Την Ακολουθία του Ευχελαίου στον Ιερό Ναό του Αγίου Διονυσίου εν Ολύμπω στο Βελβεντό με την παρουσία του ιερού λειψάνου του Αγίου Διονυσίου τέλεσαν (31-7-2013) οι πατέρες, ο Οικονόμος Λουκάς Κουρκούτας (Εφημέριος Πλατανορέματος), ο Πρεσβύτερος Λάζαρος Βασδέκης (Εφημέριος Λευκάρων) και ο γράφων.
Ο ψαλτικός χορός του Ιερού Ναού (Γιάννης Τζινίκος, Γιάννης Παπαγόρας, Δήμητρα Κίτση-Βαλωμά, Γρηγόρης Φωκίδης, Αθανάσιος Κουτσιούκης, Γιώργος Καραγιάννης, Νεκτάριος Χατζητσόλης, Γιώργος Στεργιόπουλος) σύναψε στην Ακολουθία, τον Κανόνα του Αγίου Διονυσίου ‘’Δυνάμωσον, Κύριε, το ασθενές της καρδίας μου’’, σε ήχο δ’ κατά το ‘’Ανοίξω το στόμα μου’’, κάνοντας περισσότερο αισθητή την παρουσία του Αγίου στο Λαό.
Στο Ευχέλαιο, που γίνεται με αφορμή την κατ’ έτος υποδοχή και φιλοξενία του ιερού λειψάνου του Αγίου στο Ναό και στην Ενορία του (φέτος και με τον ετήσιο εορτασμό των 50χρονων του Ιερού Ναού) προσήλθε πλήθος χριστιανών και υπήρξε εμφανής στα ιλαρά πρόσωπα των πιστών η κορύφωση της προσδοκίας για την έλευση του θείου ελέους στις υπάρξεις, στις εσωτερικές ικεσίες, στις αδυναμίες, στα βάσανα, στη σχέση μας ως αγαπώμενων και αγαπώντων προσώπων, που αξιώνει μιαν άλλη αντίληψη για την κοινωνικότητά μας και που πιστοποιεί και την ποιότητα της ταυτότητάς μας και διασφαλίζει την αξιοπρέπεια της συλλογικότητάς μας, όπως περιγράφονται με σαφήνεια στα κείμενα των επτά (7) αποστολικών και ευαγγελικών περικοπών του Ευχελαίου.
Μια προσδοκία που ενισχύεται όχι μόνο από την εσωτερική ανάγκη των ανθρώπων, που απογοητευμένοι από τη σκληρότητα και την ιδιοτέλεια των συμβατικών κοινωνικών σχέσεων, προσφεύγουν στην καλοσύνη και το ‘’αμέτρητον έλεος’’ του Θεού-Πατέρα, αλλά και από την ποιότητα των αναγιγνωσκόμενων ευχών του Ευχελαίου, που όλα μαζί, έρχονται σε μια παιδαγωγική συνάφεια, μέσα από την οποία το ανθρώπινο πρόσωπο κατευνάζεται, ανακουφίζεται, ελευθερώνεται, προσβλέπει με ελπίδα στο Θεό και με αφοβία στο συνάνθρωπο, διαλύοντας όλα τα απωθητικά και αποτραβηχτικά σύνδρομα φαντασιακών αποστειρωμένων χώρων, με τα οποία τον ντοπάρουν αριστοτέχνες του είδους.
Στο Ευχέλαιο, ο καθένας πιστός, μικρός και μεγάλος, ως ‘’αχρείος ικέτης’’ δυσωπεί τη Θεοτόκο: ‘’τον νουν μου καθάρισον τον εσπιλωμένον, πάσαις αμαρτίαις, και καταγώγιον τερπνόν, της υπερθέου Τριάδος ποίησον…’’.
Ο ψαλτικός χορός του Ιερού Ναού (Γιάννης Τζινίκος, Γιάννης Παπαγόρας, Δήμητρα Κίτση-Βαλωμά, Γρηγόρης Φωκίδης, Αθανάσιος Κουτσιούκης, Γιώργος Καραγιάννης, Νεκτάριος Χατζητσόλης, Γιώργος Στεργιόπουλος) σύναψε στην Ακολουθία, τον Κανόνα του Αγίου Διονυσίου ‘’Δυνάμωσον, Κύριε, το ασθενές της καρδίας μου’’, σε ήχο δ’ κατά το ‘’Ανοίξω το στόμα μου’’, κάνοντας περισσότερο αισθητή την παρουσία του Αγίου στο Λαό.
Στο Ευχέλαιο, που γίνεται με αφορμή την κατ’ έτος υποδοχή και φιλοξενία του ιερού λειψάνου του Αγίου στο Ναό και στην Ενορία του (φέτος και με τον ετήσιο εορτασμό των 50χρονων του Ιερού Ναού) προσήλθε πλήθος χριστιανών και υπήρξε εμφανής στα ιλαρά πρόσωπα των πιστών η κορύφωση της προσδοκίας για την έλευση του θείου ελέους στις υπάρξεις, στις εσωτερικές ικεσίες, στις αδυναμίες, στα βάσανα, στη σχέση μας ως αγαπώμενων και αγαπώντων προσώπων, που αξιώνει μιαν άλλη αντίληψη για την κοινωνικότητά μας και που πιστοποιεί και την ποιότητα της ταυτότητάς μας και διασφαλίζει την αξιοπρέπεια της συλλογικότητάς μας, όπως περιγράφονται με σαφήνεια στα κείμενα των επτά (7) αποστολικών και ευαγγελικών περικοπών του Ευχελαίου.
Μια προσδοκία που ενισχύεται όχι μόνο από την εσωτερική ανάγκη των ανθρώπων, που απογοητευμένοι από τη σκληρότητα και την ιδιοτέλεια των συμβατικών κοινωνικών σχέσεων, προσφεύγουν στην καλοσύνη και το ‘’αμέτρητον έλεος’’ του Θεού-Πατέρα, αλλά και από την ποιότητα των αναγιγνωσκόμενων ευχών του Ευχελαίου, που όλα μαζί, έρχονται σε μια παιδαγωγική συνάφεια, μέσα από την οποία το ανθρώπινο πρόσωπο κατευνάζεται, ανακουφίζεται, ελευθερώνεται, προσβλέπει με ελπίδα στο Θεό και με αφοβία στο συνάνθρωπο, διαλύοντας όλα τα απωθητικά και αποτραβηχτικά σύνδρομα φαντασιακών αποστειρωμένων χώρων, με τα οποία τον ντοπάρουν αριστοτέχνες του είδους.
Στο Ευχέλαιο, ο καθένας πιστός, μικρός και μεγάλος, ως ‘’αχρείος ικέτης’’ δυσωπεί τη Θεοτόκο: ‘’τον νουν μου καθάρισον τον εσπιλωμένον, πάσαις αμαρτίαις, και καταγώγιον τερπνόν, της υπερθέου Τριάδος ποίησον…’’.
