Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας ο κ. Ιγνάτιος προσφώνησε τον Μακαριώτατο, τονίζοντας, μεταξύ άλλων, τα εξής: «Σας υποδεχόμαστε με ειλικρινή αισθήματα χαράς και ευγνωμοσύνης, γιατί ξέρουμε ότι αγαπάτε τον τόπο μας, την τοπική μας Εκκλησία. Αποτελεί μεγάλη τιμή και ευλογία η παρουσία σας σήμερα στον Αλμυρό. Είναι μια ευλογημένη περιοχή, όπου η ιδιωτική πρωτοβουλία, η εργατικότητα, η ενότητα, η δυνατότητα να εκσυγχρονίζει κανείς τα μέσα, δημιουργεί παραγωγή, δίνει οφέλη στον τόπο και προοδεύουν οι άνθρωποι. Ο τόπος αυτός υφίσταται τις μέρες αυτές τη δική του κρίση, όπως όλη η Ελλάδα κι αυτό εσείς το ξέρετε καλύτερα απ' όλους, γιατί είστε πρωτεργάτης στο επίπονο έργο που η Εκκλησία έχει αναλάβει, να κρατήσει το φρόνημα του λαού μας, την ενότητα και τη συνοχή του, να μην αφήσει κανένα άνθρωπο μόνο, χωρίς ένα πιάτο φαγητό, χωρίς κάπου να κοιμηθεί, χωρίς φάρμακα και περίθαλψη. Και θέλουμε και γι' αυτό να σας ευχαριστήσουμε, γιατί έχετε γίνει πρότυπο για όλους μας... Σήμερα, χάρη σε Σας, όλοι, πλέον, σέβονται και εκτιμούν την Εκκλησία, για το έργο που επιτελεί και στις δύσκολες αυτές ημέρες...»
Από τη μεριά του ο Μακαριώτατος κ. Ιερώνυμος ευχαρίστησε για την θερμή υποδοχή και σημείωσε πως «η αλήθεια είναι ότι ο σκοπός της Εκκλησίας είναι ο ίδιος, από τότε που γεννήθηκε και πορεύεται, μέχρι τα έσχατα. Πρώτα απ' όλα να μαθαίνει στον άνθρωπο την πραγματική ζωή. Του μαθαίνει τί σημαίνει πνευματικότητα, ν' αξιολογεί τα πράγματα και να τα βάζει στη σειρά τους, δηλ. ό,τι απαρτίζει την πνευματική πορεία του καθενός από εμάς. Και το δεύτερο, να δίνει αγάπη. Να δούμε τον αδελφό μας τον οιονδήποτε, σαν τον ίδιο τον εαυτό μας. Έτσι, λοιπόν, θα ξεπεράσουμε κι αυτή την κρίση, θα περάσουμε στην απέναντι όχθη, αλλά χρειάζεται αγώνας.
Η Εκκλησία μας, όχι μόνο στο κέντρο, αλλά απ' άκρου εις άκρον της πατρίδας μας, έκανε και κάνει έναν τεράστιο αγώνα αυτή τη στιγμή, ώστε να μη μείνει κανείς μόνος του στις ανάγκες, αλλά να έχει τη συμπαράσταση των άλλων συνανθρώπων. Η ενότητα του λαού μας είναι το πρώτο και το κυριότερο ζητούμενο. Οι ταγοί της Εκκλησίας στάθηκαν στο ύψος τους και διοργάνωσαν, συντόνισαν, συγκέντρωσαν και στη συνέχεια κατένειμαν αυτή την αγάπη, όπως λέγει και ο Απόστολος Παύλος ή οι οικονομολόγοι σήμερα, σε μια οικονομία επάρκειας, η οποία είναι σε θέση να βοηθήσει τον άλλον. Έχοντας υπ' όψιν τί έγινε και τί γίνεται στην Ελλάδα και ιδιαίτερα στην περιοχή των Αθηνών, που είναι πιο ζωντανή η κρίση, μπορώ να πω ότι οι Έλληνες αντέχουν. Είναι δύσκολες οι ώρες και αυτή η αντοχή δεν είναι η οικονομική, αλλά η πνευματική και κάτω απ' αυτή την αντοχή ο καθένας συμβάλει, λίγο ή πολύ, αλλά κυρίως, με το ότι όλοι μαζί μπορούμε να ζήσουμε και να κάνουμε τη ζωή μας ανετότερη, ή τουλάχιστον πιο εύκολη.
Αυτή είναι και η ελπίδα μας και πιστεύουμε ότι το έχουν καταλάβει και οι Έλληνες. Δεν ξέρω αν οι ταγοί μας το έχουν συνειδητοποιήσει, διότι καλή είναι η βοήθεια απ' έξω, καλές είναι οι συναντήσεις και οι συζητήσεις, οι λήψεις των μέτρων, αλλά αυτά είναι ασπιρίνες. Οι ασπιρίνες βοηθάνε στον πυρετό, αλλά δεν θεραπεύουν. Περνάει για λίγο και πάλι ξαναέρχεται η αρρώστια. Η Εκκλησία μας διδάσκει ότι το φάρμακο σε κάθε κρίση, είτε προσωπική, είτε γενικότερη, είναι η μετάνοια. Και μετάνοια σημαίνει «Αλλάζω μυαλό. Αλλάζω πορεία. Κάνω σκέψεις που με βοηθούν ν' ακολουθήσω σωστότερο πρόγραμμα, συνεπέστερη ζωή». Αυτό είναι απαραίτητο σήμερα στην Ελλάδα...».
