Του μοναχού Μωυσή Αγιορείτη
Η κατάσταση της ελληνικής οικονομίας είναι χείριστη. Προηγήθηκε και υπάρχει μια πνευματική κρίση με την αμφισβήτηση ιερών θεσμών και παραδόσεων. Συνάμα αναπτύσσεται μια απειλητική εσχατολογία, μια τρομοκρατική αντιχριστολογία και μία έντονη δαιμονολογία. Χρειάζεται πολλή προσοχή και μεγάλη διάκριση. Ούτε να ξεθαρρευτούμε, να σφυρίζουμε αδιάφορα και να θεωρούμε ότι όλα είναι περίφημα και δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος, ούτε πάλι να πέσουμε σε μαρασμό και απόγνωση.
Ένας σοβαρός Χριστιανός δεν μπορεί να μην αισιοδοξεί και να μην ελπίζει. Ας εμπιστευθούμε πιο πολύ τον Κύριο. Η μυστηριακή ζωή να γίνει πιο συνειδητή. Η ζωή της προσευχής πιο θερμή. Η εγρήγορση μεγαλύτερη. Να συνδεθούμε πιο πολύ με τον Θεό και όχι τόσο με τους ανθρώπους. Η ειλικρινής μετάνοια μπορεί να φέρει καλύτερες ημέρες. Τα λάθη μπορούν να διορθωθούν, αν αληθινά το θέλουμε. Η εμπιστοσύνη στον Θεό, η ακράδαντη πίστη στο «και δός ημίν σήμερον», η χριστοποίηση του ανθρώπου θα τον κάνει ασφαλή, ατάραχο, ειρηνικό, γαλήνιο, άφοβο και ελπιδοφόρο.
Οι γνωστοί άγνωστοι των φωτεινών πλέον σκοτεινών δυνάμεων μας έφεραν προσκυνητές του υπερκαταναλωτισμού, λάτρεις του ευδαιμονισμού, υπηρέτες του ατομισμού, ελεύθερους ανελεύθερους, δέσμιους εμπαθών δικαιωμάτων. Από πρόσωπα γίναμε άτομα, από ονόματα νούμερα, μάζα πού δεν μπορεί να διαφωνεί. Η αντίδραση και η αντίσταση δεν μπορεί να γίνει με φανατισμούς, υστερίες, μανίες, άλγη και καχυποψίες, αλλά με τεκμηριωμένη γνώση, νηφάλια αντιμετώπιση και κυρίως υπακοή στην Εκκλησία. Κανείς δεν είναι πάνω από την Εκκλησία. Θα κάνουμε υπακοή στην Εκκλησία. Δεν μπορούμε να κάνουμε επιλεκτική υπακοή στην Εκκλησία. Δεν μπορούμε να παύσουμε να ελπίζουμε. Η απελπισία είναι δαιμονοφορούμενη και δαιμονοκίνητη.
Η κρίση μας υπενθυμίζει το γνήσιο ασκητικό φρόνημα της Εκκλησίας, την ευλογημένη λιτότητα, την απόρριψη του περιττού, του κορεσμού, της απληστίας και της πλεονεξίας. Η διάνοιξη αποθηκών για τον αυριανό πλουτισμό, το λαχανητό για συνεχή αύξηση εσόδων, το πυρετώδες άγχος για πλούσια κέρδη, ο αγωνιώδης προγραμματισμός σχεδίων για μελλοντικά αποκτήματα… Η σεμνότητα, η εγκράτεια, η ολιγάρκεια λησμονήθηκαν και όλοι προσπαθούν για κάτι καλύτερο και περισσότερο. Υπάρχουν κι επαγγελματίες, έμποροι ελπίδων, μάντεις, μάγοι, μέντιουμ, προχειρολόγοι μελλοντολόγοι, πού εκμεταλλεύονται τον πόνο ορισμένων ή την δίψα άλλων για άφθονα και σύντομα κέρδη. Ο πιστός όμως έχει πάντοτε μόνον ένα δρόμο να βαδίσει. Είναι λίγο ανηφορικός και στενός και στενόχωρος, άλλα φωτίζεται και στο τέλος αναμένει Ένας με στεφάνια. Ο οδοιπόρος αυτός είναι σίγουρα ελπιδοφόρος.
