Η γελοιοποίησις του Μυστηρίου ξεκινά από την εκκλησιαστική ευθύνη, είτε αυτή λέγεται επίσκοπος, είτε λέγεται πρεσβύτερος. Μέσα στο όλο πνεύμα της ρομποτοποιήσεως θρησκευτικών τελετών και πελατειακής σχέσεως με τους χριστιανούς, εντάχθηκε και η διεκπεραίωσις κατά επαγγελματικό και πέρα για πέρα ασεβή κοσμικό τρόπο του «μυστηρίου» (εν προκειμένω του Γάμου).
Παντελώς ακατήχητοι και απροετοίμαστοι πνευματικά ανεβαίνουν τα σκαλοπάτια του ορθόδοξου Ναού οι «μελλόνυμφοι». Το μόνο, που απασχολεί και αυτούς και την όλη ομήγυρη είναι το χειροκρότημα στην υποδοχή της «νύμφης» και τα φώτα της βιντεοσκοπήσεως και φωτογραφήσεως.
· Και βέβαια, η Εκκλησία επιφυλάσσει ωραιότερο χειροκρότημα στα πιστά παιδιά της, που εν αγνότητι προσέρχονται να προσευχηθούν και να ζητήσουν την προσευχή όλης της Εκκλησίας για την ένωσή τους εν Χριστώ Ιησού.
· Στέφανα λέγεται η όλη τελετή. Το χειροκρότημα ουρανού και γης, αγγέλων και ανθρώπων, είναι το στεφάνωμα δύο αγωνιστών του Χριστού, που πάλαιψαν με τις ορμές των σαρκικών επιθυμιών και παθών και έφτασαν στο γάμο αμόλυντοι.
· Ειδικά γι’ αυτούς τους πιστούς, που νυμφεύονται αγνοί και παρθένοι, είναι η προσταγή: «Δεῡτε τας χεῖρας κροτήσωμεν». Να χειροκροτήσουμε! Γι’ αυτούς είναι το στεφάνωμα στο κεφάλι. «Στέφεται ὁ δοῡλος τοῡ Θεοῡ… Στέφεται ἡ δούλη τοῡ Θεοῡ…»
Φυσικά η Εκκλησία δεν στεφανώνει την πορνεία ή την μοιχεία των προγαμιαίων σχέσεων. Συγχωρεί και το δούλο και τη δούλη της πορνείας, που μετά δακρύων μετανοούν. Αλλά ποτέ δεν στεφανώνει προγαμιαίες σχέσεις δύο ανθρώπων, που αμετανόητοι και ανεξομολόγητοι έρχονται στο Ναό για μια κοσμική θρησκευτική «πασαρέλα»!
Η Εκκλησία ζητάει πιστοποιητικό αγαμίας. Ποτέ όμως δεν επισφραγίζει την πιστοποιουμένη πολυγαμία, που συμβαίνει με τις πολλές σεξουαλικές εμπειρίες προ του γάμου.
· Ο λειτουργός της Εκκλησίας, ιδίως ο εφημέριος, ως υπεύθυνος για τη μετάδοση των μυστηρίων, της εκκλησιαστικής εγκυρότητας και ευλογίας, οφείλει με ποιμαντικό ενδιαφέρον και με ώριμη σύνεση, αλλά και με φόβο Θεού, να προλαβαίνει, όσο βέβαια γίνεται, τα τρία επαίσχυντα Γ(άμα), για να μην συμβούν τα τρία τραγικά Δ(έλτα).
· Το πρώτο Γ: Γαμικές σχέσεις προ του Γάμου! Οι προσερχόμενοι στο Ναό είναι παιδιά του, παιδιά της Εκκλησίας, παιδιά μιας ενορίας, μιας επισκοπής (μητροπόλεως).
Πότε αλήθεια, τα παιδιά δέχτηκαν πειστικό κατηχητικό λόγο για την αγνότητα και εγκράτεια μέχρι το Γάμο; Κάποτε για την πλειονοψηφία των πιστών ήταν αυτονόητη η εγκράτεια. Τώρα; Ελαχιστότατη μειονοψηφία ζη τον αγώνα της προ του Γάμου παρθενίας.
