Του Επισκόπου Κερνίτζης, Ηλία Μηνιάτη
«Απέθανεν ο βασιλεύς της Σκυθίας Περισαΐδης το όνομα, αφήνοντας τρεις υιούς, κληρονόμους της βασιλείας. Μα, θέλων καθένας από τους αδελφούς να βασιλεύσει μοναχός, ήλθον εις μάχην θανάσιμον βάνουσι κριτήν άλλον βασιλέα της Θράκης, φίλον του αποθαμένου πατρός των, ο οποίος τεχνεύεται να τους συμβιβάσει, μα, με ένα τρόπον επιτήδειον αληθινά, αλλ’ όλως παράξενον. Κάνει να ξεθάψωσι το λείψανον του πατρός των και να το κρεμάσωσιν εις ένα δένδρον, έπειτα κράζει τους τρεις αδελφούς και τους λέγει:…Καθ’ ένας από εσάς, ας ρίψει την σαΐταν του εις τούτο το νεκρόν σώμα, και όποιος βαρέσει καλύτερα, εκείνος να είναι βασιλεύς.
Πιάνει το δοξάρι ο πρώτος υιός, το εκτείνει, βάζει την σαΐταν, σημαδεύει, ρίπτει, το οποίον κάμνει και ο δεύτερος. Τι σας φαίνεται η αχαριστία, η απανθρωπιά, η σκληροκαρδία τοιούτων υιών; Έρχεται και ο τρίτος, πιάνει, ετοιμάζει και αυτός την σαΐταν του, μα θωρώντας που έχει να την ρίψει, τρομάζει, αφήνει και πέφτει το δοξάρι από τα χέρια του και – εγώ – λέγει, δεν στέργω να γίνω με τοιούτον τρόπον βασιλεύς. Παραιτώ την βασιλείαν κάλλιον παρά να ρίψω, να σαϊτεύσω το λείψανον του αποθαμένου μου πατρός.
Τι έκαμεν ο κριτής; Τούτον τον τρίτον απεφάσισε δια βασιλέα. Τούτο το ίδιον θέλω να κάμω και εγώ σήμερον με τούτους τους αχαρίστους, τους απανθρώπους, τους σκληροκαρδίους υιούς… πιάσατε τας σαΐτας ρίψατε, λαβώσατε, πληγώσατε, αν είναι τόπος δι’ αλλάς πληγάς. Αλοίμονον, δεν είναι δύο, είναι πολλοί, όπου ρίπτουσι»…
Ηλία Μηνιάτη, Επισκόπου Κερνίτζης, «Ομιλίαι καί Λόγοι» Έκδοσις Ρηγόπουλου 1991 Θεσ/νίκη
dosambr.wordpress.com