Κανείς δεν λέει ότι δεν είναι δύσκολα τα πράγματα. Δεν λύνεται όμως κανένα πρόβλημα με τη μοιρολατρία, τη φλύαρη γκρίνια, τα ίδια και τα ίδια συνεχώς παράπονα. Ας αγωνιστούμε λίγο περισσότερο, ας προσευχηθούμε πιο πολύ στο Θεό. Ας του ζητήσουμε να μας δώσει υπομονή, επιμονή, καρτερία και ελπίδα να αντιμετωπίσουμε την δοκιμασία όσο πιο ανώδυνα γίνεται. Εκείνος γνωρίζει το βάρος του σταυρού που μπορούμε να σηκώσουμε. Γνωρίζει καλά ότι δεν μπορούμε να αποκωλύσουμε τον μέγα λίθο του μνήματος Του. Μετά την σταύρωση είναι πάντοτε η Ανάσταση…
Η αποστασία, η ασέβεια, η αβεβαιότητα, η ανασφάλεια, η αδικία, η αναταραχή και η αναστάτωση των καιρών μας ας μας κάνουν να επιστρέψουμε στις ρίζες μας. Οι πόλεμοι, οι καταστροφές, οι κακίες και οι στερήσεις να μας κάνουν πιο γνήσιους, πιο υπεύθυνους, πιο συνετούς και πιο σεμνούς Χριστιανούς. Μπορεί ο θάνατος μας να έλθει πιο σύντομα από τον Αντίχριστο. Πιο πολύ να μιλάμε για τον Χριστό και λιγότερο για τον Αντίχριστο, έλεγε ο Γέροντας Παΐσιος ο Αγιορείτης. Δεν μπορεί την Αποκάλυψη να την ερμηνεύει εύκολα ο καθένας, όταν δεν το έπραξαν οι μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας. Δεν θα ορίσουμε εμείς πότε θα έλθει το τέλος του κόσμου. Μη τρομοκρατούμε τον κόσμο ορίζοντας ημερομηνίες του τέλους και τον ερχομό πολέμων. Από δεκαετίες μιλούν για πολέμους πού δεν έγιναν. Μερικοί μάλιστα στενοχωρήθηκαν πού δεν πραγματοποιήθηκαν.
Να ενδιαφερθούμε να μη χάσουμε την κάρτα του πολίτη για την είσοδο μας στη Βασιλεία των Ουρανών. Προπαντός να μη χάσουμε την ελπίδα μας ποτέ. Η απόγνωση είναι νίκη του κακού πάνω μας, είναι δαιμονική επίδραση. Μόνο μέσα στην Εκκλησία του Χριστού μπορούμε να έχουμε αληθινή παρηγοριά και κραταιή ελπίδα. Η ταπεινότητα μου συνεχίζει να ελπίζει σε μεταμόρφωση και ανάσταση, σε μετάνοια και σωτηρία.
(«Καινή Κτίσις», Έτος 87ον Φεβρουάριος 2011, Περίοδος Ε’ Αρ. 02 (1169)
Ένας σοβαρός Χριστιανός δεν μπορεί να μην αισιοδοξεί και να μην ελπίζει. Ας εμπιστευθούμε πιο πολύ τον Κύριο. Η μυστηριακή ζωή να γίνει πιο συνειδητή. Η ζωή της προσευχής πιο θερμή. Η εγρήγορση μεγαλύτερη. Να συνδεθούμε πιο πολύ με τον Θεό και όχι τόσο με τους ανθρώπους. Η ειλικρινής μετάνοια μπορεί να φέρει καλύτερες ημέρες. Τα λάθη μπορούν να διορθωθούν, αν αληθινά το θέλουμε. Η εμπιστοσύνη στον Θεό, η ακράδαντη πίστη στο «και δός ημίν σήμερον», η χριστοποίηση του ανθρώπου θα τον κάνει ασφαλή, ατάραχο, ειρηνικό, γαλήνιο, άφοβο και ελπιδοφόρο.
Οι γνωστοί άγνωστοι των φωτεινών πλέον σκοτεινών δυνάμεων μας έφεραν προσκυνητές του υπερκαταναλωτισμού, λάτρεις του ευδαιμονισμού, υπηρέτες του ατομισμού, ελεύθερους ανελεύθερους, δέσμιους εμπαθών δικαιωμάτων. Από πρόσωπα γίναμε άτομα, από ονόματα νούμερα, μάζα πού δεν μπορεί να διαφωνεί. Η αντίδραση και η αντίσταση δεν μπορεί να γίνει με φανατισμούς, υστερίες, μανίες, άλγη και καχυποψίες, αλλά με τεκμηριωμένη γνώση, νηφάλια αντιμετώπιση και κυρίως υπακοή στην Εκκλησία. Κανείς δεν είναι πάνω από την Εκκλησία. Θα κάνουμε υπακοή στην Εκκλησία. Δεν μπορούμε να κάνουμε επιλεκτική υπακοή στην Εκκλησία. Δεν μπορούμε να παύσουμε να ελπίζουμε. Η απελπισία είναι δαιμονοφορούμενη και δαιμονοκίνητη.
