Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων για τη Μεγάλη Σαρακοστή (video)

«'Εάν ἀφῆτε τοῖς ἀν­θρώποις τά παραπτώ­μα­τα αὐτῶν ἀφήσει καί ὑμῖν, ὁ Πατήρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος».

Κυριακή προεισόδιος τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, Κυρια­κή προετοι­μασίας τῶν πιστῶν γιά τό στάδιο τῶν ἀρετῶν, τό ὁποῖο ἀνοίγεται ἐνώπιόν μας. Τήν προηγούμενη Κυ­ρια­κή ἀκούσαμε τόν Χριστό νά προσδιορίζει ὡς κριτήριο τῆς σωτη­ρίας μας τήν ἀγάπη
πρός τούς ἀδελφούς μας· καί σήμερα τόν πα­ρακολουθοῦμε νά ἐξαρ­τᾶ καί πάλι τή σωτηρία μας ἀπό τούς ἀδελφούς μας.

«'Εάν ἀφῆτε τοῖς ἀν­θρώποις τά παραπτώ­μα­τα αὐτῶν ἀφήσει καί ὑμῖν, ὁ Πατήρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος».
Αὐτή τή φορά ὁ Χρι­στός θέτει ὡς προϋπό­θεση τῆς συγχωρήσεως τῶν παραπτω­μάτων μας ἀπό μέρους τοῦ Θεοῦ τή συγχώρηση ἀπό μέρους μας τῶν πα­ραπτωμάτων τῶν ἀδελφῶν μας.
Καί ἐπειδή σωτηρία δέν νοεῖται χωρίς τή συγχώρηση, ἐφόσον κα­νείς δέν εἶναι ἀναμάρ­τητος, ἔστω καί ἐάν ζήσει μία μόνο ἡμέρα ἐπάνω στή γῆ, ἡ συγ­χώρηση τοῦ Θεoῦ, ἄρα καί ἡ συγχώρηση τῶν παραπτωμάτων τῶν ἀδελ­φῶν μας, εἶναι ἀνα­­γκαία καί ἀπαραί­τη­τη σέ ὅλους μας.
Ἡ ἀμοιβαιότητα τῆς συγχωρήσεως προϋπο­θέτει τήν ἀμοιβαιότητα τῆς ἀγάπης, γιά τήν ὁποία μᾶς μίλησε ὁ Χριστός τήν προηγού­μενη Κυριακή.
Συγχωρῶ τόν ἀδελφό μου σημαίνει μπαίνω στή θέση του, ἀντιλαμ­βάνομαι τούς λόγους οἱ ὁποῖοι τόν ἔκαναν νά μέ λυπήσει, τόν ἔκαναν νά μέ ἀδικήσει, νά μέ προσ­βάλλει, νά μέ κατα­κρίνει, νά μέ συ­κοφαντήσει.
Συγχωρῶ τόν ἀδελφό μου σημαίνει ὅτι ἀντι­λαμ­βάνομαι τή δική του ἀδυναμία ὡς δική μου, καί ἔχω τήν τα­πείνωση νά ἀναγνω­ρί­σω ὅτι τό δικό του σφάλμα θά μποροῦσε νά εἶναι καί δικό μου σφάλμα, θά μποροῦσε νά ἤμουν ἐγώ αὐτός πού θά ἔπρεπε νά ζη­τήσει συγγνώμη καί ἀπό τόν ἀδελφό, ἀλλά πολύ περισσότερο ἀπό τόν Θεό, ἐνώπιον τοῦ ὁποίου ὅλοι εἴμαστε ὀφειλέται.
Συγχωρῶ τόν ἀδελφό μου σημαίνει τακτο­ποιῶ τίς ὑποθέσεις πού τυχόν ἔχω μαζί του, πα­ραμερίζοντας τή λύπη ἤ τήν πικρία πού δημι­ουργοῦν οἱ τριβές ἤ τά προβλή­ματα τῆς καθη­με­­ρι­νότητος, ὥστε νά μπορῶ νά  προσέλθω ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καί νά ἐκζητήσω τή συγ­χώ­ρηση τῶν δικῶν μου ἁμαρ­τημάτων. Διότι, ἀδελ­φοί μου, δέν ὑπάρ­χει ἄλλος τρόπος ἤ ἄλ­λος