Τριάντα χρόνια συμπληρώθηκαν στις 15.11.2013 από την ανακήρυξη του Τουρκοκυπριακού ψευδοκράτους. Συνέπεσε και με την εκδημία του Γλαύκου
Κληρίδη, παλαιμάχου πολιτικού και πρώην Προέδρου της Κύπρου, ο οποίος υπήρξε αγνός Έλληνας, παρά την εμμονή του υπέρ του σχεδίου Ανάν. Ο Ελληνισμός μέχρι σήμερα κατόρθωσε να εμποδίσει την αναγνώριση των κατεχομένων εδαφών ως κρατικής οντότητας και να επιβάλει διεθνώς την Κυπριακή Δημοκρατία ως τον μόνο νόμιμο εκπρόσωπο των κατοίκων της Μεγαλονήσου. Απαιτείται προσοχή στην αποφυγή λαθών για να διατηρήσουμε αυτά που επιτύχαμε. Μία ανασκόπηση της Τουρκοκυριακής πολιτικής εξάγει χρήσιμα διδάγματα:
Έτυχε να βρεθώ στην Κύπρο την ημέρα της ανακηρύξεως του ψευδοκράτους από τον μακαρίτη Ραούφ Ντενκτάς, σφαγέα των Ελληνοκυπρίων και εφαρμοστή των εντολών των στρατοκρατών της Άγκυρας. Μού έκανε εντύπωση η αρθρογραφία του τουρκοκυπριακού Τύπου, όπως μεταφράσθηκε και δημοσιεύθηκε στις ελληνοκυπριακές εφημερίδες. Ακόμη και οι αριστερές φωνές των Τουρκοκυπρίων πανηγύριζαν με το επιχείρημα ότι έτσι δικαιώνεται η αρχή των εθνοτήτων του Λένιν. Οι Τούρκοι της Κύπρου είναι ενωμένοι κατά του Ελληνισμού, ασχέτως κομματικών ή ιδεολογικών διαφορών που έχουν μεταξύ τους. Αυτό δεν μπόρεσαν ή δεν θέλησαν αν καταλάβουν οι επικεφαλής του ΑΚΕΛ, της Αριστεράς των Ελληνοκυπρίων και καλλιέργησαν μία αφελή έως ουτοπική αντίληψη ότι θα βρουν τρόπο συνεννοήσεως με τα «προοδευτικά» στοιχεία της άλλης πλευράς. Επικίνδυνοι ακροβατισμοί που κατέρρευσαν παταγωδώς κατά τη αποτυχημένη Προεδρία του ΑΚΕΛικού Δημήτρη Χριστόφια.
Μία άλλη αυταπάτη μερικών Ελλαδιτών και Ελληνοκυπρίων είναι η αναζήτηση γεφυρών μέσα από την ιστορική καταγωγή των Τουρκοκυπρίων. Διαβάσαμε για Ελληνόφωνους Μουσουλμάνους και άλλα εντυπωσιακά αλλά κενά περιεχομένου. Ναι, μέχρι τις αρχές του προηγουμένου αιώνος αρκετοί Μουσουλμάνοι της Κύπρου γνώριζαν ότι ήσαν εξισλαμισμένοι Έλληνες Ορθόδοξοι, οι γνωστοί Λινομπάμπακοι (και λινάρι και βαμβάκι, μικτού θρησκεύματος). Όμως αυτές οι αναμνήσεις έσβησαν οριστικά με την επιβολή του Κεμαλισμού στην Τουρκία και την προπαγάνδα που επεκτάθηκε στην Κύπρο από τη δεκαετία του 1920. Στο αποκορύφωμα των αγώνων του Κυπριακού Ελληνισμού, οι αγωνιστές για την Ένωση με την Ελλάδα (1955-1959) βρήκαν απέναντι τους Τουρκοκυπρίους ως αντιπάλους και φανατικούς υποστηρικτές της Βρετανικής αποικιοκρατίας. Τουρκοκύπριοι έσφαζαν Έλληνες σε χωριά, Τουρκοκύπριοι υπηρετούσαν ως αστυνομικοί των Άγγλων και έδερναν Ελληνόπουλα του σχολείου, Τουρκοκύπριοι απαγχόνιζαν ως δήμιοι τα παλληκάρια της Κύπρου που θανατώθηκαν μαχόμενα υπέρ Πίστεως και Πατρίδος.
