Προδημοσίευση: "Σε λευκό και μαύρο"

῎Εχω πολλές φορές ἀπολαύσει τούς εὔχυμους καρπούς τοῦ ὀξυγράφου καλάμου τοῦ φίλου π. Γεωργίου Δορμπαράκη. ῾Η λιπαρά παιδεία του, ἡ συγκροτημένη θεολογική σκέψις του, ὁ παραδοσιακός στοχασμός του, ἡ ὑγιής πνευματική ἀνησυχία καί ἡ πλούσια ἱερατική ἐμπειρία του, σέ συνδυασμό μέ μιά χαριτωμένη εὐφυΐα καί ἄνεσι λόγου κι ἕνα εὐδιάκριτο λογοτεχνικό-ποιητικό τάλαντο, μᾶς ἔχουν χαρίσει πολλές ὄμορφες σελίδες πνευματικῆς οἰκοδομῆς, γόνιμου προβληματισμοῦ καί ψυχικῆς εὐφροσύνης. Σ᾽ αὐτές ἔρχονται νά προστεθοῦν τοῦτες πού ἀκολουθοῦν ἐδῶ “σέ Λευκό καί σέ Μαῦρο”.

Εἴκοσι “᾽Αληθινές ἱστορίες γιά δικαίους καί ἀδίκους”, μᾶς ταξιδεύουν στήν εὐλογημένη ἀτμόσφαιρα τοῦ Γεροντικοῦ, τοῦ Συναξαριστοῦ, τοῦ Εὐεργετινοῦ καί, βεβαίως, τοῦ πάντερπνου Λειμωναρίου. ᾽Αββᾶδες, ἀσκητές, ἐπίσκοποι, ἄνθρωποι ἀρετῆς, ἅγιοι, ληστές, πόρνες, σκοτεινές ψυχές, θεομπαῖκτες, λουλούδια, γαϊδουράγκαθα, ἕνας κόσμος ὁλόκληρος. ἴσιος, στραβός, οὐράνιος, καταχθόνιος, γήϊνος, ἕνας κόσμος περιβεβλημένος “δερματίνους χιτῶνας”, φωτίζεται δυνατά ἀπό τό φῶς τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. ῞Ενα φῶς πού λαμπρύνει, θερμαίνει, ζωογονεῖ, ἀλλά καί καίει. Τρισήλιον φάος ζωῆς, ἀλλά καί πῦρ καταναλῖσκον δικαιοσύνης! Μιά διαρκής κίνησι ἀπό τό “εὖ” στό “φεῦ”, ἀπό τό “φεῦ” στό “εὖ”, ἀπ᾽ τό λευκό στό μαῦρο, ἀπό τό μαῦρο στό λευκό, μπρός – πίσω, πίσω – μπρός, πίπτειν - ἐγείρεσθαι, ἐγείρεσθαι – πίπτειν, ξανά ἐγείρεσθαι καί ξανά καί ξανά. ῞Εν᾽ ἀκροζύγιασμα ἀπό τόν τρίτο οὐρανό τοῦ Τρισαγίου ὥς τό ἐρεβῶδες χάος τοῦ βυθίου δράκοντος. Μιά ματωμένη πορεία μέσα ἀπό τήν κοιλάδα τοῦ κλαυθμῶνος. ῞Ωσπου νά πῆ τόν τελευταῖο λόγο ὁ Λόγος. Τό Α καί τό Ω. Ἡ Ζωή καί ἡ ᾽Ανάστασις. Ἡ ᾽Αγάπη! Καί μέσα σ᾽ ὅλο αὐτό τό πήγαιν᾽ ἔλα, τό πιπτεγείρεσθαι, τά “σκάνδαλα τρίβου”, τόν ἀόρατο πόλεμο μέ τόν κουρνιαχτό του, τήν ἀσταμάτητη ταραχή καί τά “τσουνάμια” τοῦ πολυκύμαντου πελάγους τοῦ βίου, ἡ φιλάνθρωπη καί σωστική ἐνέργεια τῆς Χάριτος, μέ πρόχειρα ὄργανά της τούς ῾Αγίους... ῾Ιστορίες ἀρχαῖες ἀλλά καί σύγχρονες. Σημερινές. Διαχρονικές. Δικές μας! ᾽Αληθινές πέρα γιά πέρα! Καί μαστορικά καταστρωμένες σάν παραμύθι. Δηλαδή παραμυθία. Τοὐτέστιν, παρηγοριά.

Εὐχαριστοῦμε τόν συγγραφέα γιά τοῦτο τό “παραμύθιον”. Μέσα στή ζάλη καί τήν ἀλλοφροσύνη τῶν “μνημονίων”, τῆς “τρόϊκας”, τῶν “μέτρων”, τῶν “ρυθμίσεων”, τῆς “διαθεσιμότητας” καί τῶν λοιπῶν θλιβερῶν παραμέτρων τῆς πολυσχιδοῦς καί πολυεπιπέδου κρίσεως, πού καθημερινά μᾶς πνίγουν καί ὁδηγοῦν σέ ἀπόγνωσι, ὁ λόγος του, λόγος ἐκκλησιαστικῆς εὐθύνης, ποιητικῆς εὐαισθησίας καί ἱερατικῆς ἀγάπης, ἡδυσμένος κι ἁλατισμένος κατά τή χρεία, μᾶς παρηγορεῖ, ἐπιχέει “ἔλαιον καί οἶνον” στήν πληγή μας, δροσίζει τά φρυγμένα χείλη μας κι ἀνάβει λυχνάρι φωτιστικό στό διάβα μας...

῎Εγραφα στόν Πειραιᾶ, 28 Φεβρουαρίου 2014, συνεορταζομένου καί τοῦ “ἀδικημένου” Ἁγίου ᾽Ιωάννου Κασσιανοῦ τοῦ Ρωμαίου.
† ὁ Μητροπολίτης Προικοννήσου ᾽Ιωσήφ.

* Τα προλεγόμενα από το βιβλίο «ΣΕ ΛΕΥΚΟ ΚΑΙ ΜΑΥΡΟ"» του Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Δορμπαράκη. 

Θα κυκλοφορηθεί από τις εκδόσεις«ΑΡΧΟΝΤΑΡΙΚΙ» (τηλ.: 210 9310605).