Άκρως απαραίτητες εργασίες στη σκεπή του πετρόχτιστου εξωκλησιού του Αγίου Αθανασίου Καταφυγίου, που ‘’κρέμεται’’ στην πλαγιά των Πιερίων ορέων και ατενίζει-προσεύχεται για όλη την πανέμορφη λεκάνη της λίμνης του Αλιάκμονα-Πολυφύτου, έγιναν (Αύγουστος του 2013) από την Ελληνική Ομάδα Διάσωσης (ΕΟΔ)-παράρτημα Κοζάνης, με μέλη της από το Βελβεντό.
Το συγκεκριμένο μικρό και αγιογραφημένο στο Νάρθηκα εξωκλήσι του Αγίου Αθανασίου Καταφυγίου, είναι πετρόχτιστο με ξερολιθιά, χωρίς την ενδιάμεση λάσπη από ασβέστη ή από χώμα, και η αρχική του κατασκευή ανάγεται γύρω στο 1650. Το εξωκλήσι το επισκέφτηκε ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός (1750) και έμεινε σ’ αυτό τρεις ημέρες (εφημερίδα ‘’Το Καταφύγι’’, αρ. φύλλου 324-325, Ιούλιος-Αύγουστος 2006).
Η πρόσβαση σε αυτό για ορειβατικούς (κυρίως για λειτουργικούς) λόγους είναι δύσκολη, γιατί γίνεται μόνο με τα πόδια μέσα από ανηφορικά μονοπάτια με αφετηρία το Βελβεντό ή μέσα από κατηφορικά μονοπάτια με αφετηρία το Καταφύγι με διαδρομή περίπου 1,50 - 2 ώρες. Η καθεμιά διαδρομή ωστόσο έχει τη δική της γοητεία και φυσική ομορφιά καθώς συναντά κανείς πανέμορφα λουλούδια, μυρωδάτα τσάγια του βουνού, βράχους, πεύκα και άλλα δέντρα και βλέπει κάτω και πέρα μακριά τους οικισμούς της λεκάνης του Αλιάκμονα με τη μεγάλη σε έκταση λίμνη σε μια αρμονική σύνθεση, φυσικού ποικιλόμορφου τοπίου, υδάτινου όγκου και πληθυσμιακών κοινοτήτων, που (μπορούν να) υπόσχονται ένα κοινό τρόπο συλλογικού βίου συνεργατικότητας και συνδημιουργικότητας.
Οι λαμαρίνες στη σκεπή του ξωκλησιού είχαν σκουριάσει και τρυπήσει, οι καιρικές συνθήκες στο βουνό είναι δύσκολες το χειμώνα με τις βροχές και τα πολλά χιόνια, προέκυπτε, λοιπόν, λόγος σοβαρός για την άμεση αντικατάστασή τους με άλλες καινούριες.
Το ζωηρό ενδιαφέρον του παλιού Επιτρόπου του Νικολάου Τζινίκου (90 ετών σήμερα, που το φροντίζει ανελλιπώς από το 1952) η μεγάλη αγάπη του για το ξωκλήσι και η αφοσίωσή του στο Άγιο Αθανάσιο, τον οδήγησαν στη λήψη ευλογίας από το Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Σερβίων και Κοζάνης κ. Παύλο, στη συνεργασία με τα παιδιά της Ελληνικής Ομάδας Διάσωσης (ΕΟΔ) -παράρτημα Κοζάνης και στη θερμή έκκλησή του για την πάση θυσία αντικατάσταση των παλιών και φθαρμένων λαμαρινών με καινούριες, ώστε να εξασφαλιστεί η συνέχεια του Ναού μέσα στο χρόνο.
Τα παιδιά της Ελληνικής Ομάδας Διάσωσης, που ανταποκρίθηκαν άμεσα στην αγωνιώδη έκκληση του κυρ-Νίκου, φρόντισαν για όλα, κυρίως για το πιο δύσκολο: τη μεταφορά των υλικών (λαμαρίνες κλπ.) μέσα από δύσβατα μονοπάτια, που τα περπάτησαν αρκετές φορές, ώσπου να μεταφέρουν στα χέρια τους όλες τις λαμαρίνες για τη σκεπή. Τώρα πια η σκεπή είναι έτοιμη και το ξωκλήσι ασφαλισμένο.
Θαρρώ πως ο έπαινος αξίζει να αποδοθεί (κι ας μην το θέλουν) και προς το γέροντα Επίτροπο και προς τα παιδιά της ΕΟΔ. Μα δεν είναι μόνο ο έπαινος που μπορεί να απασχολήσει τη σκέψη. Είναι, πιο πολύ, αυτό το κοινό ψυχανέμισμα δυο μακρινών γενεών που συναντώνται στο ίδιο ιερό κτίσμα και στο ίδιο γεγονός. Όσο και αν αυτό είναι ή φαίνεται να είναι αόρατο, είναι ωστόσο υπαρκτό.
