Το ετήσιο πανηγύρι του πραγματοποίησε (7-7-2013) το πετρόχτιστο, ανακαινισμένο χωρίς να πειραχτεί ο ρυθμός και το παλαιό πρώτο χτίσμα του, ιερό εξωκλήσι της Αγίας Κυριακής Σκούλιαρης, χτισμένο από το 1750 σε έναν από τους πολλούς αέρινους λόφους του ορεινού χωριού (στη ρίζα του λόφου του, βρίσκεται το ‘’Σκεπασμένο Βελβεντού’’, με τους γραφικούς επισκέψιμους καταρράκτες του, που το συνδέει ελικοειδές φροντισμένο από τους ορειβάτες μονοπάτι - 20 λεπτών διαδρομής) από όπου ατενίζει κανείς ολόκληρο το παραλίμνιο σύνθετο τοπίο, με την υδάτινη επιφάνεια της λίμνης Αλιάκμονα-Πολυφύτου-Ρυμνίου, τον πολύχρωμο κάμπο, τα κατάφυτα βουνά Πιέρια και Καμβούνια, τις διάσπαρτες πληθυσμιακές κοινότητες με συν-εργασιακές δυνατότητες ουσίας και όλων των παραμέτρων.
Μεταφέραμε στο πυκνό εκκλησίασμα την ευλογία και τις ευχές του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη μας, του Σερβίων και Κοζάνης κ. Παύλου, που την ίδια μέρα λειτουργούσε στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό της Αγίας Κυριακής, πολιούχου Σερβίων.
Η ιερά πανήγυρη-γιορτή του εξωκλησιού, που τη συνεχίζουν με περισσή αγάπη και συμμετοχή στον πυρήνα της, οι απανταχού Σκουλιαριώτες, σε μια ιστορική διαδρομή εκατοντάδων ετών, περιλαμβάνει τον πρωινό Αγιασμό στον υπαίθριο Νάρθηκα, την Αρτοκλασία και τη Θεία Λειτουργία. Ακολουθεί ο κυκλωτικός χορός γύρω από το ξωκλήσι με τραγούδια της παράδοσης που αντηχούν στις γύρω χαράδρες και το λιτό, γεμάτο αγάπη κέρασμα σε όλο το εκκλησίασμα. Η χαρά και η ιλαρότητα, που ξεχύνεται από τη σύναξη γύρω από την ευχαριστιακή Τράπεζα με πρωταγωνιστικό πρόσωπο τη Μεγαλομάρτυρα Κυριακή, είναι διακριτές στα πρόσωπα των ανθρώπων, τόσο, που νιώθεις πως όλα, υλικά και πνευματικά, κτιστά και άκτιστα, γίνονται ένα.
Ποιος άραγε μπορεί (ή ποιος δικαιούται) να ανακόψει (και να διαστρέψει) αυτή την ιστορική πορεία, της τέτοιας γιορτής, την ιστορική της συνέχεια, που έχει χαρακτηριστικά ανοιχτά, προσληπτικά και μεταμορφωτικά, καθώς είναι και παραμένει εγκεντρισμένη μέσα στην (και γύρω από την) ευχαριστιακή τράπεζα του Χριστού, χωρίς να την υποτάξει στην κοινή ανθρώπινη μοίρα κάθε γιορτής και κάθε ανθρώπινης σχέσης, που είναι ο αφανισμός και ο θάνατος; Οπότε στην τέτοια (μη επιθυμητή) περίπτωση θα μιλάμε για ένα πολιτισμό κλειστό, θνησιγενή και ‘’θνητοπαραγωγό’’.
Έψαλαν στη Θεία Λειτουργία ο κ. Αναστάσιος Τέτος (από Βέροια) και το εκκλησίασμα με τη ρυθμική καθοδήγηση του λειτουργού Εφημερίου.
Η εκκλησιαστική μουσική είναι απλή και απέριττη. Μπορούν σ’ αυτήν να συμμετέχουν όλοι. Αυτό είναι εφικτό στα ξωκλήσια. Δημιουργείται κλίμα μυσταγωγίας, παιδείας. Εδώ συναδελφώνεται ο δικός με τον ξένο, ο γνωστός με τον άγνωστο, ο φίλος με τον εχθρό. Οπότε μέσα από τη χαρά της προσωπικής συμμετοχής, γίνεται πραγματικότητα (δεύτε φιλέορτοι) η γιορτή της ενότητας εν Χριστώ, συνεπικουρούσης και της θεολογίας της ποίησης των ιερών κειμένων.
Η Σκούλιαρη με την αλλαγή του ονόματός της (το 1961 με ομόφωνη απόφαση του Κοινοτικού Συμβουλίου και πρόεδρο της Κοινότητας τον Ευάγγελο Στεργιόπουλο) σε ΑΓΙΑ ΚΥΡΙΑΚΗ έγινε παντού στη γη ο πρέσβης του προσώπου και της άθλησης της Μεγαλομάρτυρος. Οι Σκουλιαριώτες στη Γερμανία λ.χ. όπου έχουν ξενιτευτεί, αναφέροντας το όνομα του χωριού τους, κάνουν γνωστό και το όνομα της Αγίας, ως συλλογική αναφορά ενός χωριού σε μια αθλήτρια του Χριστού της αρχαίας Οικουμενικής Εκκλησίας, αλλά και ως δυνατότητα συνεννόησης, συνεύρεσης και ενότητας των χριστιανών και του κόσμου εν Χριστώ.