· Το δεύτερο Γ: Γύμνια. Είναι σούπερ προκλητική η γύμνια της νύμφης και φυσικά και των περισσοτέρων καλεσμένων γυναικών. Από πότε η Εκκλησία παρέχει την ευλογία της σε πρόσωπο, που μοναδική της μέριμνα για το «γάμο» της είναι το πώς θα φανερώσει όλο σχεδόν το σώμα της γυμνό; Τι ευλογεί η Εκκλησία; Την ασέβεια της γυμνότητας μπροστά στις άγιες εικόνες ή τις εκατοντάδες… μοιχείες, που γίνονται την ώρα του «γάμου» με ηρωίδα τη λεγόμενη νύμφη;
Αν δεν είναι υπερβολικός ο Χριστός, που λέει, ότι κάθε βλέμμα σαρκικής επιθυμίας ισοδυναμεί με μοιχεία (Ματθ. ε, 28), τότε πόσα μοιχικά βλέμματα προκαλεί το γυμνό σώμα μιας «νύμφης»;
Αν όλα όσα λέει ο Χριστός είναι «των άκρων», τότε γιατί Του ζητάς την ευλογία; Να ευλογήσει ο Χριστός την καταπάτηση του Ευαγγελίου Του, και μάλιστα μέσα στο Ναό Του, και μάλιστα με την επικύρωση της Εκκλησίας Του;
· Η Εκκλησία δεν εκβιάζεται με απειλές του τύπου, «Θα κάνουμε πολιτικό γάμο»!
· Η Εκκλησία δεν επικροτεί ασέβειες, προκειμένου να μη… κακοκαρδίσει μερικούς!
· Η Εκκλησία δέχεται τους πάντες με αγάπη, όχι όμως «όπως νάναι»! αλλ’ «εν πάση ευσεβεία και σεμνότητι»!
· Την Εκκλησία δεν την κατευθύνουν ούτε οι οίκοι μόδας, ούτε τα καταστήματα νυφικών, ούτε το κοσμικό πνεύμα, ούτε η ανοχή (εν προκειμένω δε ενοχή!) ιερέων και επισκόπων, που χάριν δήθεν ευγενείας… δεν μιλάνε καθόλου για την σατανική απρέπεια της γύμνιας!
Την Εκκλησία την κατευθύνει το Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού, που θέλει να ντύνονται οι γυναίκες «ἐν καταστολῇ κοσμίῳ» (Α΄ Τιμ. β΄ 9).
· Το τρίτο Γ: Γελοιότητα. Το μυστήριο του Γάμου είναι για χαρά και ευφροσύνη, όχι για γέλια και αφροσύνη. Είναι δε περισσότερο από σίγουρο, ότι ο Διάβολος γελά, γιατί κατάφερε να γελοιοποιήσει το μυστήριο του Γάμου.
· Γελοιοποίησις η όλη κοσμική ατμόσφαιρα.
· Γελοιοποίησις η τέλεσις μυστηρίου σε ένα … «γραφικό» εκκλησάκι (έξω βέβαια), μέσα στο κτήμα, που διαθέτει το κοσμικό κέντρο (φαγάδικο – γλεντζέδικο!).
· Γελοιοποίησις το να στέκεται… παρανυφάκι το παιδί των «νυμφευομένων», καρπός του … προηγούμενου γάμου τους, του «πολιτικού» ή της προγαμιαίας συμβιώσεώς τους!
· Γελοιοποίησις το να φωνάζουν όλοι στο παιδάκι: «Και στα δικά σου»! εννοώντας αυτό που σε λίγο θα του κάνουν. Το ξεντύνουν και το βαφτίζουν, μέσα σε γέλια και καγχασμούς!
· Μα επί τέλους, πότε η Εκκλησία θα περιφρουρήσει τη σοβαρότητά της, την ιερότητα των τελουμένων αγιαστικών πράξεών της;
· Μια Εκκλησία, που δεν εμπνέει την εγκράτεια προς αποφυγή προγαμιαίων σχέσεων, που τελεί κατά μαγικό τρόπο αγιαστικές πράξεις και δεν καλεί τον λαό κυριολεκτικά σε μετάνοια και συνειδητή μετοχή των τελουμένων, μια Εκκλησία που ανέχεται κυριολεκτικά ξεγυμνωμένες «νύμφες», που συμπράττει στη γελοιοποίηση των θείων της μυστηρίων, μια τέτοια Εκκλησία όχι απλώς προδίδει την αποστολή της, αλλά και γίνεται συνένοχος για τρία τραγικά Δ(έλτα).
