Πλήθος εκδηλώσεων γίνονται προς τιμήν του Αγίου μας. Επίκεντρο όμως όλων των εκδηλώσεων είναι οι θρησκευτικές εκδηλώσεις και ο Ναός του Αγίου. Πανηγυρικοί εσπερινοί, Θείες Λειτουργίες, αγρυπνίες, Παρακλήσεις και Χαιρετισμοί,
λιτανεία, μπάσματα. Έτσι και φέτος. Δεσποτάδες, παπάδες, διάκοι, αναγνώστες, καλόγεροι και καλογριές, ψαλτάδες, παπαδάκια, Έλληνες και ξένοι, τίμησαν τον Άγιο. Αν ήταν όμως μόνον όλοι αυτοί, ίσως δεν θα είχε και μεγάλη σημασία. Θα έλεγε κανείς «δουλειά» τους είναι. Αυτό που έχει μεγάλη σημασία είναι τα πλήθη των πιστών, που συνέρρευσαν από κάθε γωνιά της γης, για να τιμήσουν τον Άγιο Σπυρίδωνα.
Σ’ αυτά τα πλήθη των πιστών θα ήθελα να σταθώ για λίγο. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Ας τα δούμε με τα μάτια ενός προσκυνητή∙ ενός προσκυνητή που την κυριώνυμο ημέρα της γιορτής πηγαίνει πρωί πρωί στην εκκλησιά.
Ο όρθρος ξεκινάει στις 5 το πρωί. Στις 04.30 λοιπόν ο φίλος μας, όποιος και αν είναι αυτός, σταθμεύει το αυτοκίνητό του κοντά στον Ναό, έξω από ένα μπαράκι. Το ότι το μπαράκι αυτό είχε κλείσει από το Σ.Δ.Ο.Ε. για 48 ώρες προ ολίγων ημερών, δεν έχει και τόση ίσως σημασία. Σήμερα, την ώρα αυτή, είναι ασφυκτικά γεμάτο. Κόσμος, νεολαία δηλαδή, είναι μαζεμένοι και έξω από την είσοδό του. Τα παιδιά αυτά ξενυχτάνε, λικνίζονται υπό τους απαλούς ήχους γλυκειάς μουσικής, συζητάνε, πίνουν το ποτό τους, ερωτοτροπούν. Τι και αν σε λίγο ξημερώνει Κυριακή; Δεν έχει σημασία για αυτούς. Δεν τους έχουμε μάθει ίσως τι σημασία θα έπρεπε να έχει. Τι και αν σε λίγο ξημερώνει η μεγάλη γιορτή του Αγίου; Συνεχίζουν τη διασκέδασή τους. Εντύπωση κάνει (δεν ξέρω αν θάπρεπε να κάνει βεβαίως) ότι πολλοί από αυτούς είναι συνονόματοι. Με το ίδιο όνομα αποκαλεί ο ένας τον άλλο! Εκτός αν γνωρίζουν το πώς τελειώνει το Ευαγγελικό ανάγνωσμα που θα ακουστεί σε λίγη ώρα στις εκκλησιές (Κυρ. Ζ΄ Ματθ.) και απλά επιβεβαιώνουν την πάθησή τους για να τους γιατρέψει ο Ιησούς!
Προχωράει λοιπόν ο προσκυνητής προς τον Ναό και περνάει από την Άνω Πλατεία. Εκεί, παλαιότερα, τέτοια ημέρα και τέτοια ώρα, ήταν γεμάτος ο τόπος από κατασκηνωτές οι οποίοι ερχόντουσαν αποκλειστικά για τον Άγιο. Ήταν άνθρωποι από διάφορα μέρη της πατρίδας μας, οι οποίοι, με σκηνές, υπνόσακους, ή και χωρίς αυτά, ξενυχτούσαν, προσευχόμενοι και συζητώντας, αναμένοντας την πρωινή Θεία Λειτουργία και την λιτανεία του Αγίου. Δεν υπήρχε κυριολεκτικά χώρος για να στρώσεις μια κουβέρτα. Φέτος αυτοί ήταν ελάχιστοι. Ίσως η ανασφάλεια του να κοιμηθεί η να ξαγρυπνήσει κανείς έξω τους απέτρεψε. Ο προσκυνητής είδε λίγους από αυτούς. Είδε όμως αρκετούς οι οποίοι συνέχιζαν εκεί το νυχτερινό γλέντι τους πίνοντας και ερωτοτροπώντας. Είδε παρέες που τραγουδούσαν, μάλλον υπό την επήρεια κάποιων ουσιών. Είδε ένα σωρό σκουπίδια που άφησαν κάποιοι άλλοι περαστικοί και πάσχιζαν τα συνεργεία καθαριότητας να τα μαζέψουν πριν τα δει το φως της ημέρας.
Έφτασε απογοητευμένος, ή μάλλον προβληματισμένος, ο προσκυνητής μας έξω από τον Ναό του Αγίου. Η ώρα 04.45. Οι πόρτες ακόμη κλειστές. Τι χαρά όμως! Και από τις δύο πλευρές του ναού, έξω από τις κλειστές πόρτες, στα σκαλάκια του Ναού, ήταν πλήθος νέων. Άλλων νέων. Νέων που περίμεναν να ανοίξουν οι πόρτες και να μπουν στον Ναό. Και μεγαλύτερης ηλικίας άνθρωποι. Είδε μωρά, είδε παιδιά Δημοτικού και Γυμνασίου, είδε έφηβους, είδε νέους οικογενειάρχες, είδε μεσήλικες, είδε ηλικιωμένους. Τι πνευματική χαρά! Τι ελπίδα! Υπάρχει η ελπίδα. Δεν χάθηκε.
Και οι πόρτες άνοιξαν. Και γέμισε ο Ναός. Σε λίγη ώρα ήταν ασφυκτικά γεμάτος. Και, παρά τη σωματική ταλαιπωρία τους, όλοι αυτοί παρακολούθησαν τον όρθρο και τη Θεία Λειτουργία, όρθιοι οι περισσότεροι. Στο τέλος, επί τρία τέταρτα περίπου, μεταλάμβαναν του Σώματος και του Αίματος του Χριστού από τρία Ποτήρια. Έγιναν σύσσωμοι και σύναιμοι Χριστού.
Και ύστερα ακολούθησε η λιτανεία. Εκτός από μερικές εξαιρέσεις αδιαφόρων ή καπνιζόντων, έβλεπες τα πλήθη του κόσμου, κάθε ηλικίας, ντόπιους και ξένους, με δάκρυα στα μάτια, με προσευχή και πίστη, να εναποθέτουν στον Άγιο τα προβλήματά τους, τις ελπίδες τους. Όλους αυτούς, ίσως κάποιοι άνθρωποι, της Εκκλησίας ή μη, να τους απογοητεύουμε. Ένα όμως είναι βέβαιο, ότι δεν τους απογοητεύει ο Άγιος.
Υπάρχει λοιπόν ελπίδα. Υπάρχει ελπίδα για όλους μας. Η ελπίδα μας είναι όλοι αυτοί που προτιμάνε να μαζεύονται στα «σκαλάκια» από τα «μπαράκια», επειδή ακριβώς γνωρίζουν ότι «τούτο το γένος εν ουδενί δύναται εξελθείν ει μη εν προσευχή και νηστεία». Η ελπίδα μας είναι ο Άγιός μας. Η ελπίδα μας είναι ο ίδιος ο Θεός.
Χρόνια μας πολλά. Χρόνια πολλά στην Πατρίδα μας, στο Έθνος μας, σε όλους μας.
Σημαντήρης Ευστράτιος
