Κάποτε γνώρισα έναν άνθρωπο, που μου είπε πολλά σοφά λόγια. Τα κράτησα σαν φυλαχτό. Κι όταν τα χρειάζομαι είναι η εξήγησή μου σε όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μου. Όταν λοιπόν έκανα κάτι καλό για κάποιον άνθρωπο, με την σκέψη της ανταπόδοσης, με μάλωνε. «Μην ξεγελάς τον εαυτό σου, ό,τι κάνεις το κάνεις πρώτα για σένα, για να νιώθεις εσύ καλά. Να θυμάσαι ότι το κάνεις για το εγώ σου», μου έλεγε…
Τα θυμάμαι ακόμη τα λόγια του…Κι έτσι έπαψα πια να περιμένω την αναγνώριση και τον καλό λόγο, από τους ανθρώπους που κάποτε ίσως να βοήθησα. Πάντα όμως όταν χρειαζόμουν εγώ βοήθεια, κάποιος άλλος άνθρωπος ήταν εκεί δίπλα μου και με στήριζε, όταν το είχα πραγματικά ανάγκη. Γιατί κάνω αυτό τον πρόλογο; Γιατί θέλω να μιλήσω για την αχαριστία. Μία λέξη που πληγώνει και πονάει όσο και η προδοσία. Δίδυμες αδελφές οι δύο τους. Σαν λαός πάντως έχουμε διδακτορικό επάνω σ` αυτές τις λέξεις. Όλη μας η ιστορία αυτό λέει…Απλά με πληγώνει όταν συμβαίνει γύρω μου, κι ειδικά σε ανθρώπους που εκτιμώ, και που ξέρω πόσο πολύ έχουν βοηθήσει άλλους ανθρώπους, κι όμως δεν εκτιμήθηκαν όπως έπρεπε…Όχι με την έννοια της ανταπόδοσης, (άλλωστε δεν το κάνανε ποτέ με γνώμονα του τι θα μου δώσεις) αλλά της προσφοράς. Και όταν την παίρνανε χωρίς να δώσουν τίποτα σαν αντάλλαγμα, να αισθάνονται ξαφνικά ότι τα ξέρουν όλα, και το μυαλό τους να παθαίνει βαριάς μορφή αλτσχάιμερ. Και ξαφνικά ο άνθρωπος που τούς βοήθησε να περνάει στην λήθη της ιστορίας…Η ζωή μ` έμαθε την λέξη σεβασμό. Κι όποιος σέβεται τον εαυτό του, έχει μάθει να σέβεται και την προσφορά των άλλων. Τα λέω αυτά γιατί έχω διακρίνει πολλή αχαριστία σε κάποιους χθεσινούς, που νομίζουν ότι έγιναν άξαφνα ΣΠΟΥΔΑΙΟΙ και ξέχασαν πώς πολύ κοντά μας, δίπλα μας, κυκλοφορούν κάποια «Ιερά Τέρατα» που έχουν τόσα πολλά να μας διδάξουν, ξένοι και δικοί μας. Κι όμως τους γυρνάμε την πλάτη, όχι γιατί μας ζήτησαν κάτι σαν αντάλλαγμα, απλά επειδή εμείς τα χθεσινά στραβάδια ξαφνικά νιώσαμε ότι είμαστε κάποιοι, ή βγάζοντας κακίες και φθόνους. Και δεν εξαιρώ καθόλου τον εαυτό μου. Μπορεί κι εγώ να μην σεβάστηκα κάποιες απόψεις των δασκάλων μου, σε κάποιες στιγμές, αλλά τουλάχιστον, ποτέ δεν τους πούλησα…
Πηγή εδώ
Τα θυμάμαι ακόμη τα λόγια του…Κι έτσι έπαψα πια να περιμένω την αναγνώριση και τον καλό λόγο, από τους ανθρώπους που κάποτε ίσως να βοήθησα. Πάντα όμως όταν χρειαζόμουν εγώ βοήθεια, κάποιος άλλος άνθρωπος ήταν εκεί δίπλα μου και με στήριζε, όταν το είχα πραγματικά ανάγκη. Γιατί κάνω αυτό τον πρόλογο; Γιατί θέλω να μιλήσω για την αχαριστία. Μία λέξη που πληγώνει και πονάει όσο και η προδοσία. Δίδυμες αδελφές οι δύο τους. Σαν λαός πάντως έχουμε διδακτορικό επάνω σ` αυτές τις λέξεις. Όλη μας η ιστορία αυτό λέει…Απλά με πληγώνει όταν συμβαίνει γύρω μου, κι ειδικά σε ανθρώπους που εκτιμώ, και που ξέρω πόσο πολύ έχουν βοηθήσει άλλους ανθρώπους, κι όμως δεν εκτιμήθηκαν όπως έπρεπε…Όχι με την έννοια της ανταπόδοσης, (άλλωστε δεν το κάνανε ποτέ με γνώμονα του τι θα μου δώσεις) αλλά της προσφοράς. Και όταν την παίρνανε χωρίς να δώσουν τίποτα σαν αντάλλαγμα, να αισθάνονται ξαφνικά ότι τα ξέρουν όλα, και το μυαλό τους να παθαίνει βαριάς μορφή αλτσχάιμερ. Και ξαφνικά ο άνθρωπος που τούς βοήθησε να περνάει στην λήθη της ιστορίας…Η ζωή μ` έμαθε την λέξη σεβασμό. Κι όποιος σέβεται τον εαυτό του, έχει μάθει να σέβεται και την προσφορά των άλλων. Τα λέω αυτά γιατί έχω διακρίνει πολλή αχαριστία σε κάποιους χθεσινούς, που νομίζουν ότι έγιναν άξαφνα ΣΠΟΥΔΑΙΟΙ και ξέχασαν πώς πολύ κοντά μας, δίπλα μας, κυκλοφορούν κάποια «Ιερά Τέρατα» που έχουν τόσα πολλά να μας διδάξουν, ξένοι και δικοί μας. Κι όμως τους γυρνάμε την πλάτη, όχι γιατί μας ζήτησαν κάτι σαν αντάλλαγμα, απλά επειδή εμείς τα χθεσινά στραβάδια ξαφνικά νιώσαμε ότι είμαστε κάποιοι, ή βγάζοντας κακίες και φθόνους. Και δεν εξαιρώ καθόλου τον εαυτό μου. Μπορεί κι εγώ να μην σεβάστηκα κάποιες απόψεις των δασκάλων μου, σε κάποιες στιγμές, αλλά τουλάχιστον, ποτέ δεν τους πούλησα…
Πηγή εδώ
