Βρισκόμαστε στη μέση της Μεγάλης Σαρακοστής.
Η προσπάθεια μας η φυσική και πνευματική,
αν είναι συστηματική και συνεχής,
αρχίζει να μας γίνεται αισθητή,
το φόρτωμα να γίνεται πιο βαρύ,
η κόπωση πιο φανερή.
Σ’ αυτό το σημείο της πορείας
προς τη συνάντηση με τον αναστημένο Χριστό
η Εκκλησία προβάλλει το Σταυρό.
Σε ποιές όμως περιπτώσεις μπορεί κανείς σήμερα
να μιλά για μαρτύριο και για σταυρό;
Μήπως αυτά είναι ηρωικές πραγματικότητες
του παρελθόντος της Εκκλησίας;
Ο συνεπής Χριστιανισμός δεν είναι μόνο ιστορικό παρελθόν,
αλλά μπορεί να είναι και ζωντανό παρόν.
Οι ήρωες της πίστης και οι άγιοι της Εκκλησίας μας
δεν είναι μόνον μορφές του μακρινού παρελθόντος·
μπορούν να γίνουν και ζωντανές πραγματικότητες
στην εποχή μας.
Αλλά δεν μπορούμε να σηκώσουμε το σταυρό μας
και ν' ακολουθήσουμε το Χριστό
αν δεν ατενίζουμε το Σταυρό
που Εκείνος σήκωσε για να μας σώσει.
Ο βίος μας μοιάζει με μια απέραντη θάλασσα
στα κύματα της οποίας κλυδωνίζεται καθημερινά
ο προσωπικός κόσμος του καθενός από εμάς.
Γι’ αυτό, απόλυτη εφαρμογή
έχει ο σοφός λόγος της Αγίας Συγκλητικής,
η οποία χαρακτηρίζει το Σταυρό τού Κυρίου «ιστίο»,
με το οποίο
μπορούμε να διαπλεύσουμε το πέλαγος της ζωής.
Πραγματικά, δίχως τον Σταυρό, ο Χριστιανός
δεν θα είχε τη δύναμη να προχωρήσει, ν’ αγωνιστεί σκληρά
με τους πειρασμούς, το σατανά,
τις αντίθεες δυνάμεις του κόσμου και να νικήσει τελικά.
Όπως η σημαία, που δεν είναι παρά ένα κομμάτι απλό πανί,
μας κάνει να θυμούμαστε τα ιερά και τα όσια
της πολυβασανισμένης μας πατρίδας,
έτσι και με το Σταυρό, ο νους μας πηγαίνει στο Γολγοθά
και στέκεται νοερά
δίπλα στην Παναγία και στον αγαπημένο μαθητή
και κλαίει από αγάπη για Εκείνον
και πίνει από την ανοιχτή θεία πληγή τη ζωή
που βλάστησε για να λυτρωθούν οι αμαρτωλοί.
Στο κατώφλι του 21ου αι., που φαντάζει βασανιστικό
και τρομακτικό
μπροστά στο άγνωστο της τρίτης χιλιετίας,
ο άνθρωπος μοιάζει ανήμπορος ν’ ανταπεξέλθει
στις προκλήσεις της ιστορίας.
Κατά στο παρελθόν, αναζήτησε ποικίλα στηρίγματα,
προσπαθώντας να γαντζωθεί και ν’ αυτοεπιβεβαιωθεί.
Η φιλοσοφία, οι τέχνες, ο πολιτισμός, ο αθλητισμός, η πολιτική,
το χρήμα, ήταν οι κατά καιρούς «Θεοί»
που μάγεψαν τον ταλαίπωρο διαβάτη της ιστορίας,
ικανοποιώντας, όμως, μόνο προς στιγμήν
τους πόθους και τα όνειρά του για κάτι ανώτερο,
για κάτι ποιοτικότερο.
Οι καταστάσεις αυτές,
όμως. αντί τελικά ν’ ανοίξουν νέες προοπτικές
και να δημιουργήσουν διεξόδους,
επιβάρυναν την πνευματική αποχαύνωσή του
και τον αποξένωσαν ακόμα πιο πολύ από το περιεχόμενο
της ουσίας του,
που ξεφεύγει τελικά
απ’ αυτά τα περιορισμένα στεγανά,
στα οποία ο ίδιος έχει δεσμεύσει τον εαυτό του.
Όταν ο άνθρωπος το Σταυρό του Χριστού πραγματικά θα δει
για να διακρίνει το φως της Αναστάσεως δεν θα δυσκολευθεί .
Ο Χριστός, ο ενσαρκωμένος Θεός,
μάς συνδέει και πάλι με την πηγή της ζωής.
Έτσι και όποιος θέλει να Τον ακολουθήσει,
πρέπει τον εαυτό του να αρνηθεί.
Μας συμφέρει, λοιπόν, κατά πάντα, να είμεθα με το Θεό,
να είμεθα με την Εκκλησία, να είμεθα με το καλό και ωραίο,
έστω και αν χρειαστεί να σταυρωθούμε, - που πρέπει –
και να ζούμε για το Χριστό.
