Κατά τη διάρκεια της παρουσίασης στη Λάρισα του νέου βιβλίου του π. θεμιστοκλή Μουρτζανού με τίτλο "Η Αγάπη είναι απλή μα θέλει κόπο" η Φιλόλογος-
Εκπαιδευτικός κα Όλγα Αλεξίου-Ζιώγα αναφέρθηκε με τα ακόλουθα εμπνευσμένα λόγια γα το βιβλίο:
«Θεωρώ μεγάλη τιμή για μένα να μιλήσω για το βιβλίο του πατρός Θεμιστοκλή Μουρτζανού! Ενός ανθρώπου χαρισματικού, που προσεγγίζει την αγάπη στα πλαίσια της ζωής, της οικογένειας με μια αυτοτροφοδοτούμενη εκμυστήρευση, βιωματική, ρεαλιστική, εκκεντρική λόγω ιδιότητας, λυτρωτική.
Το γράψιμο είναι κίνητρο, προϋπόθεση, σκοπός και αποτέλεσμα με τέλος! Με την πίστη του στο Θεό και ακολουθώντας τα σημάδια Του, ζει τον προσωπικό του μύθο, συνειδητοποιεί ότι είναι ένα κομμάτι της βασιλείας του Θεού, και προσπαθεί μέσω της οδού της αγάπης να το δώσει και σε μας να το καταλάβουμε. Με πλούσια καλοδουλεμένη γλώσσα, με σφριγηλό τόνο, με ζωντανό και όχι ξύλινο λόγο, με λέξεις-κλειδιά ως τίτλοι σε κάθε του κεφάλαιο, εκθέτει, διατυπώνει, διακηρύττει και απελευθερώνει την παντοδυναμία της, εν και με το Χριστό αγάπης που είναι η εγγύηση της αναγέννησής μας, η ματιά που θεραπεύει την πληγωμένη καρδιά, το γέλιο που γίνεται ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ, ο χρόνος της αλήθειας και ο χρόνος της σιωπής, η γαλήνη του πνεύματος, η στοχαστική ταπείνωση, ο ορισμός της θυσίας! Τονίζοντας την σημαντικότητα της απόφασης επιλογής συντρόφου και δημιουργίας οικογένειας ως ευλογία, σταυρό και ανάσταση, ορίζει ταυτόχρονα τη συνισταμένη της αγάπης, την ευτυχία-ευλογία Θεού, αυτής της δύναμης που ανανεώνει όλα όσα υπάρχουν στο σύμπαν, αυτής της δύναμης που κεντρίζει την ευφυΐα και τη δημιουργικότητα, που εξαγνίζει και μας λυτρώνει.
Η ζωή είναι μια πράξη πίστεως!
Το “εγώ” υποτάσσεται στο εμείς από επιλογή, η αγάπη είναι ελευθερία, το νόημα άλλωστε του “κατ’ εικόνα Θεού”. Είναι η τροφή της ψυχής, ο θησαυρός για να έχουν νόημα, όσα ανακαλύψουμε στο δρόμο μας ως γονείς.
Χαρακτηριστικά, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Λαρίσης κ. Ιγνάτιος πέρυσι, σε μια από τις εξαιρετικές του ομιλίες, ανέφερε ότι οι γονείς γίνονται συνάμα οι πόρτες του Παραδείσου για τα παιδιά τους. Όποιος γονιός δεν παραιτηθεί από την αναζήτηση, θα νικήσει. Η απουσία του Θεού από τη ζωή του ζευγαριού, είναι η διελκυστίνδα χωρίς νικητή.
Άλλωστε τα συναισθήματα είναι βουτιές της ψυχής στη θάλασσα της ζωής, όσο πιο βαθιές τόσο πιο σύγκορμα θα σαλεύουν, θα πιέζουν, θα πληγώνουν τα σώψυχα και θα αναδύονται μέσα από τη γενναιοδωρία της ύπαρξης που θα απαρνηθεί τα πάντα! Γιατί η αληθινή αγάπη είναι αυταπάρνηση και απεραντοσύνη. Το υποκείμενο ή ο υποκείμενος. Τόση οδύνη αγάπης, ξεκλειδώνει δρόμους, μεταμορφώσεις, αποφάσεις που είναι μόνο η αρχή για κάτι. Η εμπειρία όμως της αγάπης είναι πιο ισχυρή από την πεποίθησή της.
