Και σήμερα παράδοξα και θαυμαστά τελούνται. Ενώ κηδεύεται η Παναγία μας, η ψυχή μας γεμίζει αγαλλίαση και προσευχή. Δεν θρηνούμε τον αποχωρισμό, δεν θλιβόμαστε για την απουσία της Μητέρας του Θεού από κοντά μας. Αντίθετα, βιώνουμε την Κοίμησή Της ως βεβαιότητα της συνεχόμενης αγαπητικής παρουσίας Της στη ζωή μας. Πολυσήμαντη, παρήγορη και ελπιδοφόρα η αλήθεια αυτή δεσπόζει ηγεμονικά στο απολυτίκιο της ημέρας:
«Εν τη Κοιμήσει τον κόσμον ου κατέλιπες, Θεοτόκε…».
Αν έκλεισαν στο φως του ήλιου τα σεπτά Της μάτια, οι νοεροί οφθαλμοί Της δεν βασιλεύουν ποτέ, και δεν παύουν να επιβλέπουν εν ευμενεία επί την χαλεπήν μας κάκωσιν και των ψυχών μας τα άλγη. Και αν σιώπησαν τα χοϊκά της χείλη, δεν παύει το αείλαλο πρεσβευτικό Της στόμα να μεσιτεύει για το ανθρώπινο γένος. Και αν έχουν υποσταλεί οι άγιες και θεοδόχες παλάμες Της, τώρα τις προβάλλει δεητικά στον Δεσπότη Υιό Της για την οικουμένη ολόκληρη. Σ’ αυτές τις άχραντες παλάμες Της εναποθέτουμε όλη την απαντοχή μας. Στα χέρια της Κυρίας μας Θεοτόκου ακουμπούν με εμπιστοσύνη τα κουρασμένα βλέμματά μας και οι αποσταμένες ελπίδες μας.
Και όταν τα νέφη των λυπηρών μας καλύπτουν, εκείνη μας ενθαρρύνει με την επιείκειά Της, μας ζεσταίνει με τη συμπόνοια Της, μας καρτερεί για να γιατρέψει τον πόνο μας. Και είναι αλήθεια ότι πληθύνεται απρόσμενα ο πόνος στις ημέρες μας. Απαρηγόρητες οι ανθρώπινες καρδιές από την κρίση και την πενία, από την αδικία και τη σύγχυση, από τα αδιέξοδα και τις μάταιες υποσχέσεις των ισχυρών, βαδίζουν το ζοφερό μονοπάτι της μοναχικής τους πορείας, αναζητώντας απεγνωσμένα μια προσδοκία, μια απαντοχή, μια βεβαιότητα, ένα στήριγμα. Προς τίνα καταφύγω; - αναρωτιούνται-. Που πορευθώ; Με ποιόν βοηθό στις θλίψεις μου; Και ποιόν συνοδοιπόρο; Ποίαν δε εφεύρω καταφυγήν; Μια οδύνη βαθειά αποκαλύπτουν τα ερωτήματα αυτά, παράλληλα, όμως, μια βεβαία και ακαταίσχυντη ελπίδα αποκαλύπτεται στο πρόσωπο της Παναγίας μας, μια σκέπη στοργική και παντοδύναμη. Είναι Εκείνη πάντα κοντά μας, ακόμα κι αν όλοι μας εγκαταλείψουν, γαλήνιο λιμάνι στη φουρτούνα, χαρά στη θλίψη, επίσκεψη στην ασθένεια.
«Εν τη Κοιμήσει τον κόσμον ου κατέλιπες, Θεοτόκε…»
Το μαρτυρούν τα ακατάπαυστα και αδιαμφισβήτητα θαύματα, που επιτελούνται και σήμερα με τις πρεσβείες Της. Το επιβεβαιώνουν οι σελίδες της Ιστορίας, οι εξαγιασμένες από την καταγραφή αναρίθμητων θαυμαστών επεμβάσεων της Υπερμάχου Στρατηγού στην πορεία του έθνους μας. Το διακηρύσσει η αδιάψευστη διαίσθηση όλων μας, που τη νοιώθουμε την Παναγία κοντά μας, που γευόμαστε τη γλυκύτητα της επικοινωνίας μαζί Της, που οσφραινόμαστε τη μυστική ευωδία των αρετών της, και επιζητούμε μια προσωπική σχέση μαζί Της.
Το αποδεικνύει περίτρανα το θαύμα που συντελείται απ’ άκρου εις άκρον της πατρίδας μας τα μυρωμένα Αυγουστιάτικα δειλινά και τα απόβραδα, αλλά και ανήμερα στη γιορτή της Παναγίας μας. Σε λαμπροστόλιστους ναούς ή σε γραφικά εξωκκλήσια, πλήθη πιστών προστρέχουν στη χάρη Της ικετευτικά, υμνητικά, ευγνώμονα, αγαπητικά. Ξεδιπλώνουν μπροστά Της τις βαθύτερες πτυχές των συναισθημάτων τους. Της εμπιστεύονται κάθε κρυφό τους όνειρο, κάθε πόνο τους βαθύ και κάθε πόθο. Ξυπνάει ανέλπιστα η πίστη στις ψυχές όλου του κόσμου, ανασταίνεται η ελπίδα, και τα χείλη ευλαβικά Της ψελλίζουν:
«Δέσποινα Θεοτόκε, Συ που δεν εγκατέλειψες τον κόσμο με την Κοίμησή Σου, σπλαγχνίσου μας. Αποκάμαμε πια, και ελπίδα δεν μας μένει άλλη από Σένα, την ελπίδα των απελπισμένων, τη γλυκύτατη καταφυγή, την κραταιά προστασία, την χαρά των θλιβομένων. Πρόφθασον ως αγαθή εις την βοήθειαν ημών, φύλαξον ημάς υπό την σκέπην Σου. Είκοσι αιώνες τώρα Εσύ παρηγορείς τον κόσμο, τον εμπνέεις, τον στηρίζεις. Θαυματουργείς και χαίρεται, ικετεύεις και σώζεται, πρεσβεύεις και ζει. Τάχυνον εις πρεσβείαν και σπεύσον εις ικεσίαν η προστατεύουσα αεί Θεοτόκε των τιμώντων Σε».
Χρόνια πολλά και ευλογημένα,
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΑΣ
† O ΔΗΜΗΤΡΙAΔΟΣ IΓΝAΤΙΟΣ