δρόμος γιά νά προ­σεγγίσουμε τόν Θεό ἀπό τόν δρόμο τῆς συγχω­ρή­σεως τοῦ ἀδελφοῦ μας. Ὅ,τι καί ἐάν προσ­φέρουμε στόν Θεό δέν γίνεται δεκτό, ἐάν δέν προέρχεται ἀπό ἄνθρω­πο πού ἔχει διευθε­τήσει τίς σχέσεις του μέ τούς ἀδελφούς του. Ὁ Θεός δέν δέχεται οὔτε τήν προσευχή μας, οὔτε τή λατρεία μας, οὔτε τά δῶρα μας, ἐάν δέν προ­έρχονται ἀπό μία ψυχή πού βιώνει τήν καταλ­λα­γή μέ τόν πλησίον της.
«Ἦρθες στόν ναό γιά νά προσφέρεις τό δῶρο σου», λέγει ὁ Θεός, «καί θυμήθηκες ὅτι ἔχεις κά­τι ἐναντίον τοῦ ἀδελ­φοῦ σου; Ἄφησε τό δῶ­ρο καί πήγαινε συμφι­λιώσου μέ τόν ἀδελφό σου, καί ὕστερα ἔλα καί πάλι γιά νά προσφέρεις τό δῶρο σου στόν Θεό»· γιατί «δέν πρέπει», ὅπως λέγει ἀλλοῦ ὁ Θεός, «νά δύει ὁ ἥλιος καί σύ νά εἶσαι ὀργι­σμένος μέ τόν ἀδελφό σου».
Συγχώρηση ὅμως, ἀδελφοί μου, σημαίνει καί κάτι ἀκόμη: σημαί­νει νά μήν περιμέ­νουμε τόν ἀδελφό μας νά ἔρθει καί νά μᾶς ζη­τή­σει συγγνώμη γιά κάτι πού μᾶς ἔκανε, ἀλλά νά εἴμαστε ἐμεῖς ἐκεῖνοι πού τόν πλησιάζουμε καί θά τοῦ δίνουμε τή συγγνώμη μας ἤ ἀκόμη καί θά ζητήσουμε τή δική του ἀναλαμβάνο­ντας ἐμεῖς τήν εὐθύνη γιά τό δικό του παρά­πτω­μα. Αὐτό, ἄλλωστε, δέν ἔκανε καί ὁ ἴδιος ὁ Χριστός; Ἐμεῖς εἴμα­σταν ἁμαρτωλοί, ἐμεῖς εἴμασταν φταῖχτες καί ἀποστάτες ἀπό τήν ἀγά­πη του, καί ὅμως Ἐκεῖνος ἦρθε νά ζητή­σει συγγνώμη γιά μᾶς. Ἐκεῖνος ἦρθε καί ἔπαθε καί σταυρώθηκε γιά χάρη μας, ἀναλαμβά­νο­ντας ὅλο τό βαρύ φορ­τίο τῶν ἁμαρτιῶν μας καί μᾶς ἀπάλ­λαξε ἀπό τό πλῆθος τους.
Ἀδελφοί μου, αὐτός ὁ Χριστός, πρός τό πάθος τοῦ ὁποίου θά ἀρχίσου­με νά πορευ­όμεθα ἀπό ἀπόψε τό βράδυ, εἰσερ­χόμενοι στήν Ἁγία καί Μεγάλη Τεσσαρακοστή, ἡ ὁποία εἶναι περίοδος πνευ­ματικοῦ ἀγῶνος καί προετοιμασίας γιά νά ζήσουμε τό πάθος καί τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, μᾶς καλεῖ νά προσφέρουμε τή συγ­χώ­ρηση στόν ἀδελφό μας, γιά νά γίνουμε ἄξιοι τῆς δικῆς του συγγνώ­μης πού θά μᾶς ἐξασ­φα­λίσει τή σωτη­ρία.
Γι᾽ αὐτό καί ἄς ἀρχί­σουμε ἀπό ἀπόψε, ἀπό τόν ἑσπερινό τῆς συγ­χωρήσεως, πού τελεῖ ἡ Ἐκκλησία μας, ἔτσι ὥστε ἐφαρμόζοντας τήν εὐαγγελική ἐπιτα­γή νά εἰσέλθουμε ἀπο­δε­σμευμένοι ἀπό τά βα­ρίδια στόν στίβο τοῦ πνευματικοῦ ἀγῶνος καί νά ἀρχίσουμε χα­ρού­μενοι «τόν φαιδρόν τῆς νηστείας ἀγῶνα» πού θά μᾶς ὁδηγήσει στήν λαμπροφόρο Ἀνά­σταση τοῦ Κυρίου μας καί στήν προσωπική μας σωτηρία.