«ομοθυμαδόν επί το αυτό» και να προσφέρει την αναίμακτη θυσία. Εδώ και ώρες ισχυρός τυφώνας σαρώνει την νότια Κίνα. Η πολύβουη πόλη ερήμωσε. Όλα είναι κλειστά. Κανείς δεν τολμά να κυκλοφορήσει. Ο άνεμος και η βροχή λυσσομανούν.
Κάθομαι μόνος μπροστά στο παράθυρο και παρατηρώ την αγριεμένη φύση. Δίπλα μου, παρήγορη συντροφιά, η εικόνα της Κοιμήσεως. Σκέπτομαι ότι σήμερα η εκκλησιά μας έμεινε αναγκαστικά κλειστή λόγω των ακραίων καιρικών φαινομένων. Αλλά για πόσο άραγε θα μπορέσουμε να την κρατήσουμε ανοικτή;
Εδώ και έναν χρόνο κοινοποιώ παντού την άσχημη κατάσταση. Οι δωρεές έχουν σταματήσει. Οι Κοινότητες δεν έχουν την δυνατότητα να συντηρηθούν. Η Μητρόπολη δεν μπορεί να καλύψει τα έξοδά της, ούτε να κρατήσει ανοικτά τα φιλανθρωπικά ιδρύματα και προγράμματά της.
Κανείς δεν συγκινείται με τον δικό σου αγώνα να εξασφαλίσεις κάθε μήνα την πληρωμή των βασικών εξόδων. Όλοι σου λέγουν με ύφος θριαμβευτικό: Μην ανησυχείτε, εσείς θα βρείτε τρόπο να επιβιώσετε... Κανείς όμως δεν μπορεί να εξηγήσει τι σημαίνει αυτό που λέγει. Πως θα βρεθούν τα χρήματα για να πληρωθούν οι μισθοί των κληρικών; Πως θα πληρωθούν όσοι εργάζονται στα φιλανθρωπικά ιδρύματα; Πως θα πληρωθούν τα πάγια έξοδα, το ηλεκτρικό, τα κοινόχρηστα, τα ενοίκια κλπ.; Όλοι σου χαμογελούν και σου λένε: εσείς δεν έχετε ανάγκη. Δεν μπήκαν καν στον κόπο να ρωτήσουν αν ο Μητροπολίτης έχει μισθό από κάπου, αν μπορεί να καλύψει τα βασικά έξοδά του.
Μήνες τώρα προσπαθώ να ενημερώσω για τα πολλά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε εδώ στην Νοτιοανατολική Ασία. Προσπαθώ να ευαισθητοποιήσω καρδιές. Αλλά αυτές παραμένουν ερμητικά κλειστές.
Κάποιοι για να βοηθήσουν ζητούν «θαυμαστές ιστορίες». Με την συνοδεία, βέβαια, των απαραίτητων φωτογραφιών. Κατά προτίμηση με «παιδάκια», γιατί «αυτά συγκινούν τον κόσμο». Δεν τους φθάνει το θαύμα της τελέσεως της θείας Ευχαριστίας στο ακρότατο σημείο της Άπω Ανατολής. Δεν καταλαβαίνουν ότι δεν μπορείς να κυκλοφορήσεις φωτογραφίες με πρόσωπα πιστών διότι έχεις υποχρέωση να τους προστατεύσεις από ποικίλους κινδύνους. Όσο για τα «παιδάκια»... Θυμάμαι κάποιους που μου ζήτησαν την άδεια να κινηματογραφήσουν την ιστορία έξι ορφανών κοριτσιών. Όταν ρώτησα αφελώς γιατί διάλεξαν αυτά τα κοριτσάκια, η απάντηση με άφησε κεραυνοβολημένο: Διαλέξαμε τα πιό όμορφα γιατί με το ντοκυμαντέρ μας μπορούμε να τα προωθήσουμε να κάνουν καριέρα... «Θου Κύριε φυλακήν τω στόματί μου...»
Κάποιοι άλλοι μας υβρίζουν κατά πρόσωπο. Γι᾽ αυτούς η ιεραποστολή είναι κάτι το άχρηστο κι όλοι εμείς που διακονούμε σε αυτήν είμαστε το λιγότερο κλέφτες και απατεώνες.
Έτεροι, κατά το πλείστον κληρικοί, μας προτρέπουν να τα παρατήσουμε και να φύγουμε. Ο μεγάλος πειρασμός. «Κατάβηθι από του σταυρού..»
Υπάρχουν κι αυτοί που μας φέρονται ευγενικά. Αλλά μένουν μόνο στις υποσχέσεις. Μετά από λίγες ημέρες σε ξεχνούν και διαγράφουν και τον τηλεφωνικό αριθμό σου. Κι εσύ μένεις μόνος, με μόνη παρέα σου τα δισεπίλυτα προβλήματα.
Χαμογελώ πικρά. «Καταιγίς χειμάζει» την πόλη. «Των λυπηρών τρικυμίαι καταποντίζουσιν» την καρδία μου. Το βλέμμα αναζητά παρηγορία στην εικόνα. Εστιάζει στην ιερή μορφή του Χριστού. Στα χέρια Του κρατά με σιγουριά και περισσή τρυφερότητα την πάναγνη ψυχή της Υπεραγίας Μητέρας Του. Δεν γνωρίζω πως δημιουργήθηκε ο συνειρμός: «εάν μη ο κόκκος του σίτου πεσών εις την γην αποθάνη αυτός μόνος μένει, εάν δε αποθάνη πολύν καρπόν φέρει».
Φαίνεται πως οι «καταιγίδες» χρειάζονται. Ο σπόρος πρέπει «να αποθάνη». Γιατί μόνον «εάν αποθάνη πολύν καρπόν φέρει».
«Δέσποινα, χείρα μοι δος βοηθείας, η θερμή αντίληψις, και προστασία μου».
+ο Χονγκ Κονγκ Νεκτάριος
Πηγή εδώ
