Τετάρτη 3 Αυγούστου 2011

Μια ιστορία ζωής

Θελω να σας διηγηθω μια ιστορια ζωης.
Με παντρεψαν με προξενιο οταν εγινα εικοσι χρονων, στις αρχες της δεκαετιας του '70. Μεχρι τοτε το μονο που ειχα δει ηταν οι ανθρωποι του χωριου, στο οποιο περασα την παιδικη μου ηλικια και αργοτερα η κωμοπολη, στη οποια πηγα σχολειο. Στα εικοσι με παντρευουν με καποιον αγνωστο, εικοσι χρονια μεγαλυτερο μου. ...
ο οποιος ηταν "καλο παιδι και προοδευτικος". "Μονο που μενει και εργαζετε στο εξωτερικο".

Καπως ετσι μου περιεγραψαν το μελλοντα αντρα μου και μετα απο μια βδομαδα βρεθηκα μεσα σε ενα τρενο, παντρεμενη με εναν αγνωστο, για το εξωτερικο.
Η διαδρομη κρατησε 4-5 μερες και η μονη σκεψη χαραγμενη στο μυαλο μου ηταν "Γιατι να μου το κανει αυτο ο πατερας μου. Δεν θα επρεπε να νιωθω πεταμενη απο τον ιδιο μου τον πατερα??".

Η σκεψη αυτη δεν με απασχολησε πολυ γιατι ο πατερας μας ηταν αυτος που μας εμαθε να εχουμε σεβασμο και εκτιμηση σε οσους το αξιζουν και στην οικογενεια μας. Οι καταστασεις και οι αναγκες της τοτε εποχης επεβαλαν και τη ληψη μιας σκληρης αποφασης για καλο των υπολοιπων μελων της οικογενειας.

Η ζωη μου στο εξωτερικο ηταν ασχημη. Ο αντρας μου, επαναλαμβανω εικοσι χρονια μεγαλυτερος μου, αλκολικος και με τασεις σχιζοφρενειας. Χωρις κανενα ενδιαφερον για τιποτα, μονο να μην με χασει. Δεν λεω υπηρχαν και καποια θετικα στοιχεια βαθια βαθια μεσα του, τα οποια δεν του εβγαιναν ΠΟΤΕ. Εγω πιστευω οτι αυτο οφειλοταν στο οτι ειχε πολλα με πολλα παιδικα και νεανικα τραυματα. Περασα τραγικες καταστασεις και εγω και φυσικα τα παιδια μου. Μερικες φορες απορω πως δεν πηραν τον κακο τον δρομο. Παρολο που να πω την αληθεια, δεν εληψε και πολυ. Ευχ! αριστω τον Θεο για αυτο.

Εκανα τα παντα για να κρατησω την οικογενεια μου ενωμενη. Το τιμημα ηταν να μην μπορεσω να μεγαλωσω η ιδια μου το πρωτο μου παιδι, το οποιο το μεγαλωσε η μητερα μου. Η ζωη μου ολη με φωνες, καβγαδες, στεναχωρια και στερησεις. Δεν μπορω να πω οτι χαρηκα τιποτε στη ζωη μου, εκτος απο τα παιδια μου. Για το λογο των παιδιων μου και για το λογο των αρχων μου εκανα υπομονη και υπομονη...

Παντα με το ονειρο να γυρισουμε πισω. Το ονειρο αυτο ομως ηταν μονο δικο μου, οχι και του αντρα μου.
Ειχε πολυ μεγαλο ψυχολογικο προβλημα και τι τον βασανιζε ηταν ενα μυστηριο. Το μεγεθος του προβληματος δεν θα μπορουσε να το φανταστει κανεις. Δεν ηθελε να κατεβει μονιμα στην Ελλαδα γιατι δεν υπηρχαν λεφτα.
Ετσι περασαν τριαντα χρονια. Δουλευοντας σε ενα εργοστασιο 40 με 50 ωρες την βδομαδα μεγαλωνοντας παιδια και υπομενοντας μεθυσια, φωνες, καβγαδες, ζωντας σε 45 τετραγωνικα σπιτι στην ουσια χωρις ζεστο νερο και θερμανση.

