Στη συνάντηση έλαβαν μέρος 100 περίπου Πανεπιστημιακοί, ειδικοί επιστήμονες, εκπρόσωποι Ευρωπαϊκών Εκκλησιών και πολιτικοί, οι οποίοι είχαν την ευκαιρία να εκφράσουν τις απόψεις τους γύρω από θέματα που αφορούν το μέλλον της Ευρώπης και κυρίως να συνδιαλεχθούν πάνω στον τρόπο με τον οποίο οι Εκκλησίες συνεργάζονται ή θα συνεργασθούν με τα θεσμικά όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Στο Συνέδριο έλαβαν μέρος σημαντικοί Καθηγητές της Κοινωνιολογίας των Θρησκειών όπως οι Grace Davie (Αγγλία), Kenneth Wald (ΗΠΑ), Laura Olson (ΗΠΑ), Jeffrey Haynes (Αγγλία), Frank Turner (Βέλγιο), Jonathan Malloy (Kαναδάς) κ.ά. Στην εν λόγω συνάντηση η Εκκλησία της Ελλάδος εκπροσωπήθηκε από τον Δρ Κωνσταντίνο Βασ. Ζορμπά, συνεργάτη της Αντιπροσωπείας της Εκκλησίας της Ελλάδος στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ο οποίος με παρέμβασή του ενημέρωσε για το έργο της Αντιπροσωπείας της Εκκλησίας της Ελλάδος καθώς και τη στάση της επίσημης Εκκλησίας στα ευρωπαϊκά δρώμενα και την οικονομική κρίση.
Οι βασικές γραμμές της όλης θεματολογίας του πανευρωπαϊκού αυτού συνεδρίου επικεντρώθηκαν κυρίως σε δύο ουσιαστικά ερωτήματα: Το πρώτο αφορά τους τρόπους με τους οποίους οι διάφορες θρησκευτικές κοινότητες αντιλαμβάνονται την ιδέα της Ενωμένης Ευρώπης (ιστορική, κοινωνιολογική, πολιτική κ.λπ.) και δεύτερον με ποιους τρόπους οι θρησκευτικές κοινότητες παρουσιάζουν τις θέσεις τους ή επηρεάζουν τις πολιτικές στρατηγικές στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Είναι γεγονός ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση για πολλά χρόνια αποτέλεσε το επίκεντρο πολλαπλών οικονομικών και πολιτικών αλλαγών. Η επίδραση της θρησκείας τα πρώτη έτη λειτουργίας της ΕΕ στις αλλαγές αυτές θα μπορούσαμε να πούμε ότι διαδραμάτισε πολύ μικρό ρόλο. Εντούτοις, η πολιτική κινητοποίηση σχετικά με τη σύνταξη ενός Ευρωπαϊκού Συντάγματος και η αυξανόμενη παρουσία πολλών θρησκευτικών ομάδων στο κέντρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης στις Βρυξέλλες, μετά από το 1992, έχουν σίγουρα επιδράσει στη διαδικασία λήψης των αποφάσεων. Για πρώτη φορά στην ιστορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, θεσμοθετείται επίσημα πλέον ο διάλογος μεταξύ της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των θρησκευτικών πρωταγωνιστών στο σημαντικότερο επίσημο έγγραφο για το ευρωπαϊκό κεκτημένο, τη Συνθήκη της Λισσαβόνας.
Τέλος, θα πρέπει να σημειωθεί ότι τα νέα αυτά δεδομένα της νέας Συνθήκης ενισχύουν τις συνεργασίες τόσο μεταξύ των Κρατών-μελών όσο και μεταξύ των Εκκλησιών για το μέλλον της Ευρώπης. Η ποικιλία και το πλήθος των ερευνητικών ευρωπαϊκών προγραμμάτων, οι ειδικές μελέτες από πολλούς πανεπιστημιακούς για τις δράσεις των θρησκευτικών κοινοτήτων αλλά και των εκκλησιαστικών Αντιπροσωπειών στις Βρυξέλλες κ.ά. αναδεικνύουν τη σημασία του διαλόγου για αποφάσεις ουσιαστικές, βιώσιμες και λειτουργικές για τα Κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτό καθίσταται ακόμη πιο αναγκαίο εάν λάβει κανείς υπόψη την επανεμφάνιση και τη μελέτη της θρησκείας στην Ευρώπη μέσα από τα νέα δεδομένα όπως: ο ρόλος των ιστορικών Εκκλησιών στη διαμόρφωση του ευρωπαϊκού πολιτισμού, η εμφάνιση νέων πληθυσμών στην Ευρώπη από πολλές περιοχές του κόσμου, η επιστροφή πολλών νέων στις Εκκλησίες, ο διάλογος για το ρόλο της θρησκείας στη δημόσια και την ιδιωτική σφαίρα, η συμβολή των Εκκλησιών και των εκκλησιαστικών οργανώσεων στη δημιουργία δημοκρατικών κοινωνιών στην Ευρώπη κ.ά.