Οι άνθρωποι παθαίνουν, ωριμάζουν, μαθαίνουν κι αλλάζουν. Ο δρόμος προς τη σοφία είναι μονόδρομος, να μη φοβάσαι να αναγάγεις ως πρώτο καθήκον του αληθινού χριστιανού, την αγάπη προς τον σύντροφό σου, τον “δικό σου πλησίον”. Ο φόβος τότε υποχωρεί όταν εσύ προχωράς, προσεύχεσαι, πιστεύεις.
Μπροστά στη ζοφώδη κατάσταση και διαβλεπόμενη χειροτέρευση της κοινωνίας, οι απόπειρες προβληματισμού του πατρός Θεμιστοκλή, αποτελούν ναυαγοσωστικά σκάφη, μπροσούρα για όλους εμάς που γίναμε γονείς, εγχειρίδιο για τους εν δυνάμει γονείς. Αντίδοτα κατά της ραθυμίας και ακηδίας μέσα από το μαγικό τροπάριο της ακολουθίας του Νυμφίου! Πρωταγωνιστές: η εγρήγορση, η χρηστότητα, η προσευχή για τη σύγχρονη οικογένεια που αντιμετωπίζει προκλήσεις και πειρασμούς και ο καθημερινός αγώνας των γονέων πρέπει να αποβλέπει στη διαφύλαξη της ενότητας και της αγάπης του αρχέτυπου ανδρόγυνου, για να προκύπτουν παιδιά με υγιείς προσωπικότητες, με ταυτότητα και νόημα στη ζωή τους.
Θυσίασα σα γονιός τα όνειρά μου, στο όραμα ενός ονείρου πιο υψηλού: της ανατροφής των παιδιών μου. Ο δρόμος ήταν γεμάτος αντιφάσεις, τον δέχτηκα με σοφία και υπομονή, λέει ο Πάολο Κοέλιο. Οι μεταμορφώσεις συμβαίνουν στον άνθρωπο ακριβώς στις στιγμές κρίσης! Κι αυτόματα, σε μια εκστατική εξομολόγηση ο Χαλίλ Γκιμπράν θυμίζει ότι: «Τα παιδιά σας δεν είναι παιδιά σας! Είναι οι γιοι και οι θυγατέρες της ζωής, που λαχταρούν γι’ αυτή! Μπορείτε να τους δώσετε την αγάπη σας, αλλά όχι τις σκέψεις σας! Γιατί οι ψυχές τους κατοικούν στο σπίτι του αύριο που δε θα μπορέσετε να το επισκεφτείτε ούτε στα όνειρά σας! Θεωρήστε ότι ο Θεός είναι μητέρα που τα φροντίζει και δε θα αφήσει να τους συμβεί κακό. Μπορείτε να το κάνετε για να επιζήσετε! Γιατί η ζωή δεν πάει πίσω ούτε καθυστερεί στο ΧΘΕΣ»!!!
Ο συγγραφέας ξεχωρίζει τα σημαντικά πράγματα σ’ αυτή τη ζωή, αγγίζει θέματα καθημερινά, αξιολογώντας τα εγώ και τα θέλω ανάμεσα στο ζευγάρι, τη συζυγική απιστία, τη στάση του πατέρα απέναντι στη μάνα, του πάτερα του σήμερα ως παιδαγωγό, τη σχέση των νέων με την Εκκλησία και πώς μπορεί να βοηθήσει τη ζωή τους, αναδεικνύει το διάλογο ως το απόλυτο μέσο στην οικογένεια, μιλάει για την εφηβεία, τα σύγχρονα πρότυπα, τους νεανικούς έρωτες, τα ναρκωτικά, το διαδίκτυο και τη στάση της οικογένειας, το άγχος, την οικονομική κρίση, την παρουσία της γιαγιάς, την απώλεια φυσική ή συναισθηματική, καταδεικνύοντας ερείσματα και στηρίγματα ώστε ν’ αποφευχθούν κλυδωνισμοί, τρικυμίες, καταιγίδες, ναυάγια.
Το πόνημά του αποπνέει ελπίδα! Γιατί, είναι ένας από τους ανθρώπους της Εκκλησίας που με σύγχρονο τρόπο μας προσεγγίζει και μας πείθει ότι, πρέπει να αναβλέπουμε και μέσα από δυστυχίες, να συλλαμβάνουμε το κρυφό τους νόημα. Ο πόνος και η πίκρα έρχονται ακριβώς γι’ αυτό, για να βρει η ψυχή μας έναν λυγμό, που αλλιώς δε θα τον έβρισκε κι ίσως αυτός ο λυγμός της ψυχής να γίνει η πηγή της αλλαγής μας. Η φωνή από το βάθος της ψυχή που πονά, είναι η πιο μεγάλη βοήθεια για τον άλλον που πάσχει! Γιατί η ψυχή που πάσχει είναι ήδη ένα ιερό και ό,τι βγαίνει από εκεί είναι πολύτιμο, είναι θρήνος καρδιάς και αληθινή ανάταση στο Θεό. Όταν θα μπορέσουμε να μάθουμε ν’ αγαπάμε πραγματικά τότε αυτό καλύπτεται σε κάθε άνθρωπο ο ΘΕΟΣ. Η αγάπη πάντα θα γλυκαίνει καθετί μέσα μας που αποζητά λύτρωση!