Είναι το ανοιχτό χαμόγελο ικανοποίησης του ιερού πόθου του 90χρονου Επιτρόπου, που με τις αφηγήσεις-περιγραφές των παιδιών της ΕΟΔ στο προαύλιο του Ι. Ν. Αγίου Διονυσίου Βελβεντού, για την ολοκλήρωση των εργασιών στο παλιό ξωκλήσι, αναδυόταν το άρωμα μιας κοινωνίας χαράς και κοινών αισθημάτων.
Μιας τέτοιας κοινωνίας, που μπορεί να ανατρέπει όλα τα φράγματα (τροφοδοτούμενα κατά βάση από τα πάθη μας, πάνω στα οποία εξυφαίνονται πολιτικές χειραγώγησης) και να γεφυρώνει τις αποστάσεις ηλικίας από ηλικία, ανθρώπου από άνθρωπο, μα και τοπικής κοινωνίας από τοπική κοινωνία.
Το συγκεκριμένο μικρό και αγιογραφημένο στο Νάρθηκα εξωκλήσι του Αγίου Αθανασίου Καταφυγίου, είναι πετρόχτιστο με ξερολιθιά, χωρίς την ενδιάμεση λάσπη από ασβέστη ή από χώμα, και η αρχική του κατασκευή ανάγεται γύρω στο 1650. Το εξωκλήσι το επισκέφτηκε ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός (1750) και έμεινε σ’ αυτό τρεις ημέρες (εφημερίδα ‘’Το Καταφύγι’’, αρ. φύλλου 324-325, Ιούλιος-Αύγουστος 2006).
Οι λαμαρίνες στη σκεπή του ξωκλησιού είχαν σκουριάσει και τρυπήσει, οι καιρικές συνθήκες στο βουνό είναι δύσκολες το χειμώνα με τις βροχές και τα πολλά χιόνια, προέκυπτε, λοιπόν, λόγος σοβαρός για την άμεση αντικατάστασή τους με άλλες καινούριες.
Το ζωηρό ενδιαφέρον του παλιού Επιτρόπου του Νικολάου Τζινίκου (90 ετών σήμερα, που το φροντίζει ανελλιπώς από το 1952) η μεγάλη αγάπη του για το ξωκλήσι και η αφοσίωσή του στο Άγιο Αθανάσιο, τον οδήγησαν στη λήψη ευλογίας από το Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Σερβίων και Κοζάνης κ. Παύλο, στη συνεργασία με τα παιδιά της Ελληνικής Ομάδας Διάσωσης (ΕΟΔ) -παράρτημα Κοζάνης και στη θερμή έκκλησή του για την πάση θυσία αντικατάσταση των παλιών και φθαρμένων λαμαρινών με καινούριες, ώστε να εξασφαλιστεί η συνέχεια του Ναού μέσα στο χρόνο.
Τα παιδιά της Ελληνικής Ομάδας Διάσωσης, που ανταποκρίθηκαν άμεσα στην αγωνιώδη έκκληση του κυρ-Νίκου, φρόντισαν για όλα, κυρίως για το πιο δύσκολο: τη μεταφορά των υλικών (λαμαρίνες κλπ.) μέσα από δύσβατα μονοπάτια, που τα περπάτησαν αρκετές φορές, ώσπου να μεταφέρουν στα χέρια τους όλες τις λαμαρίνες για τη σκεπή. Τώρα πια η σκεπή είναι έτοιμη και το ξωκλήσι ασφαλισμένο.
Θαρρώ πως ο έπαινος αξίζει να αποδοθεί (κι ας μην το θέλουν) και προς το γέροντα Επίτροπο και προς τα παιδιά της ΕΟΔ. Μα δεν είναι μόνο ο έπαινος που μπορεί να απασχολήσει τη σκέψη. Είναι, πιο πολύ, αυτό το κοινό ψυχανέμισμα δυο μακρινών γενεών που συναντώνται στο ίδιο ιερό κτίσμα και στο ίδιο γεγονός. Όσο και αν αυτό είναι ή φαίνεται να είναι αόρατο, είναι ωστόσο υπαρκτό.
Είναι το ανοιχτό χαμόγελο ικανοποίησης του ιερού πόθου του 90χρονου Επιτρόπου, που με τις αφηγήσεις-περιγραφές των παιδιών της ΕΟΔ στο προαύλιο του Ι. Ν. Αγίου Διονυσίου Βελβεντού, για την ολοκλήρωση των εργασιών στο παλιό ξωκλήσι, αναδυόταν το άρωμα μιας κοινωνίας χαράς και κοινών αισθημάτων.
Μιας τέτοιας κοινωνίας, που μπορεί να ανατρέπει όλα τα φράγματα (τροφοδοτούμενα κατά βάση από τα πάθη μας, πάνω στα οποία εξυφαίνονται πολιτικές χειραγώγησης) και να γεφυρώνει τις αποστάσεις ηλικίας από ηλικία, ανθρώπου από άνθρωπο, μα και τοπικής κοινωνίας από τοπική κοινωνία.