Η κρίση μας υπενθυμίζει το γνήσιο ασκητικό φρόνημα της Εκκλησίας, την ευλογημένη λιτότητα, την απόρριψη του περιττού, του κορεσμού, της απληστίας και της πλεονεξίας. Η διάνοιξη αποθηκών για τον αυριανό πλουτισμό, το λαχανητό για συνεχή αύξηση εσόδων, το πυρετώδες άγχος για πλούσια κέρδη, ο αγωνιώδης προγραμματισμός σχεδίων για μελλοντικά αποκτήματα… Η σεμνότητα, η εγκράτεια, η ολιγάρκεια λησμονήθηκαν και όλοι προσπαθούν για κάτι καλύτερο και περισσότερο. Υπάρχουν κι επαγγελματίες, έμποροι ελπίδων, μάντεις, μάγοι, μέντιουμ, προχειρολόγοι μελλοντολόγοι, πού εκμεταλλεύονται τον πόνο ορισμένων ή την δίψα άλλων για άφθονα και σύντομα κέρδη. Ο πιστός όμως έχει πάντοτε μόνον ένα δρόμο να βαδίσει. Είναι λίγο ανηφορικός και στενός και στενόχωρος, άλλα φωτίζεται και στο τέλος αναμένει Ένας με στεφάνια. Ο οδοιπόρος αυτός είναι σίγουρα ελπιδοφόρος.
Κανείς δεν λέει ότι δεν είναι δύσκολα τα πράγματα. Δεν λύνεται όμως κανένα πρόβλημα με τη μοιρολατρία, τη φλύαρη γκρίνια, τα ίδια και τα ίδια συνεχώς παράπονα. Ας αγωνιστούμε λίγο περισσότερο, ας προσευχηθούμε πιο πολύ στο Θεό. Ας του ζητήσουμε να μας δώσει υπομονή, επιμονή, καρτερία και ελπίδα να αντιμετωπίσουμε την δοκιμασία όσο πιο ανώδυνα γίνεται. Εκείνος γνωρίζει το βάρος του σταυρού που μπορούμε να σηκώσουμε. Γνωρίζει καλά ότι δεν μπορούμε να αποκωλύσουμε τον μέγα λίθο του μνήματος Του. Μετά την σταύρωση είναι πάντοτε η Ανάσταση…
Η αποστασία, η ασέβεια, η αβεβαιότητα, η ανασφάλεια, η αδικία, η αναταραχή και η αναστάτωση των καιρών μας ας μας κάνουν να επιστρέψουμε στις ρίζες μας. Οι πόλεμοι, οι καταστροφές, οι κακίες και οι στερήσεις να μας κάνουν πιο γνήσιους, πιο υπεύθυνους, πιο συνετούς και πιο σεμνούς Χριστιανούς. Μπορεί ο θάνατος μας να έλθει πιο σύντομα από τον Αντίχριστο. Πιο πολύ να μιλάμε για τον Χριστό και λιγότερο για τον Αντίχριστο, έλεγε ο Γέροντας Παΐσιος ο Αγιορείτης. Δεν μπορεί την Αποκάλυψη να την ερμηνεύει εύκολα ο καθένας, όταν δεν το έπραξαν οι μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας. Δεν θα ορίσουμε εμείς πότε θα έλθει το τέλος του κόσμου. Μη τρομοκρατούμε τον κόσμο ορίζοντας ημερομηνίες του τέλους και τον ερχομό πολέμων. Από δεκαετίες μιλούν για πολέμους πού δεν έγιναν. Μερικοί μάλιστα στενοχωρήθηκαν πού δεν πραγματοποιήθηκαν.
Να ενδιαφερθούμε να μη χάσουμε την κάρτα του πολίτη για την είσοδο μας στη Βασιλεία των Ουρανών. Προπαντός να μη χάσουμε την ελπίδα μας ποτέ. Η απόγνωση είναι νίκη του κακού πάνω μας, είναι δαιμονική επίδραση. Μόνο μέσα στην Εκκλησία του Χριστού μπορούμε να έχουμε αληθινή παρηγοριά και κραταιή ελπίδα. Η ταπεινότητα μου συνεχίζει να ελπίζει σε μεταμόρφωση και ανάσταση, σε μετάνοια και σωτηρία.
(«Καινή Κτίσις», Έτος 87ον Φεβρουάριος 2011, Περίοδος Ε’ Αρ. 02 (1169)
fdathanasiou.wordpress.com
