συνομιλία μεταξύ του Θεολόγου-Εκπαιδευτικού
κ. Ηλία Λιαμή και του Πρωτοπρεσβυτέρου Αντωνίου Καλλιγέρη με θέμα «Το όπλο της ελπίδας».
Η αρχή έγινε με τον κ. Λιαμή να παρουσιάζει τον ίδιο καθώς και τον συνομιλητή του, αναφέροντας πως πρόκειται για ανθρώπους που συναναστρέφονται καθημερινά με παιδιά- λόγω της εκπιδευτικής τουςιδιότηττας ενώ διασαφήνισε πως επρόκειτο για μία συζήτηση που αποτελούσε κατάθεση προσωπικών σκέψεων. Ξεκινώντας από τον τίτλο της συζήτησης εξήγησε ότι η αφορμή για την προμετωπίδα της συζήτησης είναι το γεγονός ότι ζούμε σε μια σκληρή εμπόλεμη κατάσταση στην οποία δεν μπορούμε να εντοπίσουμε πλήρως τον εχθρό, αναφέροντας χαρακτηριστικά ότι «αυτό που τελικά αρχίζει και φαίνεται ότι είναι τελικά ο αντίπαλος είναι το να πιστεύει κανείς ότι στη φάση που βρίσκεται, και στην οποία τον βρήκε αυτό το σκληρό σκηνικό, όλα τελείωσαν πλέον και δεν υπάρχει φως».
Εν συνεχεία, ειπώθηκε η άποψη ότι το πολύ ενδιαφέρον είναι ότι δεν υπάρχει καμία σχέση της ψυχικής διάθεσης και της ελπίδας που κουβαλάει καθένας, με την οικονομική του κατάσταση.
Εν συνεχεία, ειπώθηκε η άποψη ότι το πολύ ενδιαφέρον είναι ότι δεν υπάρχει καμία σχέση της ψυχικής διάθεσης και της ελπίδας που κουβαλάει καθένας, με την οικονομική του κατάσταση.
Συμπληρώνοντας, ο π. Αντώνιος υποστήριξε ότι ήρθε η ώρα να τελειώσουμε την αναζήτηση του ποιος και ποιες συνθήκες φταίνε. Όπως είπε χαρακτηριστικά «αυτό που πρέπει να βρούμε είναι το όραμα, το πώς θα πάμε μπροστά. Για τον ορίζοντα που υπάρχει μπροστά και για το όραμα που κρύβει η λέξη «ελπίδα».
Συνέχισε λέγοντας πως η εποχή κρύβει κάτι καινούργιο που μας προκαλεί άγχος. Η κρίση δοκιμάζει τις αντοχές και την ανθρωπιά μας, ενώ μας δοκιμάζει στο αν θα δείξουμε τα πάθη ή τις αρετές μας. «Πρέπει να βλέπουμε την εποχή μας σαν μια μήτρα που κυοφορεί μια νέα πραγματικότητα», υποστήριξε ο π. Αντώνιος και διερωτήθηκε μήπως είναι μια ευκαιρία για τους Χριστιανούς να δώσουμε πάλι μαρτυρία για τον καινούργιο κόσμο που ανατέλλει.
Η συζήτηση συνεχίστηκε με μια αναφορά του κ. Λιαμή στο θυμό, τον εσωστρεφή θυμό των ανθρώπων, που δεν είναι ικανή αιτία για να αλλάξει κάτι, ενώ και οι δύο συνομιλητές συμφώνησαν στην ύπαρξη κενού στο να υπάρχουμε ως κοινότητα. Κάνοντας εκτενή μνεία για την ύπαρξη της ενορίας ως κοινότητα στη σημερινή εποχή, έβγαλαν το συμπέρασμα ότι «Έχει λήξει ο παραδοσιακός τρόπος λειτουργίας της ενορίας και τώρα ξανασυζητείται».
Προς το τέλος της συζήτησης, οι δυο συνομιλητές αναφερόμενοι σε παραδείγματα από προσωπικά τους βιώματα και από παλαιότερες συζητήσεις τους, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι «νόημα ζωής, ελπίδα ως όπλο, είναι να αρχίσουμε να υποψιαζόμαστε ότι κάποιοι από εμάς περιμένουν και δεν έχουμε δικαίωμα να βλέπουμε πώς πάει η ζωή μας μόνο από το πώς πάνε τα σχέδια». Η καταληκτική πρόταση ειπώθηκε από τον κ. Λιαμή ο οποίος ανέφερε ότι η ελπίδα βρίσκεται στην μετατόπιση του νοήματος ζωής στις ανθρώπινες σχέσεις και μέσα από την ευαισθησία που θα αναπτυχθεί στο μεταξύ μας να βγει κανείς στους δρόμους για οράματα πανανθρώπινα.
Συνέχισε λέγοντας πως η εποχή κρύβει κάτι καινούργιο που μας προκαλεί άγχος. Η κρίση δοκιμάζει τις αντοχές και την ανθρωπιά μας, ενώ μας δοκιμάζει στο αν θα δείξουμε τα πάθη ή τις αρετές μας. «Πρέπει να βλέπουμε την εποχή μας σαν μια μήτρα που κυοφορεί μια νέα πραγματικότητα», υποστήριξε ο π. Αντώνιος και διερωτήθηκε μήπως είναι μια ευκαιρία για τους Χριστιανούς να δώσουμε πάλι μαρτυρία για τον καινούργιο κόσμο που ανατέλλει.
Η συζήτηση συνεχίστηκε με μια αναφορά του κ. Λιαμή στο θυμό, τον εσωστρεφή θυμό των ανθρώπων, που δεν είναι ικανή αιτία για να αλλάξει κάτι, ενώ και οι δύο συνομιλητές συμφώνησαν στην ύπαρξη κενού στο να υπάρχουμε ως κοινότητα. Κάνοντας εκτενή μνεία για την ύπαρξη της ενορίας ως κοινότητα στη σημερινή εποχή, έβγαλαν το συμπέρασμα ότι «Έχει λήξει ο παραδοσιακός τρόπος λειτουργίας της ενορίας και τώρα ξανασυζητείται».
