Ήρθε στο Αρχονταρίκι του Ιερού Ναού Αγίου Διονυσίου εν Ολύμπω Βελβεντού κρατώντας μια τσάντα, γεμάτη με διάφορα τρόφιμα: φρούτα, χυμό, κρουασανάκια, ζάχαρη, πατατάκια κ. ά. Άπλωσε το χέρι του, μου την παρέδωσε και μου είπε:
‘’Να τα δώσεις, σε ανθρώπους που έχουν ανάγκη, πάτερ. Όπου ξέρεις, εσύ. Όλοι άνθρωποι είμαστε. Σε κάποια στιγμή πρέπει να βοηθάς. Να βοηθάμε ο ένας τον άλλο. Όσο μπορεί ο καθένας να βοηθάει. Όχι με το ζόρι. Κι εμάς, μας στήριξε πολύ η εκκλησία. Και πάντα μας βοηθάει. Όλη την οικογένεια. Τώρα που μπορούμε, έστω με λίγα, να βοηθήσουμε και εμείς. Κάποιοι άλλοι ίσως να έχουν μεγαλύτερη ανάγκη από μας. Και στο σχολείο, όταν μας ζητούν κάτι με τα παιδιά, το στέλνουμε. Κάνουμε, προσπαθούμε να κάνουμε, ό,τι περνάει από το χέρι μας’’.
Τα παραπάνω όλα: η σκέψη, η καθαρή καρδιά, η κίνηση, η ενέργεια, η κινητοποίηση και συνεργασία όλων αυτών των λειτουργιών, μαζί με τον αυθόρμητο λόγο, ανήκουν στον Ελευθέριο Ντολάνι. Αλβανό υπήκοο. 41 ετών. Οικονομικό μετανάστη στην Ελλάδα. Οικογενειάρχη. Με σύζυγο την Τριανταφυλιά, 36 ετών. Και με δύο παιδιά. Τη Στέλλα, 14 και την Κατερίνα 8 ετών, μαθήτριες. Η Στέλλα σπουδάζει και μουσική. Κατάγονται από το Μπεράτι. Κατοικούν, ζουν και εργάζονται στο Βελβεντό από το 1998. Ο πατέρας εργάζεται, όπου βρει εργασία. Στην οικοδομή, στο χωράφι, παντού.
‘’Λέμε δόξα τω Θεώ, να είμαστε γεροί. Να μπορούμε να πληρώνουμε το νοίκι και να μεγαλώνουμε τα παιδιά. Τα παιδιά είναι η χαρά μας. Δε θέλουμε περισσότερα’’, λέει ο πατέρας και συμφωνεί η μάνα.
Πίσω από την εξωτερική διαφοροποίηση ανθρώπων και πραγμάτων του συλλογικού βίου και πίσω από τους καλλιεργούμενους πολεμικούς και αλληλοεξοντωτικούς διπολισμούς και απορρίψεις (που οργανώνονται από κέντρα συνεργαζόμενων εξουσιών και που συμπαρασύρουν στον κατήφορο του φανατισμού ολόκληρα έθνη και τοπικές κοινωνίες) αναδύεται το ήρεμο και γλυκό πρόσωπο της ανθρωπιάς και της άδολης καλοσύνης των ανθρώπων της διπλανής πόρτας, της διπλανής τοπικής κοινωνίας, του διπλανού έθνους.
Αυτοί που έχουν αυτιά για ν’ ακούν, ας ακούν.
‘’Να τα δώσεις, σε ανθρώπους που έχουν ανάγκη, πάτερ. Όπου ξέρεις, εσύ. Όλοι άνθρωποι είμαστε. Σε κάποια στιγμή πρέπει να βοηθάς. Να βοηθάμε ο ένας τον άλλο. Όσο μπορεί ο καθένας να βοηθάει. Όχι με το ζόρι. Κι εμάς, μας στήριξε πολύ η εκκλησία. Και πάντα μας βοηθάει. Όλη την οικογένεια. Τώρα που μπορούμε, έστω με λίγα, να βοηθήσουμε και εμείς. Κάποιοι άλλοι ίσως να έχουν μεγαλύτερη ανάγκη από μας. Και στο σχολείο, όταν μας ζητούν κάτι με τα παιδιά, το στέλνουμε. Κάνουμε, προσπαθούμε να κάνουμε, ό,τι περνάει από το χέρι μας’’.
Τα παραπάνω όλα: η σκέψη, η καθαρή καρδιά, η κίνηση, η ενέργεια, η κινητοποίηση και συνεργασία όλων αυτών των λειτουργιών, μαζί με τον αυθόρμητο λόγο, ανήκουν στον Ελευθέριο Ντολάνι. Αλβανό υπήκοο. 41 ετών. Οικονομικό μετανάστη στην Ελλάδα. Οικογενειάρχη. Με σύζυγο την Τριανταφυλιά, 36 ετών. Και με δύο παιδιά. Τη Στέλλα, 14 και την Κατερίνα 8 ετών, μαθήτριες. Η Στέλλα σπουδάζει και μουσική. Κατάγονται από το Μπεράτι. Κατοικούν, ζουν και εργάζονται στο Βελβεντό από το 1998. Ο πατέρας εργάζεται, όπου βρει εργασία. Στην οικοδομή, στο χωράφι, παντού.
‘’Λέμε δόξα τω Θεώ, να είμαστε γεροί. Να μπορούμε να πληρώνουμε το νοίκι και να μεγαλώνουμε τα παιδιά. Τα παιδιά είναι η χαρά μας. Δε θέλουμε περισσότερα’’, λέει ο πατέρας και συμφωνεί η μάνα.
Πίσω από την εξωτερική διαφοροποίηση ανθρώπων και πραγμάτων του συλλογικού βίου και πίσω από τους καλλιεργούμενους πολεμικούς και αλληλοεξοντωτικούς διπολισμούς και απορρίψεις (που οργανώνονται από κέντρα συνεργαζόμενων εξουσιών και που συμπαρασύρουν στον κατήφορο του φανατισμού ολόκληρα έθνη και τοπικές κοινωνίες) αναδύεται το ήρεμο και γλυκό πρόσωπο της ανθρωπιάς και της άδολης καλοσύνης των ανθρώπων της διπλανής πόρτας, της διπλανής τοπικής κοινωνίας, του διπλανού έθνους.
Αυτοί που έχουν αυτιά για ν’ ακούν, ας ακούν.