Γι’ αυτά όμως στο επόμενο.
Παντελώς ακατήχητοι και απροετοίμαστοι πνευματικά ανεβαίνουν τα σκαλοπάτια του ορθόδοξου Ναού οι «μελλόνυμφοι». Το μόνο, που απασχολεί και αυτούς και την όλη ομήγυρη είναι το χειροκρότημα στην υποδοχή της «νύμφης» και τα φώτα της βιντεοσκοπήσεως και φωτογραφήσεως.
· Και βέβαια, η Εκκλησία επιφυλάσσει ωραιότερο χειροκρότημα στα πιστά παιδιά της, που εν αγνότητι προσέρχονται να προσευχηθούν και να ζητήσουν την προσευχή όλης της Εκκλησίας για την ένωσή τους εν Χριστώ Ιησού.
· Στέφανα λέγεται η όλη τελετή. Το χειροκρότημα ουρανού και γης, αγγέλων και ανθρώπων, είναι το στεφάνωμα δύο αγωνιστών του Χριστού, που πάλαιψαν με τις ορμές των σαρκικών επιθυμιών και παθών και έφτασαν στο γάμο αμόλυντοι.
· Ειδικά γι’ αυτούς τους πιστούς, που νυμφεύονται αγνοί και παρθένοι, είναι η προσταγή: «Δεῡτε τας χεῖρας κροτήσωμεν». Να χειροκροτήσουμε! Γι’ αυτούς είναι το στεφάνωμα στο κεφάλι. «Στέφεται ὁ δοῡλος τοῡ Θεοῡ… Στέφεται ἡ δούλη τοῡ Θεοῡ…»
Φυσικά η Εκκλησία δεν στεφανώνει την πορνεία ή την μοιχεία των προγαμιαίων σχέσεων. Συγχωρεί και το δούλο και τη δούλη της πορνείας, που μετά δακρύων μετανοούν. Αλλά ποτέ δεν στεφανώνει προγαμιαίες σχέσεις δύο ανθρώπων, που αμετανόητοι και ανεξομολόγητοι έρχονται στο Ναό για μια κοσμική θρησκευτική «πασαρέλα»!
Η Εκκλησία ζητάει πιστοποιητικό αγαμίας. Ποτέ όμως δεν επισφραγίζει την πιστοποιουμένη πολυγαμία, που συμβαίνει με τις πολλές σεξουαλικές εμπειρίες προ του γάμου.
· Ο λειτουργός της Εκκλησίας, ιδίως ο εφημέριος, ως υπεύθυνος για τη μετάδοση των μυστηρίων, της εκκλησιαστικής εγκυρότητας και ευλογίας, οφείλει με ποιμαντικό ενδιαφέρον και με ώριμη σύνεση, αλλά και με φόβο Θεού, να προλαβαίνει, όσο βέβαια γίνεται, τα τρία επαίσχυντα Γ(άμα), για να μην συμβούν τα τρία τραγικά Δ(έλτα).
· Το πρώτο Γ: Γαμικές σχέσεις προ του Γάμου! Οι προσερχόμενοι στο Ναό είναι παιδιά του, παιδιά της Εκκλησίας, παιδιά μιας ενορίας, μιας επισκοπής (μητροπόλεως).
Πότε αλήθεια, τα παιδιά δέχτηκαν πειστικό κατηχητικό λόγο για την αγνότητα και εγκράτεια μέχρι το Γάμο; Κάποτε για την πλειονοψηφία των πιστών ήταν αυτονόητη η εγκράτεια. Τώρα; Ελαχιστότατη μειονοψηφία ζη τον αγώνα της προ του Γάμου παρθενίας.
