Η οδός της ορθόδοξης ευσέβειας δεν τελευτά τη Μεγάλη Παρασκευή, σε κάποιο μυστικισμό του πάθους, αλλά κορυφώνεται την Κυριακή του Πάσχα, στο φως της Αγίας Αναστάσεως. Το Μέγα Πάσχα είναι το μέγα θαύμα, που πληρώνει τη δικαιοσύνη του Θεού, υπερβαίνοντας κάθε ανθρώπινη δικαιοσύνη. Χωρίς την κατάργηση του θανάτου εν τω σώματι του Χριστού, χωρίς δηλαδή την Ανάστασή Του, ο Χριστός θα παρέμενε ένας κοινός επαναστάτης, ένας ήρωας ξεπερασμένος και απογοητευτικός, που αγωνίστηκε τάχα δια των θαυμαστών του, να αλλάξει κάποιες κοινωνικές δομές, ενώ ο θάνατος θα παρέμενε ανέγγιχτος και ο Άδης ασύλητος. Στη Λειτουργία της Αναστάσεως και σε κάθε Λειτουργία, εορτή της Αναστάσεως, υμνούμε το Σταυρό όταν δοξάζουμε την Ανάσταση, και δοξάζουμε την Ανάσταση όταν υμνούμε το Σταυρό. Κατ’ ανάλογο τρόπο, δε μπορούμε να μιλούμε για την Ανάσταση ή την αιώνια ζωή του ανθρώπου, την τέλεια ελευθερία του, αν πρώτα δεν μιλούμε για το θάνατό του, την τέλεια δουλεία του। Και αυτά βέβαια μέσα στην άβυσσο του μυστηρίου της πίστεως, της κοινωνίας μας με το Χριστό και της ζωής μας κατά Χριστό στο εκκλησιαστικό σώμα Του. Η κατάργηση του θανάτου και ο θρίαμβος της Αναστάσεως δεν είναι γεγονότα ενός αναμενόμενου ιστορικού τέλους, αλλά γεγονότα εσχατολογικά, συντελούμενα εντός του αναμενόμενου ιστορικού τέλους, αλλά γεγονότα εσχατολογικά, συντελούμενα εντός του ιστορικού παρόντος, γεγονότα δηλαδή κατακλυζόμενα από την τελειότητα και πληρότητα των Εσχάτων. «Πώς μπορεί κανείς, όταν σ’ αυτή τη ζωή δεν ξέρει τίποτε για την Ανάσταση, να περιμένει να την ανακαλύψει και να την απολαύσει μετά το θάνατό του;» .
(Συμεών ο Ν. Θεολόγος)
Πρωτ. Μιχαήλ Καρδαμάκης
ayioi-pantes.blogspot.com