Στον εκκλησάτορα κ. Στέργιο Κακούλη, στους συνεργάτες και βοηθούς του συγχαρητήρια για το Ναό και για τον αύλειο περιποιημένο χώρο.
Μεταφέραμε στο πυκνό εκκλησίασμα την ευλογία και τις ευχές του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη μας, του Σερβίων και Κοζάνης κ. Παύλου, που την ίδια μέρα λειτουργούσε στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό της Αγίας Κυριακής, πολιούχου Σερβίων.
Η ιερά πανήγυρη-γιορτή του εξωκλησιού, που τη συνεχίζουν με περισσή αγάπη και συμμετοχή στον πυρήνα της, οι απανταχού Σκουλιαριώτες, σε μια ιστορική διαδρομή εκατοντάδων ετών, περιλαμβάνει τον πρωινό Αγιασμό στον υπαίθριο Νάρθηκα, την Αρτοκλασία και τη Θεία Λειτουργία. Ακολουθεί ο κυκλωτικός χορός γύρω από το ξωκλήσι με τραγούδια της παράδοσης που αντηχούν στις γύρω χαράδρες και το λιτό, γεμάτο αγάπη κέρασμα σε όλο το εκκλησίασμα. Η χαρά και η ιλαρότητα, που ξεχύνεται από τη σύναξη γύρω από την ευχαριστιακή Τράπεζα με πρωταγωνιστικό πρόσωπο τη Μεγαλομάρτυρα Κυριακή, είναι διακριτές στα πρόσωπα των ανθρώπων, τόσο, που νιώθεις πως όλα, υλικά και πνευματικά, κτιστά και άκτιστα, γίνονται ένα.
Ποιος άραγε μπορεί (ή ποιος δικαιούται) να ανακόψει (και να διαστρέψει) αυτή την ιστορική πορεία, της τέτοιας γιορτής, την ιστορική της συνέχεια, που έχει χαρακτηριστικά ανοιχτά, προσληπτικά και μεταμορφωτικά, καθώς είναι και παραμένει εγκεντρισμένη μέσα στην (και γύρω από την) ευχαριστιακή τράπεζα του Χριστού, χωρίς να την υποτάξει στην κοινή ανθρώπινη μοίρα κάθε γιορτής και κάθε ανθρώπινης σχέσης, που είναι ο αφανισμός και ο θάνατος; Οπότε στην τέτοια (μη επιθυμητή) περίπτωση θα μιλάμε για ένα πολιτισμό κλειστό, θνησιγενή και ‘’θνητοπαραγωγό’’.
Έψαλαν στη Θεία Λειτουργία ο κ. Αναστάσιος Τέτος (από Βέροια) και το εκκλησίασμα με τη ρυθμική καθοδήγηση του λειτουργού Εφημερίου.
Η εκκλησιαστική μουσική είναι απλή και απέριττη. Μπορούν σ’ αυτήν να συμμετέχουν όλοι. Αυτό είναι εφικτό στα ξωκλήσια. Δημιουργείται κλίμα μυσταγωγίας, παιδείας. Εδώ συναδελφώνεται ο δικός με τον ξένο, ο γνωστός με τον άγνωστο, ο φίλος με τον εχθρό. Οπότε μέσα από τη χαρά της προσωπικής συμμετοχής, γίνεται πραγματικότητα (δεύτε φιλέορτοι) η γιορτή της ενότητας εν Χριστώ, συνεπικουρούσης και της θεολογίας της ποίησης των ιερών κειμένων.
Η Σκούλιαρη με την αλλαγή του ονόματός της (το 1961 με ομόφωνη απόφαση του Κοινοτικού Συμβουλίου και πρόεδρο της Κοινότητας τον Ευάγγελο Στεργιόπουλο) σε ΑΓΙΑ ΚΥΡΙΑΚΗ έγινε παντού στη γη ο πρέσβης του προσώπου και της άθλησης της Μεγαλομάρτυρος. Οι Σκουλιαριώτες στη Γερμανία λ.χ. όπου έχουν ξενιτευτεί, αναφέροντας το όνομα του χωριού τους, κάνουν γνωστό και το όνομα της Αγίας, ως συλλογική αναφορά ενός χωριού σε μια αθλήτρια του Χριστού της αρχαίας Οικουμενικής Εκκλησίας, αλλά και ως δυνατότητα συνεννόησης, συνεύρεσης και ενότητας των χριστιανών και του κόσμου εν Χριστώ.
Στον εκκλησάτορα κ. Στέργιο Κακούλη, στους συνεργάτες και βοηθούς του συγχαρητήρια για το Ναό και για τον αύλειο περιποιημένο χώρο.
