Πάντοτε θα υπάρχουν οι άνθρωποι που έρχονται σε αντίθεση με την αλήθεια και πάντοτε θα υπάρχουν, δυστυχώς, αυτοί που με το λόγο τους και τα έργα τους θα έρχονται σε αντίθεση με το παντοκρατορικό και σωστικό θέλημα του Κυρίου Ιησού Χριστού.
Το αποτέλεσμα δε αυτής της τραγικής καταστάσεως, για τον υπερήφανο και αποστάτη άνθρωπο, είναι το να καταντά ο ίδιος καταγέλαστος και να εξευτελίζεται μπροστά στους ανθρώπους.
Αυτό ακριβώς βλέπουμε και στην Ευαγγελική περικοπή με τον αρχισυνάγωγο.
Αντί να δοξάσει τον Θεό για την θεραπεία της συγκύπτουσας γυναίκας, αυτός ο φθονερός και πλεγματικός καθώς ήταν, αγανάκτησε και προσπάθησε να μειώσει την εντύπωση του μεγάλου θαύματος.
Φυσικά, όταν οι Ιησούς «ξεσκέπασε» τον φθόνο και την κακία «κατησχύνοντο πάντες οι αντικείμενοι αυτώ» και ταυτοχρόνως «πας ο όχλος έχαιρεν επί πάσι τοις ενδόξοις τοις γενομένοις υπ’ αυτοί». (Λουκ. ιγ΄ 17). Δηλ. Ενώ ο Ιησούς έλεγε αυτά (ξεσκέπαζε δηλ. την κακία των διεστραμμένων Εβραίων), ντροπιάζονταν όλοι οι αντίθετοί του. Και όλος ο λαός έχαιρε για όλα τα λαμπρά και θαυμαστά έργα που διαρκώς εγίνοντο απ’ Αυτόν.
Ας εμβαθύνουμε για λίγο, φίλοι μου, σ’ αυτό το γεγονός. Στο ότι τελικώς καταισχύνονται, νικώνται και καταντροπιάζονται όλοι όσοι τολμούν να πολεμούν τον Χριστό.
Και για να μην νομίζουν ορισμένοι ότι αυτό είναι μια αναπόδεικτη θεωρία, ας ρίξουμε μια ματιά μέσα στην Ιστορία. Ας δούμε δηλ. τα πράγματα επ’ αυτού του σημείου αντικειμενικά και ως έχουν.
Δεν υπάρχει ούτε ένας που να τα έβαλε με τον Ιησού και να εξήλθε νικητής.
Όσοι αρνούνται την παραπάνω αλήθεια, ας μας προσκομίσουν μια απόδειξη περί των αντιθέτων. Ας μας φέρουν ένα στοιχείο, ένα τουλάχιστον πρόσωπο, που να εκδίωξε τον Χριστό και την Εκκλησία Του και τελικώς να θριάμβευσε και να επικράτησε. Όσο κι αν ψάξουν, δεν θα βρουν ούτε έναν έστω και για δείγμα.
Πού είναι αλήθεια οι Νέρωνες και οι Διοκλητιανοί; Πού είναι οι αιμοδιψείς διώκτες των Χριστιανών; Που οι αιρεσιάρχες που λυσούσαν εναντίον του εκκλησιαστικού σώματος; Τι θάνατο είχαν όλοι αυτοί, μηδέ εξαιρουμένων βεβαίως και των σημερινών που ανήκουν σε ποικίλα αποκρυφυστικά τάγματα (παρακλάδια της καταραμένης από τον άγιο Κύπρου Κυπριανό, Μασσωνίας);
Τι κατάληξη είχε ο Άρειος και ορισμένοι «φιλόσοφοι» που θέλησαν να νοθεύσουν και να ειρωνευθούν την Χριστιανική διδασκαλία;
Ω, αδελφοί μου, το τέλος τους είναι αξιοθρήνητο.