· Το δεύτερο Γ: Γύμνια. Είναι σούπερ προκλητική η γύμνια της νύμφης και φυσικά και των περισσοτέρων καλεσμένων γυναικών. Από πότε η Εκκλησία παρέχει την ευλογία της σε πρόσωπο, που μοναδική της μέριμνα για το «γάμο» της είναι το πώς θα φανερώσει όλο σχεδόν το σώμα της γυμνό; Τι ευλογεί η Εκκλησία; Την ασέβεια της γυμνότητας μπροστά στις άγιες εικόνες ή τις εκατοντάδες… μοιχείες, που γίνονται την ώρα του «γάμου» με ηρωίδα τη λεγόμενη νύμφη;
Αν δεν είναι υπερβολικός ο Χριστός, που λέει, ότι κάθε βλέμμα σαρκικής επιθυμίας ισοδυναμεί με μοιχεία (Ματθ. ε, 28), τότε πόσα μοιχικά βλέμματα προκαλεί το γυμνό σώμα μιας «νύμφης»;
Αν όλα όσα λέει ο Χριστός είναι «των άκρων», τότε γιατί Του ζητάς την ευλογία; Να ευλογήσει ο Χριστός την καταπάτηση του Ευαγγελίου Του, και μάλιστα μέσα στο Ναό Του, και μάλιστα με την επικύρωση της Εκκλησίας Του;
· Η Εκκλησία δεν εκβιάζεται με απειλές του τύπου, «Θα κάνουμε πολιτικό γάμο»!
· Η Εκκλησία δεν επικροτεί ασέβειες, προκειμένου να μη… κακοκαρδίσει μερικούς!
· Η Εκκλησία δέχεται τους πάντες με αγάπη, όχι όμως «όπως νάναι»! αλλ’ «εν πάση ευσεβεία και σεμνότητι»!
· Την Εκκλησία δεν την κατευθύνουν ούτε οι οίκοι μόδας, ούτε τα καταστήματα νυφικών, ούτε το κοσμικό πνεύμα, ούτε η ανοχή (εν προκειμένω δε ενοχή!) ιερέων και επισκόπων, που χάριν δήθεν ευγενείας… δεν μιλάνε καθόλου για την σατανική απρέπεια της γύμνιας!
Την Εκκλησία την κατευθύνει το Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού, που θέλει να ντύνονται οι γυναίκες «ἐν καταστολῇ κοσμίῳ» (Α΄ Τιμ. β΄ 9).
· Το τρίτο Γ: Γελοιότητα. Το μυστήριο του Γάμου είναι για χαρά και ευφροσύνη, όχι για γέλια και αφροσύνη. Είναι δε περισσότερο από σίγουρο, ότι ο Διάβολος γελά, γιατί κατάφερε να γελοιοποιήσει το μυστήριο του Γάμου.
· Γελοιοποίησις η όλη κοσμική ατμόσφαιρα.
· Γελοιοποίησις η τέλεσις μυστηρίου σε ένα … «γραφικό» εκκλησάκι (έξω βέβαια), μέσα στο κτήμα, που διαθέτει το κοσμικό κέντρο (φαγάδικο – γλεντζέδικο!).
· Γελοιοποίησις το να στέκεται… παρανυφάκι το παιδί των «νυμφευομένων», καρπός του … προηγούμενου γάμου τους, του «πολιτικού» ή της προγαμιαίας συμβιώσεώς τους!
· Γελοιοποίησις το να φωνάζουν όλοι στο παιδάκι: «Και στα δικά σου»! εννοώντας αυτό που σε λίγο θα του κάνουν. Το ξεντύνουν και το βαφτίζουν, μέσα σε γέλια και καγχασμούς!
· Μα επί τέλους, πότε η Εκκλησία θα περιφρουρήσει τη σοβαρότητά της, την ιερότητα των τελουμένων αγιαστικών πράξεών της;
· Μια Εκκλησία, που δεν εμπνέει την εγκράτεια προς αποφυγή προγαμιαίων σχέσεων, που τελεί κατά μαγικό τρόπο αγιαστικές πράξεις και δεν καλεί τον λαό κυριολεκτικά σε μετάνοια και συνειδητή μετοχή των τελουμένων, μια Εκκλησία που ανέχεται κυριολεκτικά ξεγυμνωμένες «νύμφες», που συμπράττει στη γελοιοποίηση των θείων της μυστηρίων, μια τέτοια Εκκλησία όχι απλώς προδίδει την αποστολή της, αλλά και γίνεται συνένοχος για τρία τραγικά Δ(έλτα).
Γι’ αυτά όμως στο επόμενο.