Καποτε μαζευτηκαν τα λεφτα και ειπαμε να αγορασουμε ενα οικοπεδο στην πατριδα μας. Βρηκαμε ενα το οποιο μας ειπαν οτι πουλιεται αλλα αυτη η περιοχη δεν εχει μπει ακομα στο σχεδιο πολης. Αλλα αναμενετε να μπει. Ετσι ειπαμε να περιμενουμε. Τον αντρα μου τον κυριευσαν οι φοβιες.
Καποια στιγμη αφου μπηκε αυτη η περιοχη στο σχεδιο πολεως αγορασαμε το οικοπεδο. Οταν αποφασισαμε να αρχισουμε να χτιζουμε αρχες του 2000, οι φοβιες του αντρα μου ηταν τοσο μεγαλες που εκανε το καθε τι παρα πολυ δυσκολο. Μαλωνε μαζι μου και με ολους γυρω του.

Να πω την αληθεια φοβομουν και εγω. Σε αυτο το σπιτι ημασταν ετοιμοι να ριξουμε τον ιδρωτα 30 χρονων βιοπαλαιστικης ζωης.
Βρηκαμε μηχανικο ξεκιναμε. Η χαρα, η ελπιδα, το αγχος, ο φοβος κυριαρχουσαν μεσα μου. Παρολα αυτα ξεκινησαμε. Ολα πηγαινουν καλα για αρχη. Ανοιξαμε τα θεμελια και μπαινουν τα πρωτα τσιμεντα. Ολα καλα μεχρι εδω. Ο αντρας μου παρα πολυ ηρεμος ολο τον τελευταιο καιρο. Τρομακτικα ηρεμος.

Ενα βραδυ του καλοκαιριου κοιμομουν και ξυπναω μετα απο πολλες πολλες ωρες στο νοσοκομειο. Ηταν τραγικο αυτο που ειχε συμβει. Ο αντρας μου, μου επιτεθηκε την ωρα που κοιμομουν με ενα βαρυ αντικειμενο πολλες φορες και μετα αυτοκτονησε.

Φανταστητε λιγο τι θα μπορουσατε να σκεφτητε εκεινη τι στιγμη, τι θα κανατε, πως θα αντιδρουσατε? Μετα απο σχεδον μια βδομαδα αφου βγηκα απο το νοσοκομειο ψυχολογικα ρακος, φορεσα τα μαυρα και αρχισα να θρηνω τα παντα. Τη ζωη μου, τη μοιρα μου μα πανω απο ολα εκεινη την στιγμη αυτον. Τον καιρο που ημουν στο νοσοκομειο εγινε η κηδεια του και δεν ημουν εκει. Ηταν η μονη φορα που δεν του συμπαρασταθηκα ολο αυτον τον καιρο που ημουν μαζι του. Η οικογενεια του αντι να συμπαρασταθει στα παιδια του τουλαχιστον, εκεινη τη στιγμη, αρχισε να βριζει και ! να συκοφαντει εμενα.

Παρολα αυτα θεωρησα υποχρεωση μου να τον τιμησω ακομα μια φορα. Εφτιαξα τον ταφο του, του αγορασα λουλουδια, βρηκα μια ωραια φωτογραφια του και την τοποθετησα στην τελευταια κατοικια του.

Οι εργασιες για την ανεγερση του σπιτιου οπως ηταν φυσικο ειχαν σταματησει. Οταν καποια στιγμη ξανααρχισαν συνειδητοποιω πως το σπιτι ξεκιναει να χτιζετε σχεδον δυο μετρα πιο κατω απο το τοπογραφικο υψος που θα επρεπε να αρχιζει να χτιζετε.
Ειναι τρομερο, δεν μπορω αλλο, το ενα τραγικο γεγονος μετα το αλλο. Κανενας δεν αναλαμβανει την ευθυνη. Δεν ειναι κανενου το λαθος. Μα πως ειναι δυνατον? Ο μηχανικος ηταν ανικανος αυτο ειναι. Αυτο ηταν, μα κανενας δεν θελει να το παραδεχτει. Ποιος μπορει να με βοηθησει, πως μπορω να το αποδεχτω, ποιος θα με αποζημιωσει? Εχω στερηθει τα παντα για αυτο το σπιτι. Ζουσα παντα με το ονειρο να βλεπω ηλιο, θαλασσα,... Και τωρα πρεπει να μενω σε υπογειο?

