Το Σάββατον, 17ην/30ην Ιουλίου 2011, το Πατριαρχείον Ιεροσολύμων εώρτασε την εορτήν του προφήτου Ηλιού, του Θεσβίτου, προ της καθιερωμένης μνήμης αυτού την 20ην Ιουλίου, εις την κώμην Μααλούλε.
Η κώμη αύτη ευρίσκεται εις μικράν απόστασιν από της πόλεως της Ναζαρέτ και ανήκει εις εκείνας τας κώμας, τας οποίας οι Παλαιστίνιοι κάτοικοι αυτών εγκατέλειψαν αυτάς κατά τα γεγονότα του έτους 1948.
Εις την κώμην ταύτην διεβίου Ελληνορθόδοξος Αραβόφωνος Κοινότης με τον ναόν αυτής επ’ ονόματι του προφήτου Ηλιού.
Από του 1948 έως και τα τελευταία έτη ο ναός αυτός παρέμεινεν εγκαταλελειμμένος μέχρι και τα τελευταία έτη, ότε δι’ ενεργειών του Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακού και του ηγουμένου της Ιεράς Μονής Θαβώρ Αρχιμανδρίτου π. Ιλαρίωνος προς τον Ισραηλινόν στρατόν, χρησιμοποιούντα την έκτασιν της εν λόγω κώμης ως στρατιωτικήν βάσιν επανεδόθη δια χρήσιν εις το Πατριαρχείον και επεσκευάσθη και ανεκαινίσθη, ώστε να χρησιμοποιήται κατ’ έτος επί τη μνήμη του προφήτου Ηλιού και επί ωρισμέναις άλλαις εορταίς δια την θ. Λειτουργίαν.
Εις τον ιερόν ναόν τούτον, καταλλήλως ευτρεπισθέντα υπό των επιμεληθέντων εξ αρχής τούτου Αγιοταφιτών Πατέρων, ετέλεσε την θ. Λειτουργίαν η Α.Θ.Μ. ο Πατήρ ημών και Πατριάρχης Ιεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, προσελθών εξ Ιεροσολύμων, συλλειτουργούντων Αυτώ του Ιερωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακού και του Σεβασμιωτάτου Αρχιεπισκόπου Θαβωρίου κ. Μεθοδίου, Ιερομονάχων των ομόρων Μονών του Πατριαρχείου, Πρεσβυτέρων των ομόρων ενοριών του Πατριαρχείου και των ιεροδιακόνων, ψαλλούσης της χορωδίας της Μητροπόλεως Ναζαρέτ και μετέχοντος αραβοφώνου και ρωσοφώνου εκκλησιάσματος εκ των ενοριών του βορείου Ισραήλ του Πατριαρχείου και Ορθοδόξων πιστών της Ναζαρέτ, οι οποίοι επί τη ευκαιρία επεσκέφθησαν και τους τάφους των προγόνων αυτών εις το προσκείμενον κοιμητήριον μεθ’ ιερέως δια τρισάγιον υπέρ αναπαύσεως των ψυχών αυτών.
Εις το Εκκλησίασμα τούτο ο Μακαριώτατος εκήρυξε τον θείον λόγον ως έπεται:
«Πολύ ισχύει δέησις δικαίου ενεργουμένη, Ηλίας άνθρωπος ην ομοιοπαθής ημίν και προσευχή προσηύξατο του μη βρέξαι και ουκ έβρεξεν επί της γης ενιαυτούς τρεις και μήνας εξ. Και πάλιν προσηύξατο και ο ουρανός υετόν έδωκεν και η γη εβλάστησε τον καρπόν αυτής», διδάσκει ο Άγιος Απόστολος Ιάκωβος ο Αδελφόθεος. (Ιακ. 5,16-18).
Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί,
Ευλαβείς Χριστιανοί,
«Ο προ συλλήψεως ων ηγιασμένος, ο ένσαρκος άγγελος, ο νους ο πύρινος, ο επουράνιος άνθρωπος, ο της δευτέρας Χριστού ελεύσεως θείος Πρόδρομος, Ηλίας ο ένδοξος, των Προφητών η κρηπίς, πνευματικώς συνεκάλεσε τους φιλεόρτους», ως λέγει ο υμνωδός αυτού, «πανηγυρίσαι την θείαν μνήμην της εις ουρανούς πυρφόρου αναβάσεως αυτού».