Πράξεις λοιπόν αγάπης!
Καλλωπισμός της ψυχής, διάλογος και όχι συμβιβασμός, λόγια που φωτίζουν κα όχι λόγια που σκοτίζουν διάκριση, πομπός και δέκτης και όχι δραματικοί μονόλογοι που ηχούν ως κύμβαλα αλαλάζοντα, μοίρασμα, ειλικρίνεια, συγχώρεση, εμπιστοσύνη, γέφυρες επικοινωνίας, αυτοκριτική. Προοπτικές στις σκέψεις μας σε αξιακό πλαίσιο με ηθική και όχι ηθικολογώντας, γιατί η ηθική αβιταμίνωση αποκαλύφθηκε με την κατάρρευση του «φαίνεσθαι», συμπαρασύροντας την πνευματική κατάπτωση, την ανθρωπιστική ακαρπία, την οικονομική αφάνεια. Δάκρυα μετάνοιας καθαίρουν πληγές και λυτρώνουν τα ματωμένα πάθη, που η μνήμη τους ακόμα πονά. Η χάρη του Αγίου Πνεύματος, η συγγνώμη, η υπέρβαση, η αυτάρκεια, το μέτρο, η βοήθεια της Εκκλησίας να μπούμε στην ουσία της πίστης μας, θα ανοίξουν δρόμους στην ευαισθητοποίηση και τον αναπροσανατολισμό μας. Ο Θεός δεν εγκαταλείπει αυτούς που πιστεύουν και παλεύουν. Θέλει άλλο φως, ουράνιο, να χυθεί άπλετα στο έσω μας και να σβήσει ψέματα, εφιάλτες, σκοτάδια, ονείρατα πλαστά κι αυτό το φως να οδηγεί τα βήματα μας στη φάτνη της αναγέννησης, του στοχασμού και της υποψίας των ουρανίων, στα ορατά αυτού του κόσμου!
Ευχαριστώ, πατέρα Θεμιστοκλή, που με κάνατε κοινωνό αυτών των προβληματισμών σας, ιχνηλατώντας και ιχνογραφώντας την ψυχή μου.
Καλοτάξιδο αυτό το υπέροχο βιβλίο! »
Το γράψιμο είναι κίνητρο, προϋπόθεση, σκοπός και αποτέλεσμα με τέλος! Με την πίστη του στο Θεό και ακολουθώντας τα σημάδια Του, ζει τον προσωπικό του μύθο, συνειδητοποιεί ότι είναι ένα κομμάτι της βασιλείας του Θεού, και προσπαθεί μέσω της οδού της αγάπης να το δώσει και σε μας να το καταλάβουμε. Με πλούσια καλοδουλεμένη γλώσσα, με σφριγηλό τόνο, με ζωντανό και όχι ξύλινο λόγο, με λέξεις-κλειδιά ως τίτλοι σε κάθε του κεφάλαιο, εκθέτει, διατυπώνει, διακηρύττει και απελευθερώνει την παντοδυναμία της, εν και με το Χριστό αγάπης που είναι η εγγύηση της αναγέννησής μας, η ματιά που θεραπεύει την πληγωμένη καρδιά, το γέλιο που γίνεται ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ, ο χρόνος της αλήθειας και ο χρόνος της σιωπής, η γαλήνη του πνεύματος, η στοχαστική ταπείνωση, ο ορισμός της θυσίας! Τονίζοντας την σημαντικότητα της απόφασης επιλογής συντρόφου και δημιουργίας οικογένειας ως ευλογία, σταυρό και ανάσταση, ορίζει ταυτόχρονα τη συνισταμένη της αγάπης, την ευτυχία-ευλογία Θεού, αυτής της δύναμης που ανανεώνει όλα όσα υπάρχουν στο σύμπαν, αυτής της δύναμης που κεντρίζει την ευφυΐα και τη δημιουργικότητα, που εξαγνίζει και μας λυτρώνει.
Η ζωή είναι μια πράξη πίστεως!
