Επειτα από δεκαπέντε - δεκαέξι αιώνες που υπήρξε άσημος και αφανής, με τη μνήμη του να τη φυλάσσουν λιγοστές λέξεις στα συναξάρια, ο Αγιος Μνημόνιος κέρδισε τον τελευταίο καιρό ευρύτατη διαδικτυακή φήμη, έστω και εκ σαρκασμού προερχομένη. Προφανώς λόγω του ονόματός του και των απολύτως δυσάρεστων συνδηλώσεών του,επικαιροποιήθηκε κατά κάποιον τρόπο και αυτός, όπως το ουδετέρου γένους Μνημόνιο. Δεν ξέρω αν αύριο, δεκαέξι Ιουνίου, οπότε η Εκκλησία τιμά τη μνήμη του Αγίου Μνημονίου, θα βρεθούν χριστιανοί να απευθύνουν στη χάρη του τις προσευχές τους, να μεσιτεύσει όπου δει. Σε μια τέτοια περίπτωση, πάντως, είναι πιθανό να μοιραστεί τις προσευχές και τα τάματα με τον Αγιο Τύχωνα, με τον οποίο και συνεορτάζει, αφού και οι βίοι τους ήταν συνδεδεμένοι.
Το όνομα Τύχων, είναι η αλήθεια, ακούγεται πολύ ελκυστικότερο από το κακοσήμαδο πια όνομα του Μνημονίου. Αλλά δεν είναι μόνο το όνομα, είναι και η χάρη: η θαυματουργική αξιοσύνη του Αγίου Τύχωνος θα ήταν χρήσιμη τέτοιες μέρες που περνάμε, πιστεύοντες και μη. Για τον Αγιο Μνημόνιο λοιπόν, που έζησε τον 4ο αιώνα μ. Χ., περίπου όταν άρχιζε να θριαμβεύει ο χριστιανισμός και όχι μόνο εξαιτίας της αίγλης των ιδεών του, γνωρίζουμε ελάχιστα· κι αυτά τα ελάχιστα, ωστόσο, φαίνονται πολύ περισσότερα αν τα συγκρίνουμε με όσα γνώριζαν για το «λαοσωτήριο» Μνημόνιο οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, καθώς και το ΛΑΟΣ, πριν το υπερψηφίσουν (αλλά και έπειτα). Υπήρξε επίσκοπος Αμαθούντος στην Κύπρο, και χειροτόνησε διάκονο τον ενάρετο Τύχωνα, που αργότερα έγινε και αυτός επίσκοπος της ίδιας κυπριακής πόλης (περίφημης στην αρχαιότητα για τη λατρεία της Αφροδίτης και τον μεγαλοπρεπή ναό της), εξ ου και το «θείας έτυχες ιερατείας» του απολυτικίου του.
Στον Αγιο Τύχωνα η παράδοση αποδίδει το θαύμα του πολλαπλασιασμού του σιταριού στο αρτοποιείο του πατέρα του (κατά τον ευαγγελικώς γνωστό πολλαπλασιασμό των πέντε άρτων και των δύο ιχθύων από τον Χριστό) και της αναβλάστησης ενός ξερού κλήματος που το φύτεψε και κάρπισε και, κατά τον θρύλο, πετάει πάντοτε ζουμερά σταφύλια, εκτός εποχής, τη μέρα της μνήμης του αγίου. Εχει το ιδιαίτερο ενδιαφέρον της αυτή η πρακτική, η υλική πλευρά των θαυμάτων, που δεν γίνονται προς εντυπωσιασμό από κάποιους γόητες και φαρμακούς, αλλά για να ικανοποιηθούν απτές ανάγκες. Αν πάντως ο φιλάνθρωπος άγιος ζούσε στον καιρό μας, δεν θα απέφευγε τη δίωξή του με την κατηγορία της αντιποίησης αρχής και μάλλον θα υφίστατο όσα και ο Χριστός από τον βλοσυρό Μεγάλο Ιεροεξεταστή της Σεβίλλης, στους «Αδερφούς Καραμαζόφ», του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι. Είναι βλέπετε άλλοι ο μεσσίες σήμερα και άλλοι οι θαυματοποιοί, οι θαυματολογούντες καλύτερα· και είναι της δικής τους αποκλειστικής αρμοδιότητας η σωτηρία των χωρών και των ανθρώπων και ο χορτασμός τους. Το βλέπουμε άλλωστε.
Το όνομα Τύχων, είναι η αλήθεια, ακούγεται πολύ ελκυστικότερο από το κακοσήμαδο πια όνομα του Μνημονίου. Αλλά δεν είναι μόνο το όνομα, είναι και η χάρη: η θαυματουργική αξιοσύνη του Αγίου Τύχωνος θα ήταν χρήσιμη τέτοιες μέρες που περνάμε, πιστεύοντες και μη. Για τον Αγιο Μνημόνιο λοιπόν, που έζησε τον 4ο αιώνα μ. Χ., περίπου όταν άρχιζε να θριαμβεύει ο χριστιανισμός και όχι μόνο εξαιτίας της αίγλης των ιδεών του, γνωρίζουμε ελάχιστα· κι αυτά τα ελάχιστα, ωστόσο, φαίνονται πολύ περισσότερα αν τα συγκρίνουμε με όσα γνώριζαν για το «λαοσωτήριο» Μνημόνιο οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, καθώς και το ΛΑΟΣ, πριν το υπερψηφίσουν (αλλά και έπειτα). Υπήρξε επίσκοπος Αμαθούντος στην Κύπρο, και χειροτόνησε διάκονο τον ενάρετο Τύχωνα, που αργότερα έγινε και αυτός επίσκοπος της ίδιας κυπριακής πόλης (περίφημης στην αρχαιότητα για τη λατρεία της Αφροδίτης και τον μεγαλοπρεπή ναό της), εξ ου και το «θείας έτυχες ιερατείας» του απολυτικίου του.
Στον Αγιο Τύχωνα η παράδοση αποδίδει το θαύμα του πολλαπλασιασμού του σιταριού στο αρτοποιείο του πατέρα του (κατά τον ευαγγελικώς γνωστό πολλαπλασιασμό των πέντε άρτων και των δύο ιχθύων από τον Χριστό) και της αναβλάστησης ενός ξερού κλήματος που το φύτεψε και κάρπισε και, κατά τον θρύλο, πετάει πάντοτε ζουμερά σταφύλια, εκτός εποχής, τη μέρα της μνήμης του αγίου. Εχει το ιδιαίτερο ενδιαφέρον της αυτή η πρακτική, η υλική πλευρά των θαυμάτων, που δεν γίνονται προς εντυπωσιασμό από κάποιους γόητες και φαρμακούς, αλλά για να ικανοποιηθούν απτές ανάγκες. Αν πάντως ο φιλάνθρωπος άγιος ζούσε στον καιρό μας, δεν θα απέφευγε τη δίωξή του με την κατηγορία της αντιποίησης αρχής και μάλλον θα υφίστατο όσα και ο Χριστός από τον βλοσυρό Μεγάλο Ιεροεξεταστή της Σεβίλλης, στους «Αδερφούς Καραμαζόφ», του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι. Είναι βλέπετε άλλοι ο μεσσίες σήμερα και άλλοι οι θαυματοποιοί, οι θαυματολογούντες καλύτερα· και είναι της δικής τους αποκλειστικής αρμοδιότητας η σωτηρία των χωρών και των ανθρώπων και ο χορτασμός τους. Το βλέπουμε άλλωστε.
