Ο σκούφος (φάριο): Είναι φτιαγμένος
από κόκκινη τσόχα και φέρει μια μεταξωτή μαύρη φούντα.
Το κόκκινο χρώμα του σκούφου και το μαύρο της φούντας του, συμβολίζουν αντίστοιχα τις θυσίες, το αίμα, το πένθος και τα δάκρυα των Ελλήνων στο βωμό της ελευθερίας.
Το πουκάμισο (υποδήτης): λευκό με μεγάλο άνοιγμα μανικιών, συμβολίζει την αγνότητα των εθνικών αγώνων. Το γιλέκο (φέρμελη): Έχει κέντημα σπάνιας χειροποίητης τέχνικής, και σχέδια μεγάλης παραδοσιακής και λαογραφικής σημασίας. Ένα απ’αυτά είναι τα αρχικά «Χ» και «Ο», τα όποια θεωρείται ότι αντιστοιχούν στις λέξεις Χριστιανός Ορθόδοξος.
Τα κρόσια: Είναι κορδόνια μπλέ και άσπρου χρώματος, δηλαδή έχουν τα εθνικά χρώματα της Σημαίας μας, που συμβολίζουν τον καταγάλανο ουράνο και τις όμορφες θάλασσες της πατρίδας μας. Η ζώνη: με τις φυσιγγιοθήκες της συμβολίζει την ετοιμότητα του Εύζωνα για αγώνα.
Η φουστανέλλα: Επάνω σε κάτασπρο ύφασμα 30 μέτρών, κατασκέυαζονται 400 διπλές πιέτες. Ο συγκεκριμένος αυτός τύπος λένε πως διαμορφώθηκε στα μαύρα χρόνια της Τουρκοκρατίας, τότε που όλα τα σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλάβια. Τόσο βάρύς ο ζυγός και η τόση λάχτάρα για λευτεριά του δουλωμένου γένους ώστε, για κάθε χρόνο σκλάβιας που περνούσε, πρόσθεταν κρυφά με πίκρα και απογοήτευση μια πιέτα στη φουστανέλλα, μέχρι που συμπλήρώθηκαν 400 δίπλες, όσα δηλαδή και τα χρόνια της δουλείας...Το ολόλευκο χρώμα της φουστανέλλας, συμβολίζει επίσης την αγνότητα των αγώνων και θυσιών του δουλωμένου Εθνους.
Τα τσαρούχια: είναι εξ’ολοκλήρου χειροποίητα από σκληρό κόκκινο δέρμα και σόλα οπλισμένη με 60 καρφιά Το ζευγάρι ζύγίζει περίπου 3 κιλά. Η μύτη του τσαρουχιού καταλήγει σε μια αιχμηρή προεξοχή, πάνω στην οποία μια όμορφη μαύρη φούντα κάθεται με χάρη και τηνα αποκρύπτει με πονηριά. Η λαική τέχνη κατά τα μαύρα χρόνια της σκλαβιάς εκτός από όμορφο και απλό έφτιαξε το τσαρούχι βαρύ, σκληρό, δυνατό και ανθεκτικό για δυο λόγους: εναν πρακτικό και ένα συμβολίκο. Ο πρακτικός λόγος είναι να πατά σταθερά, να γατζώνει στο έδαφος και να κλωτσά, να είναι κατάλληλο δηλαδή για αγώνα σώμα με σώμα και για πόλεμο στα βουνά, στα λαγκάδια και στους κάμπους της σκλαβωμένης πατρίδος μας.
Εχει όμως και συμβολίκη σήμασια.Το αδούλωτο δηλαδή πνέυμα των ραγιάδων ηθελε το τσαρούχι δυνατο και κατάλληλο, για να ρίξει τον κατακτητη στη θάλασσα. Κι ακόμα, το τσαρούχι ανέβαινε σκαρφαλώνοντας ψηλα στις βουνοκορφές, έτσι και ο Ελληνισμός με αυτό το τσαρούχι θ’ανέβαινε ψηλά, δηλαδή θα νικούσε τον κατακτητη και θα αποκτούσε την ελευθερία του...
(περιοδικό Προς τη Νίκην –Μάρτιος 2010)