Πού οι σύγχρονοι «πατερούληδες» διώκτες του 20ου αιώνος; «Ως εκλείπει καπνός εκλιπέτωσαν». Τα δε ονόματά τους αναφέρονται στην Ιστορία ως κάτι το φρικιαστικό, και τα πρόσωπά τους αποτελούν παραδείγματα προς αποφυγήν. Τα έργα τους; προκαλούν τις πλέον απαίσιες αναμνήσεις, στους λογικούς βεβαίως και ελεύθερους ανθρώπους.
Ναι αδελφοί μου. Ας το εννοήσουν καλά όλοι όσοι εκτρέφουν τέτοιου είδους τάσεις διωγμού κατά της Εκκλησίας μέσα στον «ζωολογικό κήπο» της καρδιάς τους. Ας κατανοήσουν ότι τελικώς, ταπεινωμένοι και καταντροπιασμένοι, νομοτελειακώς, θα επαναλάβουν τους τελευταίους λόγους που εξέφρασε μέσα στα αίματά του, ο πνευματικός τους πατέρας, ο Ιουλιανός ο παραβάτης: «Νενίκηκάς με Ναζωραίε».
Και αφού έτσι έχουν τα πράγματα, και δεν είναι άλλωστε δυνατόν να συμβαίνει διαφορετικά, οι πιστοί, δεν θα πρέπει ποτέ μα ποτέ να τα χάνουμε. Δεν θα πρέπει να ταραζόμαστε όταν πολεμείται η Ευαγγελική διδασκαλία και όταν κάποιοι εμφανίζονται να χτυπούν (είτε φανερά, είτε ύπουλα), την Ορθόδοξη Εκκλησία μας στα πρόσωπα των πιστών κληρικών, μοναχών, λαϊκών αδελφών μας.
Το «πύλαι άδου, ου κατισχύσουσιν αυτοίς» (Ματθ. ιστ’ 18), μας γεμίζει αισιοδοξία και θάρρος στο να παραμένουμε εδραίοι και αμετακίνητοι επί των αρχών μας, αλλά και στο να συνεχίζουμε τον ευλογημένο και ιερό μας αγώνα.
Το μόνο βέβαιο είναι η Νίκη της Εκκλησίας του Χριστού. Μάλλον η Νίκη είναι εκ των προτέρων εξασφαλισμένη.
Επομένως, «θαρσείτω τοίνυν, θαρσείτο λαός του Θεού». Ο Κύριος Ιησούς ο οποίος «εξήλθε νικών και ίνα νικήσει» (Αποκ. στ’ 2), Ο Χριστός ζει, πολεμεί και νικά τους εχθρούς του ως παντοδύναμος. Και εννοείται, ότι η νίκη του Χριστού δεν μένει μόνο δική Του Νίκη. Γίνεται και νίκη των οπαδών του που αποτελούν και τα μέλη του Σώματός Του.
Μαζί με Εκείνον νικούν, δοξάζονται και λαμπρύνονται και όλοι οι συνειδητοί και αγωνιζόμενοι πιστοί Χριστιανοί.
Ακριβώς για το θέμα αυτό διασαλπίζει από τα βάθη των αιώνων η χρυσή σάλπιγγα της Εκκλησίας μας, ο δεδιωγμένος ένεκεν δικαιοσύνης και αληθείας Ιερός Χρυσόστομος.
«Η Εκκλησία:
Υβριζομένη, λαμπροτέρα καθίσταται.
Δέχεται τραύματα και ού καταπίπτει.
Κλυδωνίζεται, αλλ’ ου καταποντίζεται.
Χειμάζεται, αλλά ναυάγιον ούχ υπομένει.
Παλαίει, αλλ’ ουχ ηττάται.
Πυκτεύει, αλλ’ ου νικάται».
Το λοιπόν αδελφοί μου. Θάρρος, θάρρος στον ηρωικό αγώνα της αμωμήτου πίστεώς μας και προσευχή ώστε να συνέλθουν από την ψυχασθένεια μάλλον από τον δαιμονισμό τους οι μαθητές του Ιούδα, του Διοκλητιανού και του Στάλιν και όλου του συρφετού των «θαμώνων» του Άδη.
