(απόσπασμα από την ομιλία στη Βουλή)
Η Ελλάδα είναι χώρα κοσμική με επικρατούσα θρησκεία την ορθοδοξία. Ορθά η Πολιτεία δίνει το δικαίωμα στις οικογένειες που επιθυμούν να εξαιρέσουν το παιδί τους από το μάθημα των θρησκευτικών. Είτε γιατί δεν θέλουν, είτε γιατί είναι καθολικοί, μουσουλμάνοι, αγνωστικιστές, άθεοι, κοκ. Στην Ελλάδα, τα στατιστικά στοιχεία δείχνουν συντριπτικά πως είμαστε ορθόδοξοι. Επίσης, σύμφωνα με τις έρευνες, περίπου 9 στους 10 δηλώνουν ότι «πιστεύουν», ασχέτως εάν επισκέπτονται συχνά την εκκλησία.
Όλη η διεθνής πρακτική και, το τονίζω αυτό, η διεθνής βιβλιογραφία, από τον μεγάλο Λανς Ταίηλορ μέχρι τον Ιωάννη Ζηζιούλα, αναγνωρίζουν ότι τα Θρησκευτικά βιώνονται ως μάθημα και δεν έχει νόημα να διδάσκονται θρησκειολογικά, ως ιστορία των θρησκειών. Ρωτώ και παρακαλώ απαντήστε μου: Μπορεί ένας καθολικός ή ένας μουσουλμάνος δάσκαλος να διδάξει την ορθόδοξη παράδοση των Πατέρων μας? Όχι φυσικά. Ένας ορθόδοξος μπορεί να διδάξει το Κοράνι; Ε, δεν χρειάζεται να είναι κανείς καθηγητής για να καταλάβει ότι δεν γίνεται αυτό!!!
Αφού ο πληθυσμός μας είναι κατά βάση ορθόδοξος, ο ορθόδοξος καθηγητής θα διδάξει την ορθόδοξη εκδοχή. Πολύ σωστά, επίσης, ο μουσουλμάνος, διορισμένος όμως από το ελληνικό κράτος, θα διδάξει στους μουσουλμάνους Έλληνες πολίτες τη μουσουλμανική θρησκεία. Η οικογένεια, τονίζω και πάλι, που δεν επιθυμεί το παιδί της να διδαχθεί θρησκευτικά, μπορεί να το κάνει. Ας αφήσουμε με πολιτικά φιλελεύθερο και προοδευτικό πνεύμα την οικογένεια να αποφασίζει.
Το κράτος και η Πολιτεία πρέπει να εγγυηθούν ότι τόσο τα εγχειρίδια όσο και το εκπαιδευτικό προσωπικό ΔΕΝ ΚΑΝΟΥΝ ΚΑΤΗΧΗΣΗ. Οι δάσκαλοι, με φιλελεύθερο πνεύμα, και με αφετηρία τα ανθρωπιστικά, κοινοτιστικά και πολλές φορές πολύ προοδευτικά κείμενα των Πατέρων της Εκκλησίας μας, επιχειρούν να μυήσουν τον μαθητή και τη μαθήτρια στις αξίες της αλληλεγγύης, της συλλογικότητας, της κοινωνικής συνοχής, της αγάπης και του ενδιαφέροντος για τον συνάνθρωπο.
Ρωτώ, είναι κακό αυτό; Όχι, βέβαια. Σήμερα ιδίως που η κοινωνία μας μαστίζεται από την κρίση και διψά για τυπικούς και άτυπους μηχανισμούς κοινωνικής αλληλεγγύης και συνοχής. Καταλήγω, λοιπόν, ότι έχουμε ανάγκη από ένα σωστό μάθημα θρησκευτικών.
Ευχαριστώ
Όλη η διεθνής πρακτική και, το τονίζω αυτό, η διεθνής βιβλιογραφία, από τον μεγάλο Λανς Ταίηλορ μέχρι τον Ιωάννη Ζηζιούλα, αναγνωρίζουν ότι τα Θρησκευτικά βιώνονται ως μάθημα και δεν έχει νόημα να διδάσκονται θρησκειολογικά, ως ιστορία των θρησκειών. Ρωτώ και παρακαλώ απαντήστε μου: Μπορεί ένας καθολικός ή ένας μουσουλμάνος δάσκαλος να διδάξει την ορθόδοξη παράδοση των Πατέρων μας? Όχι φυσικά. Ένας ορθόδοξος μπορεί να διδάξει το Κοράνι; Ε, δεν χρειάζεται να είναι κανείς καθηγητής για να καταλάβει ότι δεν γίνεται αυτό!!!
Αφού ο πληθυσμός μας είναι κατά βάση ορθόδοξος, ο ορθόδοξος καθηγητής θα διδάξει την ορθόδοξη εκδοχή. Πολύ σωστά, επίσης, ο μουσουλμάνος, διορισμένος όμως από το ελληνικό κράτος, θα διδάξει στους μουσουλμάνους Έλληνες πολίτες τη μουσουλμανική θρησκεία. Η οικογένεια, τονίζω και πάλι, που δεν επιθυμεί το παιδί της να διδαχθεί θρησκευτικά, μπορεί να το κάνει. Ας αφήσουμε με πολιτικά φιλελεύθερο και προοδευτικό πνεύμα την οικογένεια να αποφασίζει.
Το κράτος και η Πολιτεία πρέπει να εγγυηθούν ότι τόσο τα εγχειρίδια όσο και το εκπαιδευτικό προσωπικό ΔΕΝ ΚΑΝΟΥΝ ΚΑΤΗΧΗΣΗ. Οι δάσκαλοι, με φιλελεύθερο πνεύμα, και με αφετηρία τα ανθρωπιστικά, κοινοτιστικά και πολλές φορές πολύ προοδευτικά κείμενα των Πατέρων της Εκκλησίας μας, επιχειρούν να μυήσουν τον μαθητή και τη μαθήτρια στις αξίες της αλληλεγγύης, της συλλογικότητας, της κοινωνικής συνοχής, της αγάπης και του ενδιαφέροντος για τον συνάνθρωπο.
Ρωτώ, είναι κακό αυτό; Όχι, βέβαια. Σήμερα ιδίως που η κοινωνία μας μαστίζεται από την κρίση και διψά για τυπικούς και άτυπους μηχανισμούς κοινωνικής αλληλεγγύης και συνοχής. Καταλήγω, λοιπόν, ότι έχουμε ανάγκη από ένα σωστό μάθημα θρησκευτικών.
Ευχαριστώ
Πηγή εδώ