Η προσπάθεια μας η φυσική και πνευματική,
αν είναι συστηματική και συνεχής,
αρχίζει να μας γίνεται αισθητή,
το φόρτωμα να γίνεται πιο βαρύ,
η κόπωση πιο φανερή.
Σ’ αυτό το σημείο της πορείας
προς τη συνάντηση με τον αναστημένο Χριστό
η Εκκλησία προβάλλει το Σταυρό.
Σε ποιές όμως περιπτώσεις μπορεί κανείς σήμερα
να μιλά για μαρτύριο και για σταυρό;
Μήπως αυτά είναι ηρωικές πραγματικότητες
του παρελθόντος της Εκκλησίας;
Ο συνεπής Χριστιανισμός δεν είναι μόνο ιστορικό παρελθόν,
αλλά μπορεί να είναι και ζωντανό παρόν.
Οι ήρωες της πίστης και οι άγιοι της Εκκλησίας μας
δεν είναι μόνον μορφές του μακρινού παρελθόντος·
μπορούν να γίνουν και ζωντανές πραγματικότητες
στην εποχή μας.
Αλλά δεν μπορούμε να σηκώσουμε το σταυρό μας
και ν' ακολουθήσουμε το Χριστό
αν δεν ατενίζουμε το Σταυρό
που Εκείνος σήκωσε για να μας σώσει.
Ο βίος μας μοιάζει με μια απέραντη θάλασσα
στα κύματα της οποίας κλυδωνίζεται καθημερινά
ο προσωπικός κόσμος του καθενός από εμάς.
Γι’ αυτό, απόλυτη εφαρμογή
έχει ο σοφός λόγος της Αγίας Συγκλητικής,
η οποία χαρακτηρίζει το Σταυρό τού Κυρίου «ιστίο»,
με το οποίο
μπορούμε να διαπλεύσουμε το πέλαγος της ζωής.
Πραγματικά, δίχως τον Σταυρό, ο Χριστιανός
δεν θα είχε τη δύναμη να προχωρήσει, ν’ αγωνιστεί σκληρά
με τους πειρασμούς, το σατανά,
τις αντίθεες δυνάμεις του κόσμου και να νικήσει τελικά.
Όπως η σημαία, που δεν είναι παρά ένα κομμάτι απλό πανί,
μας κάνει να θυμούμαστε τα ιερά και τα όσια
της πολυβασανισμένης μας πατρίδας,
έτσι και με το Σταυρό, ο νους μας πηγαίνει στο Γολγοθά
και στέκεται νοερά
δίπλα στην Παναγία και στον αγαπημένο μαθητή
και κλαίει από αγάπη για Εκείνον
και πίνει από την ανοιχτή θεία πληγή τη ζωή
που βλάστησε για να λυτρωθούν οι αμαρτωλοί.
Στο κατώφλι του 21ου αι., που φαντάζει βασανιστικό
και τρομακτικό
μπροστά στο άγνωστο της τρίτης χιλιετίας,
ο άνθρωπος μοιάζει ανήμπορος ν’ ανταπεξέλθει
στις προκλήσεις της ιστορίας.
Κατά στο παρελθόν, αναζήτησε ποικίλα στηρίγματα,
προσπαθώντας να γαντζωθεί και ν’ αυτοεπιβεβαιωθεί.
Η φιλοσοφία, οι τέχνες, ο πολιτισμός, ο αθλητισμός, η πολιτική,
το χρήμα, ήταν οι κατά καιρούς «Θεοί»
που μάγεψαν τον ταλαίπωρο διαβάτη της ιστορίας,
ικανοποιώντας, όμως, μόνο προς στιγμήν
τους πόθους και τα όνειρά του για κάτι ανώτερο,
για κάτι ποιοτικότερο.
Οι καταστάσεις αυτές,
όμως. αντί τελικά ν’ ανοίξουν νέες προοπτικές
και να δημιουργήσουν διεξόδους,
επιβάρυναν την πνευματική αποχαύνωσή του
και τον αποξένωσαν ακόμα πιο πολύ από το περιεχόμενο
της ουσίας του,
που ξεφεύγει τελικά
απ’ αυτά τα περιορισμένα στεγανά,
στα οποία ο ίδιος έχει δεσμεύσει τον εαυτό του.
Όταν ο άνθρωπος το Σταυρό του Χριστού πραγματικά θα δει
για να διακρίνει το φως της Αναστάσεως δεν θα δυσκολευθεί .
Ο Χριστός, ο ενσαρκωμένος Θεός,
μάς συνδέει και πάλι με την πηγή της ζωής.
Έτσι και όποιος θέλει να Τον ακολουθήσει,
πρέπει τον εαυτό του να αρνηθεί.
Μας συμφέρει, λοιπόν, κατά πάντα, να είμεθα με το Θεό,
να είμεθα με την Εκκλησία, να είμεθα με το καλό και ωραίο,
έστω και αν χρειαστεί να σταυρωθούμε, - που πρέπει –
και να ζούμε για το Χριστό.