Αμήν.
Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος
Το αποτέλεσμα δε αυτής της τραγικής καταστάσεως, για τον υπερήφανο και αποστάτη άνθρωπο, είναι το να καταντά ο ίδιος καταγέλαστος και να εξευτελίζεται μπροστά στους ανθρώπους.
Αυτό ακριβώς βλέπουμε και στην Ευαγγελική περικοπή με τον αρχισυνάγωγο.
Αντί να δοξάσει τον Θεό για την θεραπεία της συγκύπτουσας γυναίκας, αυτός ο φθονερός και πλεγματικός καθώς ήταν, αγανάκτησε και προσπάθησε να μειώσει την εντύπωση του μεγάλου θαύματος.
Φυσικά, όταν οι Ιησούς «ξεσκέπασε» τον φθόνο και την κακία «κατησχύνοντο πάντες οι αντικείμενοι αυτώ» και ταυτοχρόνως «πας ο όχλος έχαιρεν επί πάσι τοις ενδόξοις τοις γενομένοις υπ’ αυτοί». (Λουκ. ιγ΄ 17). Δηλ. Ενώ ο Ιησούς έλεγε αυτά (ξεσκέπαζε δηλ. την κακία των διεστραμμένων Εβραίων), ντροπιάζονταν όλοι οι αντίθετοί του. Και όλος ο λαός έχαιρε για όλα τα λαμπρά και θαυμαστά έργα που διαρκώς εγίνοντο απ’ Αυτόν.
Ας εμβαθύνουμε για λίγο, φίλοι μου, σ’ αυτό το γεγονός. Στο ότι τελικώς καταισχύνονται, νικώνται και καταντροπιάζονται όλοι όσοι τολμούν να πολεμούν τον Χριστό.
Και για να μην νομίζουν ορισμένοι ότι αυτό είναι μια αναπόδεικτη θεωρία, ας ρίξουμε μια ματιά μέσα στην Ιστορία. Ας δούμε δηλ. τα πράγματα επ’ αυτού του σημείου αντικειμενικά και ως έχουν.
Δεν υπάρχει ούτε ένας που να τα έβαλε με τον Ιησού και να εξήλθε νικητής.
Όσοι αρνούνται την παραπάνω αλήθεια, ας μας προσκομίσουν μια απόδειξη περί των αντιθέτων. Ας μας φέρουν ένα στοιχείο, ένα τουλάχιστον πρόσωπο, που να εκδίωξε τον Χριστό και την Εκκλησία Του και τελικώς να θριάμβευσε και να επικράτησε. Όσο κι αν ψάξουν, δεν θα βρουν ούτε έναν έστω και για δείγμα.
Πού είναι αλήθεια οι Νέρωνες και οι Διοκλητιανοί; Πού είναι οι αιμοδιψείς διώκτες των Χριστιανών; Που οι αιρεσιάρχες που λυσούσαν εναντίον του εκκλησιαστικού σώματος; Τι θάνατο είχαν όλοι αυτοί, μηδέ εξαιρουμένων βεβαίως και των σημερινών που ανήκουν σε ποικίλα αποκρυφυστικά τάγματα (παρακλάδια της καταραμένης από τον άγιο Κύπρου Κυπριανό, Μασσωνίας);
Τι κατάληξη είχε ο Άρειος και ορισμένοι «φιλόσοφοι» που θέλησαν να νοθεύσουν και να ειρωνευθούν την Χριστιανική διδασκαλία;
Ω, αδελφοί μου, το τέλος τους είναι αξιοθρήνητο.
