Η αρχή είναι να συνειδητοποιήσουμε ότι η μητρότητα είναι μία πολύ μεγάλη ευθύνη. Αυτό που χρειάζονται οι σημερινοί γονείς, είναι να βιώνουν αυτήν την ευθύνη συνειδητά.
Μία ακόμη εκδήλωση στο πλαίσιο της σειράς «Ελεύθεροι διάλογοι», του προγράμματος «ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει…»,του Ιερού Ναού Ευαγγελιστρίας Πειραιώς, πραγματοποιήθηκε την Παρασκευή 16 Οκτωβρίου, στο Πνευματικό Κέντρο του Ναού.
Συμμετείχαν η κα Κατερίνα Τζωρτζακάκη, Ψυχολόγος – Συγγραφέας και η κα Γεωργία Τσούμπα, Ψυχολόγος – Συγγραφέας σε μια συνάντηση ευθύνης με λόγο και ανταλλαγή ιδεών, με θέμα την μητρότητα.
Η συζήτηση ξεκίνησε με την αναφορά στο βιβλίο που έχουν συγγράψει από κοινού, με τον τίτλο «Μητρότητα: Η δύναμη στην αδυναμία», και αποτελεί έναν διάλογο ανάμεσά τους, χρόνια μετά την πρώτη τους γνωριμία, όπου επιλέγουν να μιλήσουν όχι ως ψυχολόγοι αλλά ως άτομα, ως μητέρες, ως πολίτες.
Η αρχή είναι να συνειδητοποιήσουμε ότι η μητρότητα είναι μία πολύ μεγάλη ευθύνη, τόνισαν. Αυτό που χρειάζονται οι σημερινοί γονείς, είναι να βιώνουν αυτήν την ευθύνη συνειδητά.
Τα παιδιά δεν είναι κτήμα των γονέων, έχουν έρθει μέσα από αυτούς. Και για κάποια χρόνια τα παιδιά βλέπουν τον κόσμο μέσα από τα μάτια των γονιών τους, κι εκεί οφείλουν να είναι δίπλα τους, να τα καθοδηγούν και να τους μαθαίνουν όσο γίνεται περισσότερα πράγματα και να καταλάβουν ότι δεν ασκούν τεράστιο έλεγχο σε αυτά.
Τα παιδιά είναι του Θεού και δεν μπορούν να θέλουν οι γονείς, αυτά να ικανοποιήσουν και να πραγματώσουν επιθυμίες που οι ίδιοι δεν κατάφεραν να κάνουν στην ζωή, γιατί τότε τα παιδιά δεν θα είναι ευτυχισμένα.
Το σημαντικό είναι να μεγαλώνουν ευτυχισμένα παιδιά, συνέχισαν. Κι αν καταφέρουν οι γονείς να βρουν το ιδιαίτερο ενδιαφέρον στο κάθε παιδί, τότε αυτό θα αγαπάει αυτό που κάνει και θα παίρνει την χαρά.
Η μητρότητα για κάθε γυναίκα, βιώνεται ήδη μέσα από την μήτρα της μητέρας της. Και ακόμα και οι γυναίκες που δεν γεννήσουν, έχουν βιώσει την μητρότητα σαν παιδιά, μέσα από την σχέση που ανέπτυξαν με την δική τους μητέρα.
Είναι σημαντικό, ακόμη, ο πατέρας να μπορεί να σταθεί δίπλα στην έγκυο, τη λεχώνα, γιατί σε αυτή τη φάση, επειδή γίνονται πολλές ορμονικές αλλαγές στην μητέρα, είναι πιο ευάλωτη.
Στον πατέρα οι μεταβολές γίνονται σε συναισθηματικό επίπεδο, με έντονα συναισθήματα και είναι υποτιμημένος ο ρόλος του, ακόμη και από τους ειδικούς.