Ο αρνητικότατος ρόλος των Τουρκοκυπρίων συνεχίσθηκε μέχρι το 1974. Από την ανταρσία τους τον Δεκέμβριο του 1963 μέχρι και την εισβολή του Αττίλα, εκπαιδεύονταν, έκρυβαν όπλα και ακολουθούσαν πιστά τα σχέδια που εκπόνησε από το 1954 η Άγκυρα για κατάληψη μέρους ή όλης της Νήσου. Ο ίδιος ο Ντενκτάς παραδέχθηκε στον δημοσιογράφο Σταύρο Σιδερά ότι πολλοί από τους αγνοουμένους του Ιουλίου-Αυγούστου 1974 σφαγιάσθηκαν από παραστρατιωτικές ομάδες Τουρκοκυπρίων που ο ίδιος οργάνωσε. Φυσικά αυτό δεν σημαίνει ότι θα παύσουμε να ερευνούμε την τύχη των αγνοουμένων μας. Απλώς καλό είναι να κρατούν την ομολογία του Ραούφ Ντενκτάς στον νου τους όσοι καλοπιάνουν την Τουρκυπριακή παράνομη ηγεσία και ελπίζουν σε διαλλακτική στάση.
Σήμερα στα Κατεχόμενα κατοικούν λίγοι Τουρκοκύπριοι και πολλοί έποικοι από την Ανατολία Το ΝΑΙ στο σχέδιο Ανάν το 2004 το είπαν κυρίως οι έποικοι, οι κουβαλητοί, αυτοί που παραβιάζουν κάθε διεθνή συνθήκη περί αλλοιώσεως πληθυσμιακών και εθνολογικών δεδομένων. Ουδεμία συζήτηση μπορεί να γίνει για λύση του Κυπριακού με τον στρατό του Αττίλα και τους εποίκους παρόντες. Αν δεν προβλέπεται η αποχώρησή της είναι σαν να νομιμοποιούμε την εισβολή.
Η διαπραγμάτευση επί της λογικής των δύο συνιστώντων κρατιδίων (states) βλάπτει. Να αναζητήσουμε μία λύση που θα σέβεται το ευρωπαϊκό κεκτημένο και δεν θα παγιώνει τον Αττίλα.
Κληρίδη, παλαιμάχου πολιτικού και πρώην Προέδρου της Κύπρου, ο οποίος υπήρξε αγνός Έλληνας, παρά την εμμονή του υπέρ του σχεδίου Ανάν. Ο Ελληνισμός μέχρι σήμερα κατόρθωσε να εμποδίσει την αναγνώριση των κατεχομένων εδαφών ως κρατικής οντότητας και να επιβάλει διεθνώς την Κυπριακή Δημοκρατία ως τον μόνο νόμιμο εκπρόσωπο των κατοίκων της Μεγαλονήσου. Απαιτείται προσοχή στην αποφυγή λαθών για να διατηρήσουμε αυτά που επιτύχαμε. Μία ανασκόπηση της Τουρκοκυριακής πολιτικής εξάγει χρήσιμα διδάγματα:
Έτυχε να βρεθώ στην Κύπρο την ημέρα της ανακηρύξεως του ψευδοκράτους από τον μακαρίτη Ραούφ Ντενκτάς, σφαγέα των Ελληνοκυπρίων και εφαρμοστή των εντολών των στρατοκρατών της Άγκυρας. Μού έκανε εντύπωση η αρθρογραφία του τουρκοκυπριακού Τύπου, όπως μεταφράσθηκε και δημοσιεύθηκε στις ελληνοκυπριακές εφημερίδες. Ακόμη και οι αριστερές φωνές των Τουρκοκυπρίων πανηγύριζαν με το επιχείρημα ότι έτσι δικαιώνεται η αρχή των εθνοτήτων του Λένιν. Οι Τούρκοι της Κύπρου είναι ενωμένοι κατά του Ελληνισμού, ασχέτως κομματικών ή ιδεολογικών διαφορών που έχουν μεταξύ τους. Αυτό δεν μπόρεσαν ή δεν θέλησαν αν καταλάβουν οι επικεφαλής του ΑΚΕΛ, της Αριστεράς των Ελληνοκυπρίων και καλλιέργησαν μία αφελή έως ουτοπική αντίληψη ότι θα βρουν τρόπο συνεννοήσεως με τα «προοδευτικά» στοιχεία της άλλης πλευράς. Επικίνδυνοι ακροβατισμοί που κατέρρευσαν παταγωδώς κατά τη αποτυχημένη Προεδρία του ΑΚΕΛικού Δημήτρη Χριστόφια.
