Σαν εκπαιδευτικός διαπιστώνω με θλίψη, ότι με την πάροδο των ετών η σοβαρότητα ως προς την διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας στη χώρα μας εκλείπει κι αυτό συμβαίνει στο όνομα ενός υστερικού προοδευτισμού άγνωστης ταυτότητας και ασαφούς προορισμού.
Άρα, ως λειτουργοί της εκπαίδευσής μας αισθανόμαστε αγάπη, σεβασμό, δέος για τη γλώσσα που διδάσκουμε; Μία γλώσσα που είναι από τις αρχαιότερες του κόσμου αλλά και ταυτόχρονα που είναι η βάση πολλών σύγχρονων γλωσσών;
Έχουμε την κατάλληλη κατάρτιση η οποία ενδεχομένως θα γεννήσει και τα προαναφερθέντα συναισθήματα;
Με λόγια πιο απλά, συνειδητοποιούμε το πόσο σημαντική είναι η γλώσσα που διδάσκουμε;
Όταν διαπιστώνουμε στην εκπαιδευτική διαδικασία, πλημμελή διδασκαλία της ορθογραφίας, της γραμματικής, της γραπτής έκφρασης τι να περιμένει, τι να προσδοκά κανείς;
Βεβαίως, ιδιαιτέρως ευαίσθητοι είμαστε ως προς την αποφυγή πιθανών ψυχολογικών τραυμάτων των μαθητών από τη διόρθωση των λαθών τους με κόκκινο μελάνι, αλλά τελικώς, εντελώς αδιάφοροι ως προς την εξασφαλισμένη διαταραχή που αυτοί θα αποκτήσουν ως…. αναλφάβητοι σε μια κοινωνία που τίποτε δε συγχωρεί και σε αλέθει ανενδοίαστα, γιατί και τα…αλεσμένα υλικά…τα αξιοποιεί μια χαρά δημιουργώντας κοινωνικό περιθώριο, εκκολαπτήριο οργισμένων ατόμων που αρνούνται να ενηλικιωθούν και άρα αφού είναι στερημένα από έμπνευση και όρεξη για ζωή αυτοκαταστρέφονται με το αλκοόλ, τα ναρκωτικά, τη βία…
Δεν γνωρίζω τη γλώσσα μου θα πει δεν γνωρίζω την ιστορία μου, θα πει είμαι αποκομμένος από τις ρίζες μου, θα πει είμαι αγνοών και αμνήμων, με παρελθόν ασαφές και θολό…. και με τι μέλλον άραγε;
Οι Έλληνες πολίτες με ποια γνώση θα διαβάσουν, θα γνωρίσουν, θα αξιοποιήσουν τον πολιτισμό τους και θα εμπνευστούν απ’ αυτόν, ερχόμενοι σε επαφή με πρότυπα ηθικής, ανδρείας, φιλοπατρίας, υψίστης υπηρεσίας στον άνθρωπο από ανθρώπους της ράτσας τους, της γενιάς τους;
Πώς μπορεί ένας γλύπτης, όσο προικισμένος κι αν είναι, να σμιλέψει το μάρμαρο με κομμένα χέρια;
Πώς μπορεί ένας άνθρωπος να εξανθρωπιστεί μέσα από τον πολιτισμό που η γενιά του δημιούργησε, όταν ακρωτηριάζουν το γλωσσικό του εργαλείο, όταν του στερούν το δικαίωμα στο δικαίωμά του να γνωρίζει την ιστορία του, να εμπνέεται, να προχωρεί περήφανος Έλληνας, του κόσμου πολίτης;
Σήμερα, όλοι είμαστε ευτυχείς και μακάριοι στην ανοησία μας, βλέποντας μαθητές-εξαρτημένους από τον υπολογιστή και το κινητό τηλέφωνο. Ο υπολογιστής και το διαδίκτυο έχουν αλώσει το πνεύμα τους, το κινητό-προέκταση του χεριού τους, έχει γίνει απαραίτητο συστατικό της ύπαρξής τους!!
Τα δε μηνύματά τους συχνά, είτε είναι γραμμένα με φωνητικό τρόπο, είτε με λατινικούς χαρακτήρες…. σαν να είναι γλωσσικά ορφανοί! ( ή μήπως είναι στ’ αλήθεια; )
Και ουδείς ενοχλείται… διότι αυτό σημαίνει πρόοδος!
Αλίμονο…
Σταυρίνα.Λαμπαδάρη