Μετα απο πολλες μαχες, λεφτα, κουραση, καταφερνει ο μηχανικος να μου χτισει εναν επιπλεον οροφο, που δεν ηταν προγραμματισμενος. Φυσικα με καινουργια αδεια και πολλα επιπλεον εξοδα. Αισθανομαι οτι πεφτω πολυ εξω απο τον προυπολογισμο μου. Τι να κανω ομως ακολουθω το ονειρο μου. Επρεπε να κανω επιδιορθοτικες εδω και εκει, επρεπε να ξαναγορασω υλικα, να ξαναπληρωσω μαστορους. Μεχρι και στον μηχανικο αναγκαστηκα να ξαναδωσω χρηματα. Αισθανομαι πως τελειωνουν σιγα σιγα τα χρηματα και σπιτι δεν εχω. Δεν εχω τιποτα εκεινη τη στιγμη μα συνεχιζω να ακολουθω το ονειρο.

Τον καιρο που κανω την ανεγερση του οροφου αρχιζουν οι μελλοντες γειτονες να με πολεμουν. Οι μικροτητα και η μιζερια σε ολο της το μεγαλειο. Ημουν μονη και χηρα. Η ζωη μου τραγικη. Αρχιζαν να με βριζουν, να με κακολογουν, να μου φερνουν την αστυνομια να διακοψει τις εργασιες γιατι επεσαν μερικα μπαζα στο οικοπεδο καποιου κυριου, ο οποιος δεν εμενε εκει ουτε καλιεργουσε τιποτα για να το καταστρεψω. Μια αλλη φορα μου εφεραν την αστυνομια γιατι επεσαν μερικες σταγονες νερο απο την οικοδομη στο αμαξι καποιου αλλου.
Μια αλλη φορα ο κυριος που ειχε προβλημα με τα μερικα πετραδακια στο οικοπεδο του εφερε την αστυνομια, γιατι πατησε το φορτηγο με τη μια ροδα το οικοπεδο του. Μα Θεε μου ειναι δυνατον? Ποιο μπορει να ειναι το επιπεδο αυτου του ανθρωπου? Δεν μπορω να εξηγησω πια τιποτα. Και η ειρωνεια ειναι πως ουτε καν τον ηξερα πριν.
Αφου εβλεπε ο κυριος οτι η αστυνομια δεν μπορουσε και δεν ηταν δυνατο να με κλεισει μεσα και εγω συνεχιζα τις εργασιες σκεφτηκε κατι διαφορετικο.
Σκεφτηκε να μου κανει μηνυση γιατι ξεπερνω τα υψομετρικα ορια και υποβαθμιζω την περιοχη (πως? ακομα δεν καταλαβα).
Αυτο του περασε. Μου απαγορεψαν οριστικα να συνεχισω.
Δεν μπορω αλλο, καποιος να με βοηθησει δεν υπαρχε?. Δυστυχως οχι.

Πηγαινω και βρισκω τον τοπογραφο του νομου. Ερχετε μετραει και ειμαι μεσα στα ορια. Ουτε εκατοστο παραπανω. Ωραια σκεφτηκα συνεχιζω. Ομως μου εχουν παρει την αδεια. Πρεπει να την ξαναπαρω. Πηγαινω στην πολεοδομια βρισκω το διευθυντη και του δειχνω το πορισμα του τοπογραφου της νομαρχειας. Την κοιταει και μου λεει πως δεν μπορει να μου δωσει την αδεια γιατι οντως υπαρχει προβλημα στα υψομετρικα.

Θεε μου δεν μπορω αλλο, δεν αντεχω δεν θελω να κανω κακο ουτε στον εαυτο μου ουτε σε κανεναν αλλον. Φευγω.