Ο σήμερον τιμώμενος προφήτης Ηλίας αναδεικνύεται ως το πλέον δυνατόν παράδειγμα, λόγω τε και έργω δικαίου ανθρώπου, του οποίου η δέησις προς τον Θεόν ενεργεί ισχυρώς και αποτελεσματικώς φέρουσα μεγάλας ωφελείας.
Τα ιερά πρόσωπα της Αγίας Γραφής, Παλαιάς τε και Νέας θεωρούνται «προ συλλήψεως ηγιασμένα», όχι διότι εξελέγησαν υπό του Θεού δια το προφητικόν και αποστολικόν αυτών αξίωμα αντιστοίχως, αλλά διότι διετήρησαν δια της πίστεως αυτών καθαράν την καρδίαν αυτών και επέτυχον της εμπειρίας της θεοπτίας δια της χάριτος πάντοτε του Αγίου Πνεύματος. «Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία, ότι αυτοί τον Θεόν όψονται», (Ματθ. 5,8). Ιδού τι λέγει εν προκειμένω ο ψαλμωδός: «Αποδεδειγμένος θεόπτης, ο Θεσβίτης Ηλίας συν Μωσή καθορά, α οφθαλμός ουκ είδε και ους ουκ ήκουσε και ανθρώπων των γηγενών καρδία ου λελόγισται, σεσαρκωμένον Κύριον, εν τω Θαβώρ όρει, τον Παντοκράτορα».
Με άλλα λόγια οι Προφήται ζώντες εν εαυτοίς την ενέργειαν της θείας δυνάμεως γίνονται οι κήρυκες και Ερμηνευτές του θελήματος του Θεού εις τους ανθρώπους. Τοιούτος ακριβώς εμφανίζεται και ο προφήτης Ηλίας, ο οποίος κατά τον Απόστολον Ιάκωβον τον αδελφόθεον, «άνθρωπος ην ημίν ομοιοπαθής και προσευχή προσηύξατο του μη βρέξαι και ουκ έβρεξεν επί της γης ενιαυτούς τρεις και μήνας εξ», (Ιακ. 5,16). (Ο Ηλίας ήτο άνθρωπος που είχε την αυτήν ασθενή φύσιν με ημάς και προσηυχήθη δια να μη βρέξη και δεν έβρεξεν επί της γης τρία έτη και μήνας εξ).
Αναλυτικώτερον ειπείν, ο μεγαλώνυμος Ηλίας κινούμενος από υπερβάλλοντα θείον ζήλον και μη δυνάμενος να ανεχθή την εκ του θελήματος του Θεού αποστασίαν του λαού του, ζητεί την τιμωρίαν αυτού από τον Θεόν. «Την πολλήν των ανθρώπων ανομίαν, Θεού δε την άμετρον φιλανθρωπίαν θεασάμενος ο Προφήτης Ηλίας εταράττετο θυμούμενος και λόγους ασπλαχνίας προς τον εύσπλαχνον εκίνησεν. Οργίσθητι, βοήσας επί τους αθετήσαντάς Σε, Κριτά δικαιότατε», λέγει ο υμνωδός αυτού.
Απώτερος σκοπός του Προφήτου Ηλιού δεν ήτο η τιμωρία του λαού του, αλλά μάλλον η δια της θείας τιμωρίας μεταμέλεια και επιστροφή του λαού του επί τον Κύριόν του, τον Θεόν αυτού. Έπρεπε ο λαός του να παύση κάθε είδους συναναστροφή μετά πονηρών και ασεβών ανθρώπων, οι οποίοι ελάτρευον τα είδωλα του ψευδωνύμου Θεού Βάαλ.
«Εμίσησα», λέγει ο ψαλμωδός, «Εκκλησίαν πονηρευομένων και μετά ασεβών ου μη καθίσω», (Ψαλ. 25,5). «Εμίσησα πάσαν σύναξιν ανδρών πονηρών και μετά ασεβών δεν θα συγκαθήσω συντροφεύων αυτούς».
Η άπειρος φιλανθρωπία του Θεού είναι εκείνη η οποία επεμβαίνει κατά τας κρισίμους στιγμάς της αποστασίας του λαού Αυτού δια των εκλεκτών Αυτού, ως του Προφήτου Ηλιού, ο οποίος «ανέστη ως πυρ και ο λόγος αυτού ως λαμπάς εκαίετο», ως λέγει η Σοφία Σειράχ, (48,1).
