Τό κάθε ἄτομο θά πρέπει νά τό προσεγγίζει ὁ ἰατρός ὄχι μόνο ἀπό πλευρᾶς βιολογικῆς (καθαρῶς σωματικῆς) ἀλλἀ καί ἀπό πλευρᾶς ψυχολογικῆς καί ψυχοκοινωνικῆς.
Ἡ προσέγγιση αὐτή λέγεται «ὁλιστική» ἤ «βιο-ψυχο-κοινωνική» καί θεωρεῖται ἡ πλέον ἁρμόζουσα ἀντιμετώπιση τοῦ ἀσθενοῦς ἐκ μέρους τοῦ ἰατροῦ.
Ἄριστο μέσο προσέγγισης καί ἀναντικατάστατο μέχρι σήμερα εἶναι ἡ «ἐπικοινωνία». Αὐτή
παρέχει στόν θεράποντα ἰατρό ἕνα σύνθετο ἔργο, διαγνωστικό καί θεραπευτικό. Χρειάζεται ὅμως χρόνο, ἐπιμονή καί ἀγάπη, ἄγνωστα πράγματα στόν σύγχρονο τρόπο ζωῆς.
Καί γιά τόν μή ἰατρό ἡ «ἐπικοινωνία» εἶναι ἡ μεγίστη προσφορά πρός τόν συνάνθρωπό του. Εἶναι αὐτή πού λείπει ἀπό τίς διανθρώπινες σχέσεις καί ὅσο περνᾶ ὁ καιρός τόσο καθίσταται καί πλέον δυσεύρετη. Εἶναι αὐτή πού ἔχει ἀνάγκη κατά μέγιστο λόγο τώρα ὁ ἀδελφός μας εἴτε βρίσκεται στό κρεββάτι τοῦ πόνου εἴτε σέ ἀκραία οἰκονομική δυσχέρεια εἴτε διάγει ἀκόμη καί τόν συνήθη βίον ἀλλά ἐπηρεάζεται μελαγχολικά ἀπό τό ἐποχιακό ἤ τό ἡλικιακό του Φθινόπωρο.
Ἡ προσέγγιση αὐτή λέγεται «ὁλιστική» ἤ «βιο-ψυχο-κοινωνική» καί θεωρεῖται ἡ πλέον ἁρμόζουσα ἀντιμετώπιση τοῦ ἀσθενοῦς ἐκ μέρους τοῦ ἰατροῦ.
Ἄριστο μέσο προσέγγισης καί ἀναντικατάστατο μέχρι σήμερα εἶναι ἡ «ἐπικοινωνία». Αὐτή
παρέχει στόν θεράποντα ἰατρό ἕνα σύνθετο ἔργο, διαγνωστικό καί θεραπευτικό. Χρειάζεται ὅμως χρόνο, ἐπιμονή καί ἀγάπη, ἄγνωστα πράγματα στόν σύγχρονο τρόπο ζωῆς.
Καί γιά τόν μή ἰατρό ἡ «ἐπικοινωνία» εἶναι ἡ μεγίστη προσφορά πρός τόν συνάνθρωπό του. Εἶναι αὐτή πού λείπει ἀπό τίς διανθρώπινες σχέσεις καί ὅσο περνᾶ ὁ καιρός τόσο καθίσταται καί πλέον δυσεύρετη. Εἶναι αὐτή πού ἔχει ἀνάγκη κατά μέγιστο λόγο τώρα ὁ ἀδελφός μας εἴτε βρίσκεται στό κρεββάτι τοῦ πόνου εἴτε σέ ἀκραία οἰκονομική δυσχέρεια εἴτε διάγει ἀκόμη καί τόν συνήθη βίον ἀλλά ἐπηρεάζεται μελαγχολικά ἀπό τό ἐποχιακό ἤ τό ἡλικιακό του Φθινόπωρο.