Ειδικά σε κάποιες περιπτώσεις, όπως όταν υπάρχει κάποια δυσκολία στην εγκυμοσύνη ή στη λοχεία, ο ρόλος του πατέρα είναι καθοριστικός, για να νοιώσει η γυναίκα ότι δεν είναι μόνη της και δεν θα τραβήξει όλη αυτήν δυσκολία μόνη της.
Γι’ αυτό και η μητέρα πρέπει να παραχωρήσει λίγο από τον ρόλο της στον πατέρα, να ακούει τον σύντροφο της και να δεχτεί ότι μπορεί να μην έχει πάντα δίκιο εκείνη.
Είναι καλό να μην υπάρχουν στερεότυπα και να κοιτάει κάθε οικογένεια να βρει την δική της ισορροπία, ανάλογα με τις ανάγκες και τις συνθήκες της.
Η συζήτηση στράφηκε στην συνέχεια στο θέμα των παιδιών με αυτισμό, αφού η κα Τσούμπα έχει δύο δίδυμα παιδιά με αυτισμό, που τώρα είναι ενήλικες. Και μάλιστα ήταν και η αφορμή να σπουδάσει ψυχολογία, για να μπορέσει να τα βοηθήσει περισσότερο.
Όπως είπε η ίδια, στην αρχή ένοιωσε ένα σοκ, γιατί εκείνα τα χρόνια δεν ήταν κάτι ιδιαίτερα γνωστό. Ξεπέρασε το θυμό, τα «γιατί» και «τι έφταιξε» και δεν έμεινε σε αυτά, γιατί δεν θα μπορούσε να ασχοληθεί και να βοηθήσει τα παιδιά.
Σήμερα υπάρχει περισσότερη γνώση, νέα πράγματα που ανακαλύπτονται έρχονται πιο γρήγορα, υπάρχουν πιο πολλοί ειδικοί, αλλά χρειάζονται χρήματα, διαφορετικά χάνονται οι ικανότητες που μπορεί να έχουν τα παιδιά.
Η πολιτεία δεν έχει φροντίσει να υπάρχουν δομές. 180.000 παιδιά είναι εκτός εκπαιδευτικής διαδικασίας, δεν υπάρχουν ξενώνες και οι γονείς ζουν με την αγωνία, τι θα γίνουν τα παιδιά τους, όταν αυτοί πεθάνουν.
Αναφέρθηκε η κα Τσούμπα στην μεγάλη δύναμη από την εμπιστοσύνη που έδειξε προς τον Θεό, όταν έψαχνε λύσεις για τα παιδιά της, πιστεύοντας ότι η ίδια δεν ήξερε τι είναι το καλύτερο για τα παιδιά της. Έκανε αυτό που μπορούσε, ψάχνοντας για ξενώνες και ειδικά σχολεία, και ο Θεός έδειχνε τον δρόμο και φανέρωνε τις λύσεις.
Βοηθήθηκε επίσης, από την συμμετοχή της στο γονεϊκό αναπηρικό κίνημα, όπου γνώρισε γονείς παιδιών με κάθε είδους παθήσεις και έμαθε να παίρνει δίνοντας και αυτό ήταν πολύ λυτρωτικό. Γιατί απαλύνει τον άνθρωπο να ξέρει ότι δεν είναι μόνος και είναι πολύ σημαντική η συλλογικότητα.
Αυτό που τόνισαν οι δύο ψυχολόγοι κλείνοντας :
«Επειδή είναι πιο δύσκολο για την μητέρα να αφήσει το παιδί από την αγκαλιά της, το μεγαλύτερο δώρο είναι να το βοηθήσει να γίνει συναισθηματικά αυτόνομο. Να μπορέσει να το στηρίξει στις διάφορες εξελικτικές φάσεις που περνάει το παιδί, να πατήσει στα πόδια του.
Όλοι είμαστε μοναδικοί και να μπορέσει κάθε μητέρα και πατέρας, να δουν το κάθε παιδί ως μοναδικό ον, ως παιδί του Θεού, που αυτοί είναι οι διαμεσολαβητές για να έρθει αυτή η ψυχή στη γη.»