Το “εγώ” υποτάσσεται στο εμείς από επιλογή, η αγάπη είναι ελευθερία, το νόημα άλλωστε του “κατ’ εικόνα Θεού”. Είναι η τροφή της ψυχής, ο θησαυρός για να έχουν νόημα, όσα ανακαλύψουμε στο δρόμο μας ως γονείς.
Χαρακτηριστικά, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Λαρίσης κ. Ιγνάτιος πέρυσι, σε μια από τις εξαιρετικές του ομιλίες, ανέφερε ότι οι γονείς γίνονται συνάμα οι πόρτες του Παραδείσου για τα παιδιά τους. Όποιος γονιός δεν παραιτηθεί από την αναζήτηση, θα νικήσει. Η απουσία του Θεού από τη ζωή του ζευγαριού, είναι η διελκυστίνδα χωρίς νικητή.
Άλλωστε τα συναισθήματα είναι βουτιές της ψυχής στη θάλασσα της ζωής, όσο πιο βαθιές τόσο πιο σύγκορμα θα σαλεύουν, θα πιέζουν, θα πληγώνουν τα σώψυχα και θα αναδύονται μέσα από τη γενναιοδωρία της ύπαρξης που θα απαρνηθεί τα πάντα! Γιατί η αληθινή αγάπη είναι αυταπάρνηση και απεραντοσύνη. Το υποκείμενο ή ο υποκείμενος. Τόση οδύνη αγάπης, ξεκλειδώνει δρόμους, μεταμορφώσεις, αποφάσεις που είναι μόνο η αρχή για κάτι. Η εμπειρία όμως της αγάπης είναι πιο ισχυρή από την πεποίθησή της.
Οι άνθρωποι παθαίνουν, ωριμάζουν, μαθαίνουν κι αλλάζουν. Ο δρόμος προς τη σοφία είναι μονόδρομος, να μη φοβάσαι να αναγάγεις ως πρώτο καθήκον του αληθινού χριστιανού, την αγάπη προς τον σύντροφό σου, τον “δικό σου πλησίον”. Ο φόβος τότε υποχωρεί όταν εσύ προχωράς, προσεύχεσαι, πιστεύεις.
Μπροστά στη ζοφώδη κατάσταση και διαβλεπόμενη χειροτέρευση της κοινωνίας, οι απόπειρες προβληματισμού του πατρός Θεμιστοκλή, αποτελούν ναυαγοσωστικά σκάφη, μπροσούρα για όλους εμάς που γίναμε γονείς, εγχειρίδιο για τους εν δυνάμει γονείς. Αντίδοτα κατά της ραθυμίας και ακηδίας μέσα από το μαγικό τροπάριο της ακολουθίας του Νυμφίου! Πρωταγωνιστές: η εγρήγορση, η χρηστότητα, η προσευχή για τη σύγχρονη οικογένεια που αντιμετωπίζει προκλήσεις και πειρασμούς και ο καθημερινός αγώνας των γονέων πρέπει να αποβλέπει στη διαφύλαξη της ενότητας και της αγάπης του αρχέτυπου ανδρόγυνου, για να προκύπτουν παιδιά με υγιείς προσωπικότητες, με ταυτότητα και νόημα στη ζωή τους.
Θυσίασα σα γονιός τα όνειρά μου, στο όραμα ενός ονείρου πιο υψηλού: της ανατροφής των παιδιών μου. Ο δρόμος ήταν γεμάτος αντιφάσεις, τον δέχτηκα με σοφία και υπομονή, λέει ο Πάολο Κοέλιο. Οι μεταμορφώσεις συμβαίνουν στον άνθρωπο ακριβώς στις στιγμές κρίσης! Κι αυτόματα, σε μια εκστατική εξομολόγηση ο Χαλίλ Γκιμπράν θυμίζει ότι: «Τα παιδιά σας δεν είναι παιδιά σας! Είναι οι γιοι και οι θυγατέρες της ζωής, που λαχταρούν γι’ αυτή! Μπορείτε να τους δώσετε την αγάπη σας, αλλά όχι τις σκέψεις σας! Γιατί οι ψυχές τους κατοικούν στο σπίτι του αύριο που δε θα μπορέσετε να το επισκεφτείτε ούτε στα όνειρά σας! Θεωρήστε ότι ο Θεός είναι μητέρα που τα φροντίζει και δε θα αφήσει να τους συμβεί κακό. Μπορείτε να το κάνετε για να επιζήσετε! Γιατί η ζωή δεν πάει πίσω ούτε καθυστερεί στο ΧΘΕΣ»!!!
