Ο Σεβασμιώτατος προχείρισε σε Πνευματικό τον Εφημέριο του Ναού π. Χρήστο Παλάγγα και αναφέρθηκε στην σπουδαιότητα του Μυστηρίου της Μετανοίας και στον ρόλο του Πνευματικού στη ζωή της Εκκλησίας. Σημείωσε χαρακτηριστικά ότι «στην Ορθόδοξη πατρίδα μας, τουλάχιστον μέχρι τώρα, με τη Χάρη του Θεού, αυτό το Μυστήριο παραμένει ζωντανό και επιτρέψτε μου να προσθέσω και το πλέον ανιδιοτελές μυστήριο. Ουδείς μπορεί να κατηγορήσει τους Ορθοδόξους Κληρικούς της Ελλάδος ότι έχουν ιδιοτέλεια και γι' αυτό το Μυστήριο. Είναι το Μυστήριο που δωρεάν παρέχεται, όπου οι πιστοί βρίσκουν και εξαγορεύουν τις αμαρτίες τους και λαμβάνουν τη συγχώρεση. Βρίσκουν την ηρεμία, τη γαλήνη και τη σωτηρία της ψυχής τους, παίρνουν πνευματική καθοδήγηση και μένουν ζωντανά μέλη του σώματος του Χριστού...»
Ο Σεβασμιώτατος επεσήμανε ότι «το Μυστήριο της Εξομολογήσεως γίνεται μυστήριο σωτηρίας, τελικά, γιατί καλείται ο άνθρωπος να αντλήσει και πάλι δύναμη μέσα από τη μετάνοια, να ξαναβαπτισεί, ουσιαστικά, στην κολυμβήθρα του Αγίου Πνεύματος και με καθαρότητα, να επανέλθει στο ζωντανό Σώμα του Χριστού, που είναι η Εκκλησία και να κοινωνήσει Χριστό στη Θεία Ευχαριστία... Και ο πνευματικός, έχοντας τη Χάρη, αναλαμβάνει να δώσει το δώρο. Δεν είναι κοινός άνθρωπος ο ιερέας. Είναι ο ιερέας του Χριστού. Δεν είναι η ανθρώπινη αγιοσύνη, είναι η Αγιότητα του Χριστού. Δεν είναι η αξία ενός ανθρώπου, είναι το δώρο του Αγίου Πνεύματος που κάνει το Μυστήριο αυτό ζωντανό και αυθεντικό ... Ο ιερέας, ως άνθρωπος που ξέρει τί σημαίνει αμαρτία και πτώση, είναι ο πιο αυθεντικός εκφραστής του ελέους του Θεού. Γιατί το Μυστήριο της μετανοίας και εξομολογήσεως δεν είναι δικαστήριο, δεν είναι απονομή δικαιοσύνης, όπως οι άνθρωποι την γνωρίζουμε και τη θέλουμε. Είναι κατεξοχήν έκφραση αγάπης και ελέους του Θεού. Είναι φιλανθρωπία του Θεού. Είναι σωτηρία που χαρίζεται στον άνθρωπο...»
Στο σημείο αυτό ο Σεβασμιώτατος αναφέρθηκε στον πειρασμικό κίνδυνο που αντιμετωπίζουν συχνά οι Ιερείς - Πνευματικοί: «Και ο κίνδυνος είναι ο ιερέας να λησμονήσει ότι δεν είναι αυτός στον οποίο καλούνται οι άνθρωποι να εναποθέσουν τις αμαρτίες και να πάρουν συγχώρεση. Είναι ο ενδιάμεσος μεταξύ του ανθρώπου, του πιστού και του Χριστού. Δεν είναι αυτός που πρέπει να στήσει το είδωλό του για να το προσκυνούν οι άνθρωποι, όταν γονατίζουν ενώπιόν του, αλλά αυτός θα πρέπει να χάνεται και ο Χριστός να παίρνει τη θέση του. Εδώ είναι το πιο λεπτό σημείο της πνευματικής καθοδήγησης και της ουσιαστικής αξίας ενός πνευματικού. Αρέσκεται ο άνθρωπος, πολλές φορές, να ακούει λόγια καλά από τους πιστούς του, τα πνευματικά του παιδιά και πολλές φορές αντλούμε δύναμη και νιώθουμε ασφαλείς γιατί τα πνευματικά μας παιδιά μάς αγαπούν. Πολλές φορές, φτάνουν ακόμα και να μάς λατρεύουν, θα έλεγε κανείς, να μάς εμπιστεύονται τα πάντα. Αλλοίμονο στον Πνευματικό που θα βασισθεί σε αυτό και θα νιώσει ότι κάτι έγινε και κάτι είναι. Τότε θα έχει στήσει ένα είδωλο και πρέπει πάντοτε να ενθυμούμεθα ότι τα είδωλα κάποια στιγμή γκρεμίζονται και μαζί τους γκρεμίζονται και οι ψυχές μας...»
Ανήμερα της εορτής τελέστηκε πανηγυρική Θεία Λειτουργία, ιερουργούντος του Σεβ. Μητροπολίτου μας κ. Ιγνατίου. Τον Θείο Λόγο κήρυξε ο Ιεροκήρυκας Αρχιμ. Χρυσόστομος Παπαδόπουλος.