Μία άλλη αυταπάτη μερικών Ελλαδιτών και Ελληνοκυπρίων είναι η αναζήτηση γεφυρών μέσα από την ιστορική καταγωγή των Τουρκοκυπρίων. Διαβάσαμε για Ελληνόφωνους Μουσουλμάνους και άλλα εντυπωσιακά αλλά κενά περιεχομένου. Ναι, μέχρι τις αρχές του προηγουμένου αιώνος αρκετοί Μουσουλμάνοι της Κύπρου γνώριζαν ότι ήσαν εξισλαμισμένοι Έλληνες Ορθόδοξοι, οι γνωστοί Λινομπάμπακοι (και λινάρι και βαμβάκι, μικτού θρησκεύματος). Όμως αυτές οι αναμνήσεις έσβησαν οριστικά με την επιβολή του Κεμαλισμού στην Τουρκία και την προπαγάνδα που επεκτάθηκε στην Κύπρο από τη δεκαετία του 1920. Στο αποκορύφωμα των αγώνων του Κυπριακού Ελληνισμού, οι αγωνιστές για την Ένωση με την Ελλάδα (1955-1959) βρήκαν απέναντι τους Τουρκοκυπρίους ως αντιπάλους και φανατικούς υποστηρικτές της Βρετανικής αποικιοκρατίας. Τουρκοκύπριοι έσφαζαν Έλληνες σε χωριά, Τουρκοκύπριοι υπηρετούσαν ως αστυνομικοί των Άγγλων και έδερναν Ελληνόπουλα του σχολείου, Τουρκοκύπριοι απαγχόνιζαν ως δήμιοι τα παλληκάρια της Κύπρου που θανατώθηκαν μαχόμενα υπέρ Πίστεως και Πατρίδος.
Ο αρνητικότατος ρόλος των Τουρκοκυπρίων συνεχίσθηκε μέχρι το 1974. Από την ανταρσία τους τον Δεκέμβριο του 1963 μέχρι και την εισβολή του Αττίλα, εκπαιδεύονταν, έκρυβαν όπλα και ακολουθούσαν πιστά τα σχέδια που εκπόνησε από το 1954 η Άγκυρα για κατάληψη μέρους ή όλης της Νήσου. Ο ίδιος ο Ντενκτάς παραδέχθηκε στον δημοσιογράφο Σταύρο Σιδερά ότι πολλοί από τους αγνοουμένους του Ιουλίου-Αυγούστου 1974 σφαγιάσθηκαν από παραστρατιωτικές ομάδες Τουρκοκυπρίων που ο ίδιος οργάνωσε. Φυσικά αυτό δεν σημαίνει ότι θα παύσουμε να ερευνούμε την τύχη των αγνοουμένων μας. Απλώς καλό είναι να κρατούν την ομολογία του Ραούφ Ντενκτάς στον νου τους όσοι καλοπιάνουν την Τουρκυπριακή παράνομη ηγεσία και ελπίζουν σε διαλλακτική στάση.
Σήμερα στα Κατεχόμενα κατοικούν λίγοι Τουρκοκύπριοι και πολλοί έποικοι από την Ανατολία Το ΝΑΙ στο σχέδιο Ανάν το 2004 το είπαν κυρίως οι έποικοι, οι κουβαλητοί, αυτοί που παραβιάζουν κάθε διεθνή συνθήκη περί αλλοιώσεως πληθυσμιακών και εθνολογικών δεδομένων. Ουδεμία συζήτηση μπορεί να γίνει για λύση του Κυπριακού με τον στρατό του Αττίλα και τους εποίκους παρόντες. Αν δεν προβλέπεται η αποχώρησή της είναι σαν να νομιμοποιούμε την εισβολή.
Η διαπραγμάτευση επί της λογικής των δύο συνιστώντων κρατιδίων (states) βλάπτει. Να αναζητήσουμε μία λύση που θα σέβεται το ευρωπαϊκό κεκτημένο και δεν θα παγιώνει τον Αττίλα.