Ο συγγραφέας ξεχωρίζει τα σημαντικά πράγματα σ’ αυτή τη ζωή, αγγίζει θέματα καθημερινά, αξιολογώντας τα εγώ και τα θέλω ανάμεσα στο ζευγάρι, τη συζυγική απιστία, τη στάση του πατέρα απέναντι στη μάνα, του πάτερα του σήμερα ως παιδαγωγό, τη σχέση των νέων με την Εκκλησία και πώς μπορεί να βοηθήσει τη ζωή τους, αναδεικνύει το διάλογο ως το απόλυτο μέσο στην οικογένεια, μιλάει για την εφηβεία, τα σύγχρονα πρότυπα, τους νεανικούς έρωτες, τα ναρκωτικά, το διαδίκτυο και τη στάση της οικογένειας, το άγχος, την οικονομική κρίση, την παρουσία της γιαγιάς, την απώλεια φυσική ή συναισθηματική, καταδεικνύοντας ερείσματα και στηρίγματα ώστε ν’ αποφευχθούν κλυδωνισμοί, τρικυμίες, καταιγίδες, ναυάγια.
Το πόνημά του αποπνέει ελπίδα! Γιατί, είναι ένας από τους ανθρώπους της Εκκλησίας που με σύγχρονο τρόπο μας προσεγγίζει και μας πείθει ότι, πρέπει να αναβλέπουμε και μέσα από δυστυχίες, να συλλαμβάνουμε το κρυφό τους νόημα. Ο πόνος και η πίκρα έρχονται ακριβώς γι’ αυτό, για να βρει η ψυχή μας έναν λυγμό, που αλλιώς δε θα τον έβρισκε κι ίσως αυτός ο λυγμός της ψυχής να γίνει η πηγή της αλλαγής μας. Η φωνή από το βάθος της ψυχή που πονά, είναι η πιο μεγάλη βοήθεια για τον άλλον που πάσχει! Γιατί η ψυχή που πάσχει είναι ήδη ένα ιερό και ό,τι βγαίνει από εκεί είναι πολύτιμο, είναι θρήνος καρδιάς και αληθινή ανάταση στο Θεό. Όταν θα μπορέσουμε να μάθουμε ν’ αγαπάμε πραγματικά τότε αυτό καλύπτεται σε κάθε άνθρωπο ο ΘΕΟΣ. Η αγάπη πάντα θα γλυκαίνει καθετί μέσα μας που αποζητά λύτρωση!
Πράξεις λοιπόν αγάπης!
Καλλωπισμός της ψυχής, διάλογος και όχι συμβιβασμός, λόγια που φωτίζουν κα όχι λόγια που σκοτίζουν διάκριση, πομπός και δέκτης και όχι δραματικοί μονόλογοι που ηχούν ως κύμβαλα αλαλάζοντα, μοίρασμα, ειλικρίνεια, συγχώρεση, εμπιστοσύνη, γέφυρες επικοινωνίας, αυτοκριτική. Προοπτικές στις σκέψεις μας σε αξιακό πλαίσιο με ηθική και όχι ηθικολογώντας, γιατί η ηθική αβιταμίνωση αποκαλύφθηκε με την κατάρρευση του «φαίνεσθαι», συμπαρασύροντας την πνευματική κατάπτωση, την ανθρωπιστική ακαρπία, την οικονομική αφάνεια. Δάκρυα μετάνοιας καθαίρουν πληγές και λυτρώνουν τα ματωμένα πάθη, που η μνήμη τους ακόμα πονά. Η χάρη του Αγίου Πνεύματος, η συγγνώμη, η υπέρβαση, η αυτάρκεια, το μέτρο, η βοήθεια της Εκκλησίας να μπούμε στην ουσία της πίστης μας, θα ανοίξουν δρόμους στην ευαισθητοποίηση και τον αναπροσανατολισμό μας. Ο Θεός δεν εγκαταλείπει αυτούς που πιστεύουν και παλεύουν. Θέλει άλλο φως, ουράνιο, να χυθεί άπλετα στο έσω μας και να σβήσει ψέματα, εφιάλτες, σκοτάδια, ονείρατα πλαστά κι αυτό το φως να οδηγεί τα βήματα μας στη φάτνη της αναγέννησης, του στοχασμού και της υποψίας των ουρανίων, στα ορατά αυτού του κόσμου!
Ευχαριστώ, πατέρα Θεμιστοκλή, που με κάνατε κοινωνό αυτών των προβληματισμών σας, ιχνηλατώντας και ιχνογραφώντας την ψυχή μου.
Καλοτάξιδο αυτό το υπέροχο βιβλίο! »
Το βιβλίο «Η αγάπη είναι απλή μα θέλει κόπο"
τοῦ π. Θεμιστοκλή Μουρτζανού
(τηλ.: 210 9310605).
