Πρέπει ο ψηφοφόρος να γνωρίζει «σε τί Θεό πιστεύει» και αν πιστεύει ο α η β πολιτικός ηγέτης, διότι αυτές οι πεποιθήσεις επηρεάζουν μία σειρά πολιτικών αποφάσεων. Νομοθετήματα σχετικά με την παιδεία, την οικογένεια, τη μισθοδοσία του κλήρου, την πολιτιστική μας συνέχεια και άλλα θέματα ψηφίζονται ή καταψηφίζονται με κριτήριο -συν τοις άλλοις- τη στάση των πολιτικών απέναντι στον Θεό και την Εκκλησία.
Ανέκαθεν ο Ελληνισμός θεωρούσε βασικό κριτήριο επιλογής αρχόντων τον σεβασμό στην πατροπαράδοτη θρησκεία. Ο Αριστοτέλης στο έργο του ΑΘΗΝΑΙΩΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ (Κεφ. LV) γράφει ότι στην αθηναϊκή δημοκρατία, την οποία σήμερα όλοι θαυμάζουμε, η Βουλή και το δικαστήριο επέλεγαν τους 9 Άρχοντες (υπουργούς) με τις εξής ερωτήσεις: Αν οι γονείς τους κατάγονται από την Αθήνα, αν οι ίδιοι λατρεύουν τους πατρώους Θεούς και σε ποιούς ναούς, αν υπηρέτησαν την πατρίδα ως στρατιώτες, αν σέβονται τους γονείς τους και αν πληρώνουν τους φόρους. Μάλιστα οι υποψήφιοι εκαλούντο να προσκομίσουν μάρτυρες ότι ασκούν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα.
Στη δημοκρατική Γαλλία, παρά τον πλήρη χωρισμό θρησκευτικού και δημόσιου τομέα, οι υποψήφιοι για την Προεδρία δηλώνουν συχνά τα θρησκευτικά τους πιστεύω και τις απόψεις τους για τη θρησκευτική αγωγή των νέων. Κατά τις Προεδρικές Εκλογές του 2007 ο δεξιός Σαρκοζί, ο κεντρώος Μπαϋρού, η σοσιαλίστρια Σεγκολέν Ρουαγιάλ και η κομμουνίστρια Μαρί Ζωρζ Μπυφέ εξήγησαν στην εφημερίδα ΦΙΓΚΑΡΟ τις απόψεις τους. Με έκπληξη μάθαμε ότι όλοι τους είχαν αποφοιτήσει από ιδιωτικά σχολεία Ρωμαιοκαθολικών αδελφοτήτων. Μάλιστα όλοι τόνισαν ότι τους έκανε καλό η διδασκαλία του χριστιανικού θρησκευτικού μαθήματος.
Αλλά και σε επίπεδο Ευρ. Ενώσεως θυμούμαι τον Πρόεδρο της Κομμισσιόν Ζακ Ντελόρ να δηλώνει ότι ασκεί κάθε Κυριακή τα καθήκοντά του ως πιστός Καθολικός.
Σέβομαι τον άθεο, αλλά δεν τον ψηφίζω.