Ξαναγυριζω στο εξωτερικο, κλεινομαι για δυο χρονια σε ενα δωματιο μονη μου με κατεβασμενα τα παραθυρα και θρηνω.
Κοντευω τα εξηντα και αισθανομαι να με πνιγει το δικιο και να μην εχω τιποτα και καμια συμπαρασταση.
Η μονες μου εξοδοι ειναι στα ψωνια και στον ψυχολογο μου. Ειναι ο μονος που βλεπω τοσο συχνα αλλα στην ουσια δεν ειναι και μεγαλη βοηθεια.

Μετα απο δυο χρονια απομονωσης, μην αντεχοντας τον ιδιο μου τον εαυτο, αποφασιζω να γυρισω για να ξαναρχισω το κυνηγι του ονειρου.
Πηγαινω στην πολεοδομια να ξεκαθαρισω την "εκρεμοτητα". Ο πολεοδομος και ο μηχανικος μου ζητανε λεφτα για καινουργια αδεια. Συμφωνω. Αλλα για να βγει η καινουργια αδεια πρεπει να ξεκαθαριστουν τα υψομετρικα. Παω στον τοπογραφο του δημου. Μετραει.
Παω στον τοπογραφο της νομαρχιας. Μετραω. Ολα ενταξει. Ξαναπηγαινω πισω. Αδεια δεν βγαινει. Μετα απο μεγαλο αγωνα και εξοδα καταφερνω να μαζεψω πολεοδομο, μηχανικο, τοπογραφο του δημου σε ενα γραφειο. Μετα απο λιγο μου ειπαν να περασω μετα απο δυο μερες να παρω την αδεια.

Θεε μου σε ευχαριστω συνεχιζω. Δηστυχως λεφτα πολλα δεν υπαρχουν πλεον. Δεν μπορω να καλυψω ολα τα εξοδα μου. Αναγκαζομαι να παρω ενα δανειο για να τελειωσω τα βασικα.

Σημερα 29.09.2010 μετα απο εννεα χρονια απο τη στιγμη που αρχισα να χτιζω το σπιτι καταφερα να μενω μεσα. Κοιμαμε μεν σε ενα ραντσο αλλα εχει λιγο σημασια.

Ο καιρος εχει ομως και γυρισματα. Ενας απο τους κυριους που με πολεμησε πολυ και συγκεκριμενα αυτος που μου εφερνε καθε λιγο και λιγακι την αστυνομια και μου εκανε και τη μηνυση, η οποια με καθυστερησε και με εριξε στην απομονωση πανω απο δυο χρονια αποφασισε να χτισει. Στο οικοπεδο που καποτε ειχε περασει το φορτηγο που μου εφερνε τα τσιμεντα και ειχε γινει τοσο εξαλλος.

Τον βλεπω να ριχνει χωματα. Πολλα χωματα. Μπαζονει τα παντα. Το χωμα εχει αλλιωσει το πραγματικο υψομετρο του οικοπεδου του κατα τρια μετρα.

Δεν ξερω τι να κανω. Η εκδικηση ειναι γλυκια. Που να απευθυνθω? Πρεπει καποιος να τιμωρηθει. Ο πολεοδομος που ηθελε μιζα την περασε καθαρη. Ο μηχανικος που εκανε τεραστιο λαθος και μου εκανε το ισογειο υπογειο τη περασε καθαρη. Ο κυριος που μου εκανε τοσο μεγαλη ζημια ψυχικη και οικονομικη στελνοντας με στην ξενητια και στην απομονοση ξανα να την περασει και αυτος καθαρη? Κανοντας αυτο ακριβως που με συκοφαντουσε καποτε? Μπροστα στα ματια μου?

Εχω χασει πλεον την εμπιστοσυνη στους παντες απο κρατικους φορεις, υπηρεσιες, δημαρχους και και και...

Η μονη μου πλεον ελπιδα ειναι ο απλος πολιτης αυτος που προσπαθει να ζησει τιμια και αυτος που αφηνει τους αλλους να ζησουν.
Ολοι αυτοι που προσπαθουν να υψωσουν τη φωνη τους, να κατακρινουν την αδικια και να επαναστατησουν.

Ολοι εσεις.
Πειτε μου τι θα κανατε?

Ευχαριστω πολυ για το χρονο σας
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...