνέδρια αυτά συμμετείχε πάντοτε με εισήγηση, παρέχοντας την ευκαιρία για βαθύτερους προβληματισμούς. Για όλους αυτούς τους λόγους, άλλωστε, η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος του απένημε τον «Χρυσούν Σταυρόν του Αποστόλου Παύλου». Δακριτική, επίσης, υπήρξε η παρουσία του στη «Εταιρεία για την Ανατολική Λατρεία» (SOL).
Ο π. Δημήτριος εστίασε το ερευνητικό του ενδιαφέρον στη συνάφεια ιστορίας και θεολογίας της Λατρείας με τη σύγχρονη ποιμαντική πράξη. Όλες οι μελέτες του διαπνέονται από μία αγωνία για την αρτιότερη επιτέλεση του ποιμαντικού έργου της Εκκλησίας· προς την κατεύθυνση αυτή ήταν προσανατολισμένη η σπουδή και, ταυτόχρονα, η ιερατική του διακονία.
Σήμερα, διακατεχόμενοι από την σταυροαναστάσιμη ελπίδα, τόσο οι συνάδελφοί του στη Θεολογική Σχολή, όσο και οι ομότεχνοί του στον κλάδο της Λειτουργικής, αποχωριζόμαστε προσωρινώς τον αδελφό και συνάδελφο, απευθύνοντας προς εκείνον τα τελευταία επίγεια λόγια μας:
Πεφιλημένε αδελφέ μας, τα τελευταία χρόνια της δοκιμασίας της υγείας σου ακούσαμε πολλές φορές από το στόμα σου τη δοξολογία προς το Θεό για τον σταυρό που είχε εναποθέσει στους ώμους σου. Τον εσήκωσες αποδεχόμενος (για μια ακόμη φορά στη ζωή σου) το θέλημα του Κυρίου. Ατενίζοντάς σε σήμερα αποκτούμε την ακράδαντη βεβαιότητα ότι, μετά απο αυτή την υπακοή σου στη δοκιμασία, απόκειται σε εσένα ο της δικαιοσύνης στέφανος. Αποκτούμε την ακράδαντη βεβαιότητα ότι ευρίσκεσαι ήδη στην αιώνια και απόλυτη αγαλλίαση της αγάπης του Θεού και ότι τώρα καταυγάζεσαι από την λαμπρότητα της θέας Του, πρόσωπον προς πρόσωπον.
Πορεύεσαι ετοιμάσαι τόπον για εμάς, τους περιλειπόμενους. Δοξολογούμε το Θεό για την παρουσία σου κοντά μας και του απευθύνουμε τα λόγια εκείνα της εξοδίου ευχής εις κοιμηθέντα ιερέα: τον παρακαλούμε, όπως σε «κατεκόσμησε με πνευματική αξία» εδώ στη γη, να σε δεχθεί «ακατάκριτον στη δόξα» του υπερουράνιου θυσιαστηρίου Του. Σε προπέμπουμε με την προδοκία της συναντήσεώς μας και πάλι, την ευλογημένη ώρα του προσωπικού μας Πάσχα, τότε που θα μπορούμε να ανταλλάξουμε τον αναστάσιμο χαιρετισμό μας όχι μέσα από τη σκιά των παρόντων, αλλά μέσα από την απόλυτη βεβαιότητα των μελλόντων. Καλή Ανάσταση, συναδελφε και πεφιλιμένε αδελφέ μας, π. Δημήτριε.
