Όπως σημειώνει η ερευνήτρια Stephanie Brown, του Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν στο Αν ‘Αρμπορ, οι φροντιστές που περνούσαν κατά μέσον όρο 14 ώρες την εβδομάδα βοηθώντας τον σύζυγό τους έζησαν περισσότερο και μείωσαν τον κίνδυνο θνησιμότητας περίπου κατά το ήμισυ. Πρόσθεσε ότι ακόμα και όταν έλαβε υπόψη παράγοντες όπως προηγούμενες νόσους, οι φροντιστές είχαν μειωμένο κίνδυνο θνησιμότητας κατά 36% στα 7 χρόνια που διήρκεσε η έρευνα.
Η έρευνα περιέλαβε 1.688 ζευγάρια που ζούσαν μόνα τους. Η ηλικία των συμμετεχόντων ήταν άνω των 70 ετών. Οι ερευνητές συνέλεξαν πληροφορίες για την υγεία και δημογραφικά στοιχεία των συμμετεχόντων καθώς και πόσο κάθε σύζυγος βοηθούσε τον άλλο με τις συνηθισμένες ασχολίες της καθημερινότητας, όπως τη διατροφή, το ντύσιμο, την οικονομική διαχείριση και τη λήψη φαρμάκων.
Ποσοστό 81% δεν ελάμβανε καθόλου βοήθεια στις καθημερινές ασχολίες, ενώ 9% δήλωσε ότι ο σύζυγος τους βοηθούσε λιγότερο από 14 ώρες την εβδομάδα. Ποσοστό 10% ανέφερε ότι ελάμβανε βοήθεια περισσότερες από 14 ώρες την εβδομάδα. Στο διάστημα των 7 ετών που διήρκεσε η έρευνα, ποσοστό 27% των συμμετεχόντων πέθανε.
Όταν οι ερευνητές ανέλυσαν τα στοιχεία και έλαβαν υπόψη παράγοντες όπως η ηλικία, η φυλή, το φύλο και η εκπαίδευση, ανακάλυψαν ότι το να βοηθά κάποιος τον σύζυγό του για περισσότερες από 14 ώρες την εβδομάδα συνδεόταν με σημαντικά μειωμένο κίνδυνο θανάτου σε σχέση με αυτούς που δεν έδιναν βοήθεια στο σύζυγο.
Άλλες έρευνες προειδοποιούν ενάντια στη φροντίδα, αλλά η νέα έρευνα υποδεικνύει, σύμφωνα με την Brown, ότι η πράξη αυτή ενδεχομένως δεν βλάπτει. Σύμφωνα με τον Dr. Gary Kennedy, του Ιατρικού Κέντρου Montefiore στη Νέα Υόρκη, η έρευνα δείχνει ότι το βάρος της φροντίδας μπορεί ορισμένες φορές να σηκώνεται εύκολα.
Ωστόσο, δήλωσε ότι τα αποτελέσματα θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά ανάλογα με τον τύπο φροντίδας που ένας σύζυγος δίνει. Το να φροντίζει κάποιος έναν αγαπημένο με Alzheimer στα πρώτα στάδια, που μπορεί να λειτουργεί αρκετά καλά και να συμπεριφέρεται για τον περισσότερο καιρό φυσιολογικά, διαφέρει πολύ από το να φροντίζει κάποιον στο μέσο στάδιο της νόσου που μπορεί να είναι επιθετικός ο ασθενής ή να μην κοιμάται καλά.
Η Brown πιστεύει ότι ο μειωμένος κίνδυνος θνησιμότητας προέρχεται από σωματικά οφέλη της φροντίδας αντί για ψυχολογικά. Οι ερευνητές πιθανολογούν ότι η ρύθμιση του στρες μπορεί να παίζει ρόλο σε αυτό το όφελος. Το να βοηθά κάποιος άλλους σχετίζεται με απελευθέρωση οξυτοκίνης, ορμόνης που βοηθά στη μείωση της επίδρασης του στρες.
O Kennedy δήλωσε ότι το όφελος πιθανόν οφείλεται σε σωματικούς και ψυχολογικούς λόγους. Γνωρίζουμε από μικρά ποντίκια που χωρίζονται πρόωρα, ότι ο καρδιακός παλμός τους πέφτει απλώς επειδή αποχωρίζονται μεταξύ τους. Οι κοινωνικές συναναστροφές έχουν βιολογική επίδραση, εξηγεί ο ερευνητής. Επιπλέον, δήλωσε, το να έχει κάποιος να φροντίζει έναν αγαπημένο δίνει νόημα στη ζωή του.
Πηγή: περιοδικό ‘Psychological Science.’
vatopaidi.wordpress.com