Βεβαίως, ο λόγος ούτος του Προφήτου Ηλιού, αφορούσε εις την προετοιμασίαν του λαού δια την εκ της Παρθένου Μαρίας εκ του Οίκου Δαυίδ ενσαρκώσεως του Θεού Λόγου, Κυρίου δε ημών Ιησού Χριστού.
Αγαπητοί μου αδελφοί,
Ο ως λαμπάς καιόμενος λόγος του Προφήτου Ηλιού, αφορά ουχί μόνον εις το παρελθόν και την εποχήν αυτού, αλλά και εις το παρόν. Αφορά, με άλλα λόγια, τόσον εις ημάς τον λαόν του Χριστού και της Εκκλησίας Αυτού όσον και εις τον καιρόν της επιγείου ζωής ημών. Και λέγομεν τούτο διότι ζώμεν πλέον εις καιρούς ανομίας και αποστασίας. Η εν Χριστώ τω Θεώ ημών σώζουσα αληθινή πίστις συγχέεται με την πίστιν του θρησκευτικού συγκρητισμού, δηλονότι την πίστιν όλων των θρησκειών των προσκυνούντων και λατρευόντων τα είδωλα.
Η ειδωλολατρία της συγχρόνου εποχής μας εκφράζεται δια ποικίλων τρόπων και μορφών. Κύριον δε χαρακτηριστικόν της είναι η ηθική αλλοτρίωσις και περέκκλισις εκ της υγιαινούσης διδασκαλίας του Ευαγγελίου και της Εκκλησίας του Χριστού. Και τούτο, εν ονόματι της ηθικής αυτονομίας του ανθρώπου, της αρνουμένης την εν Χριστώ αυθεντικήν αυτονομίαν:
«Εγώ, λέγει ο Ιησούς, ειμί η οδός και η αλήθεια και η ζωή», (Ιωάν. 14,6). «Εγώ ειμί το φως του κόσμου». (Ιωαν. 8,12).
Ο προφητικός και διαχρονικός λόγος του πυριμόρφου Ηλία, ο οποίος (εννοείται λόγος) πληρούται εν τω προσώπω του Χριστού, επαναλαμβάνεται δια της προτροπής του Αποστόλου Παύλου λέγοντος: «μη συσχηματίζεσθαι τω αιώνι τούτω, αλλά μεταμορφούσθαι τη ανακαινώσει του νοός υμών, εις το δοκιμάζειν υμάς τι το θέλημα του Θεού, το αγαθόν και ευάρεστον και τέλειον». (Ρωμ. 12,2).
Τον σήμερον λοιπόν εορταζόμενον ένσαρκον άγγελον Ηλίαν παρακαλέσωμεν και μετά του υμνωδού αυτού είπωμεν:
«Προφήτα κήρυξ Χριστού, του θρόνου της μεγαλωσύνης, ουδέποτε χωρίζη και εκάστω ασθενούντι, αεί παρίστασαι. Εν τοις υψίστοις λειτουργών, την οικουμένην ευλογείς, πανταχού δοξαζόμενος. Αίτησαι ιλασμόν ταις ψυχαίς ημών».
Αμήν.
Μετά την θ. Λειτουργίαν εις το προαύλειον του Ναού, υπό την σκιαν των πανυψήλων πεύκων, εστήθησαν ξύλιναι πρόχειροι τράπεζαι και έκαστος των πιστών παρέθεσεν εις αυτάς ο,τι είχε προετοιμάσει έδεσμα κατ’ οίκον και πάντες εγενήθησαν εν αφθονία εκ τούτου, ως εν τη πρώτη Χριστιανική Κοινότητι και εδόξασαν τον Θεόν, τον παρέχοντα τοιαύτας πνευματικάς πανδαισίας επί τας εορτάς των Αγίων Αυτού.
Μετά τούτο, ο Μακαριώτατος μετά της συνοδείας Αυτού και πολλών εκ των πιστών παρεκάθισεν εις τράπεζαν, την οποίαν παρέθεσεν εις την Μητρόπολιν της Ναζαρέτ ο οικείος Μητροπολίτης κ. Κυριακός.
Το απόγευμα της ιδίας ημέρας ο Μακαριώτατος ήλθεν εις την λίαν πλησιόχωρον τη Ναζαρέτ κώμην της Κανά της Γαλιλαίας, ένθα ηυλόγησε τα τέκνα της Ορθοδόξου Κοινότητος, παιδία και νέους, τα μετασχόντα εις την εν αυτή καλοκαιρινήν κατασκήνωσιν.