Πού οι σύγχρονοι «πατερούληδες» διώκτες του 20ου αιώνος; «Ως εκλείπει καπνός εκλιπέτωσαν». Τα δε ονόματά τους αναφέρονται στην Ιστορία ως κάτι το φρικιαστικό, και τα πρόσωπά τους αποτελούν παραδείγματα προς αποφυγήν. Τα έργα τους; προκαλούν τις πλέον απαίσιες αναμνήσεις, στους λογικούς βεβαίως και ελεύθερους ανθρώπους.
Ναι αδελφοί μου. Ας το εννοήσουν καλά όλοι όσοι εκτρέφουν τέτοιου είδους τάσεις διωγμού κατά της Εκκλησίας μέσα στον «ζωολογικό κήπο» της καρδιάς τους. Ας κατανοήσουν ότι τελικώς, ταπεινωμένοι και καταντροπιασμένοι, νομοτελειακώς, θα επαναλάβουν τους τελευταίους λόγους που εξέφρασε μέσα στα αίματά του, ο πνευματικός τους πατέρας, ο Ιουλιανός ο παραβάτης: «Νενίκηκάς με Ναζωραίε».
Και αφού έτσι έχουν τα πράγματα, και δεν είναι άλλωστε δυνατόν να συμβαίνει διαφορετικά, οι πιστοί, δεν θα πρέπει ποτέ μα ποτέ να τα χάνουμε. Δεν θα πρέπει να ταραζόμαστε όταν πολεμείται η Ευαγγελική διδασκαλία και όταν κάποιοι εμφανίζονται να χτυπούν (είτε φανερά, είτε ύπουλα), την Ορθόδοξη Εκκλησία μας στα πρόσωπα των πιστών κληρικών, μοναχών, λαϊκών αδελφών μας.
Το «πύλαι άδου, ου κατισχύσουσιν αυτοίς» (Ματθ. ιστ’ 18), μας γεμίζει αισιοδοξία και θάρρος στο να παραμένουμε εδραίοι και αμετακίνητοι επί των αρχών μας, αλλά και στο να συνεχίζουμε τον ευλογημένο και ιερό μας αγώνα.
Το μόνο βέβαιο είναι η Νίκη της Εκκλησίας του Χριστού. Μάλλον η Νίκη είναι εκ των προτέρων εξασφαλισμένη.
Επομένως, «θαρσείτω τοίνυν, θαρσείτο λαός του Θεού». Ο Κύριος Ιησούς ο οποίος «εξήλθε νικών και ίνα νικήσει» (Αποκ. στ’ 2), Ο Χριστός ζει, πολεμεί και νικά τους εχθρούς του ως παντοδύναμος. Και εννοείται, ότι η νίκη του Χριστού δεν μένει μόνο δική Του Νίκη. Γίνεται και νίκη των οπαδών του που αποτελούν και τα μέλη του Σώματός Του.
Μαζί με Εκείνον νικούν, δοξάζονται και λαμπρύνονται και όλοι οι συνειδητοί και αγωνιζόμενοι πιστοί Χριστιανοί.
Ακριβώς για το θέμα αυτό διασαλπίζει από τα βάθη των αιώνων η χρυσή σάλπιγγα της Εκκλησίας μας, ο δεδιωγμένος ένεκεν δικαιοσύνης και αληθείας Ιερός Χρυσόστομος.
«Η Εκκλησία:
Υβριζομένη, λαμπροτέρα καθίσταται.
Δέχεται τραύματα και ού καταπίπτει.
Κλυδωνίζεται, αλλ’ ου καταποντίζεται.
Χειμάζεται, αλλά ναυάγιον ούχ υπομένει.
Παλαίει, αλλ’ ουχ ηττάται.
Πυκτεύει, αλλ’ ου νικάται».
Το λοιπόν αδελφοί μου. Θάρρος, θάρρος στον ηρωικό αγώνα της αμωμήτου πίστεώς μας και προσευχή ώστε να συνέλθουν από την ψυχασθένεια μάλλον από τον δαιμονισμό τους οι μαθητές του Ιούδα, του Διοκλητιανού και του Στάλιν και όλου του συρφετού των «θαμώνων» του Άδη.
Αμήν.
Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος
